moedergevoel

Je hebt moedergevoel en moedergevoel. Vanavond voel ik me even heel erg moeder. Tijdens het koken, help ik Lars met de surprise. Hij is geen knutsel talent, heeft er geen lol in en vindt het maar lastig om te bedenken hoe hij van een doos een surprise kan maken. Dat de cadeautjes ook nog moeten worden in gepakt, brengt hem op het randje van paniek, want dat kan hij toch niet?!
Ik zou niet weten waarom niet. Hoe slordiger het eruit ziet, hoe duidelijker dat hij dit zelf heeft gedaan en dat vind ik eigenlijk wel even een prima uitgangspunt. Hij is toch wel tevreden over zijn kunsten. Al brengt het plakband het bloed onder zijn nagels vandaan! Dat doet nooit wat hij wil en dus neigt hij het aan mij over te laten. Ik heb die neiging geheel niet, moet ik zeggen. Ik help dan wel, maar laat de worsteling wel gebeuren. Niet geheel in volledige goedkeuring van de jongeman. Maar goed, ik heb besloten me geheel niet met de Sint bezig te houden dit jaar, tenzij de noodzaak daar is, zoals nu. Met mijn aanwijzingen komt Lars een heel eind, terwijl ik de witlof in de oven doe en de aardappels op zet. Even word ik me heel erg bewust van dit soort moedergevoel: een moeder die ziet hoe haar zoon groter wordt en toch tegen wil en dank zijn surprise maakt. Om vervolgens de hele avond trots te zijn op het resultaat.
Ook een andere vorm van het moedergevoel komt bij me aan de oppervlakte drijven. Eens was het Sintfeest een echt feest. Eens keek ik uit naar de jaren dat we ooit als gezin de loodjes zouden trekken en voor elkaar de mooiste surprises zouden knutselen. Maar ooit, werd nooit.

Leven in verbinding met...

leven in verbinding met de dood, is leven met liefde die op basis van vertrouwen gesterkt wordt. Erop vertrouwen dat we van elkaar blijven houden, dat mijn liefde toch beantwoord wordt, in de afwezigheid van de aanraking, de lach, de knipoog of de woorden die dat onomstotelijk bevestigen zouden. Het wordt me vertrouwd, om zo hand in hand met die dood te leven.
Iets wat voor anderen confronterend kan zijn. Het raakt die pijnlijke snaar aan, de grens van het toelaatbare is nauwelijks nog weg te denken. Ik ben de verwezenlijking van degene die die grens over is. Ongewild, dat mag duidelijk zijn. En dat het ongewild dus toch gebeurt, geen zeggenschap, dat is het enge voor degenen die ervaren hoe kwetsbaar het onderwerp van onze liefde is.
Zelfs het aanboren van de grootste bronnen van liefde, kan niet doen voorkomen dat het gebeurt. Ook dat heb ik ervaren. Wat niet wil zeggen dat je zuinig moet doen, met dat boren. Hoe meer, hoe beter. Niet wachten op een beter moment, of een andere dag. Dan vergeet je het juist weer. Doen wanneer de grens van de dood in zicht is, is de beste remedie voor de tijd die komen gaat. Weten dat je alles hebt gedaan, maakt dat je kan leven met wat er is gebeurt. Niet zonder slag of stoot, innerlijke blokkades willen nog wel eens roet in het eten gooien.
Wanneer mijn ervaringen als pijnlijk worden ervaren voor degenen waarmee ik de dag door breng, is dat best een ding dat ook ter sprake komt. We zitten allemaal met dezelfde oorzaak op deze plek. Het verloop is anders. Al representeren de aanwezigen wel de realiteit: 75% genezen.
Heb ik last van die realiteit? Nee. Waarom zou dat andersom wel zo zijn? Mogelijk omdat ik op beide plekken heb gestaan en zij niet. Mogelijk omdat zij niet van zichzelf weten dat zij het ook zouden kunnen dragen, dit verdriet, omdat de liefde sterker is. Ik weet dat wel. Misschien dat ik juist daarom er voor kies om dit contrast op te zoeken. Laten zien dat het kan: leven in verbinding met de dood...
In een wereld waarin de dood taboe is, en wordt verkondigd als het verliezen van een strijd.

De Kika wereld

De deur bel gaat. Een collega ondernemer komt zijn bestelling ophalen, voor de kerst. Terwijl we wat ideeen uitwisselen, gaat de deur bel weer. Nu staat er een jonge vent voor de deur met een knal orange jas en het logo van Kika kijkt me uitdagend aan. Prima die uitdaging ga ik aan. Ik ga niet doneren, dat doe ik genoeg voor dezelfde doel groep, alleen via een andere organisatie.
Maar voor ik dat vertel vraagt hij of ik Kika ken. Ja zeker! Ik vertel dat Mirthe aan een hersentumor overleden is. Ik vertel over mijn inzet voor de VOKK, maar dat zegt hem niets. Ook de kanjerketting kent  deze jongeman niet. Het Prinses maxima centrum zegt hij wel te kennen, maar misschien dat hij niet helemaal wilde overkomen alsof hij niets wist, van wat ik vertelde.
Echter vind hij na dit alles toch dat hij me mag vertellen dat onderzoek nodig is, om de kans op overlijden te verminderen en om de gevolgen van de behandeling te verminderen. Voor ik het wist floepte het mij eruit: Mirthe heeft genoeg gedoneerd. Glazing kijkt hij mij aan. Ik verduidelijk: haar tumorweefsel draagt bij aan verbeteringen in de behandeling in de toekomst. Nu trekt hij wit weg. Ik denk niet dat hij dit snel zal vergeten.
Ik draag Kika een warm hart toe, maar laat degene die mij om geld komt vragen naar onderzoek, ook even luisteren naar wat ik net heb verteld...

Vervolgens breng ik Lars op bed. We lezen ' waantje krijgt de knarser' een boek voor kinderen die te maken hebben (gehad) met kanker. Het boek  is net uit gegeven en een echte aanrader. Je steunt met de aanschaf ook nog de VOKK.
Waantje heeft een bal in de buik en Lars vraagt toch nog even wat die bal is. Na uitleg, is de link naar Mirthe zo gemaakt en komt er het nodige aan woorden uit, over hoe stom de kanker bij Mirthe was. Dat ze zo raar liep en dat hij toch wou dat het allemaal niet was gebeurt. Hoe die bal dan wordt weg gehaald bij Waantje en hoe dat bij Mirthe ging. Vragen die nog nooit zijn gesteld komen dan toch eindelijk los.
We praten en hebben het over hoe Mirthe speelde, wat ze zei en hoe het zou zijn als... Even maar een zijsprongetje in dat scenario van als, als, als. Ik vraag of hij wel eens met Mirthe praat. Nee, wel met zijn knuffels. Bij zijn hoofd ligt Chemo Kasper, bij zijn arm de Kika beer en op de grond ligt de olifant van Villa Joep, die weer in bed wordt getild met de woorden: o! Jou zocht ik al!
Hoezo kennen wij de wereld van kinderkanker?