2015

Bijna het jaar voorbij. De laatste uren tikken weg. Zo lang heeft en jaar nog nooit geduurd. Zo intensief en zo veel omvattend. Wat een jaar. Het eerste hele jaar zonder Mirthe te kunnen vast houden en knuffelen. Geen kusjes meer en geen bye bye.
Toen ik mij dat realiseerde begin januari, dacht ik dat ik dat niet trekken zou. Hoe moest dat toch, door gaan zonder al dat moois. Hoe moest dat, nu ook de kalender vertelde dat de tijd verder gaat, het leven door gaat? Natuurlijk is het niet anders dan de dagen, weken en maanden er voor. Nee, het is net als al die andere dagen heel simpel: niet nadenken en blijven adem halen. Het gaat een keer voorbij, dat gevoel van verraad, van gemis, van niet meer verder kunnen gaan.
Natuurlijk vraag ik mij nu ook af, hoe het zal zijn deze keer. Zal ik weer die kater voelen? Of ben ik er nu tegen gewapend? Zeker weet ik wel dat ik zal vorm geven aan het vangnet voor andere nabestaanden, die ook dat gat voelen in januari. 10 januari is de eerste bijeenkomst voor nabestaanden, georganiseerd onder de vlag van Mirthe haar uitvaartverzorgster Monuta Haveman. Ik hoop dat het een warme deken mag zijn, voor de gasten als ook voor mij. Ik vind het heel bijzonder hier aan deel te mogen nemen, met het jasje van een ervaringsdeskundige. Dat jasje zal ik wel vaker aan trekken, het past me goed.
Ik zeg hier gedag tegen 2015, in de hoop nooit weer zo'n januari mee te maken. Maar ook dankbaar voor de vele Lichtpuntjes die me zijn toegekomen, in de vorm van steun, een stevige schouder, een luisterend oor, een lach, een traan en vele andere vormen.