de erfenis

Onwillekeurig is het vandaag toch weer dat ik denk: schrijven. Weer een 29ste op de kalender, wat betekend dat het al 25 maanden is dat we van elkaar gescheiden zijn. En toch op een diepere manier verbonden zijn dan ooit daarvoor.
Het is een gekke maand geweest, zeg. Zo gek, zo wervelend en fantastisch, met kansen om te doen wat ik het liefste doe op dit moment. Wat dan ook weer betekend dat ik bij mezelf te raden ga wat bij mij past en wat een gepasseerd station is, of misschien nog niet eens een station waar ik ben aangekomen. Ik kan nou eenmaal niet alles doen, wat me wel zo mooi lijkt om te doen. Sommige dingen moeten ik maar laten wezen.
Eén ding staat vast: de Lichtpuntjes blijven door gaan. Wat is het toch weer leuk, deze tijd van het jaar om de voorraad kaarsresten te zien liggen (de halve schuur ligt vol), het kleine kamertje boven staat vol met voorraad voor de verkoop en de verkoop neemt toe. Het assortiment wordt groter en groter en daarmee kom ik nog meer in ruimtegebrek te zitten, dan ik al zat. Groeistuipen en luxe problemen voor een startend bedrijf.
Het houdt me in elk geval goed bezig. De smeltketel is elke dag weer aan en wat doet het mij dan toch goed dat de voorraad zo groot is, dat ik lekker kan doorwerken. Zonder blikken of blozen kan zeggen dat ik best een bestelling kan leveren voor een kerstpakket, om meteen alle inzamelpunten in kaart te brengen en wat daar voor mij klaar staat. Een bestelbusje zal wel handig zijn, zo langzamerhand, want het zijn vrachtladingen vol! En niet alles is in de buurt, maar ik klaag niet, ik ben er erg blij mee. Nu alleen zorgen dat het hier komt. En hopen dat de bestelling door gaat.
Maar weet je, Mirthe? Als ik mezelf zo bezig zie, zie waar ik kom en wat ik allemaal doe. Dan ben ik jou zo dankbaar. Je hebt me een flinke erfenis gegeven.

Jouw erfenis

Jouw lach
Jouw grapjes
Jouw ogen

Je aanwezigheid deed de kamer verlichten
Je vrolijkheid straalde op de muren af
Je levenspassie raakte de harten van de aanwezigen

Zonder woorden
Met wijsheid toch
Leefde jij het Leven

Verbonden met jezelf
Liet je ongetemperd weten wat jij wilde
Met vurige overtuiging

Liedeke


Hoe kan ik anders dan deze erfenis zonder schroom en met overtuiging te benutten? In woorden en daden. Deze erfenis brengt mij waar er nu deuren voor me open gaan. Door jou, Mirthe. Zo zat ik gisterochtend in het Hubrecht Instituut in Utrecht aan tafel met inspirerende mensen, die het beste in je naar boven halen, voor degenen die het zo hard nodig hebben: kinderen zoals jij. En gistermiddag sta ik te pitchen in de Drentse zaak. Kom ik vervolgens in gesprek met een mede ondernemer, die me verteld dat ze onze Lichtpuntjes in het ziekenhuis heeft gezien. Wat mij de vraag doet stellen, wat haar op die afdeling bracht. Om vervolgens te horen dat zij een jongen kent die nu bij jou is gaan spelen. Wat kan ik dan anders dan haar een Regenboog te geven voor zijn ouders... Ineens lijkt iedereen toch wel iemand te kennen die met kinderkanker te maken heeft gehad.

Onstilbare honger

Ik wil weg zinken in de herinnering, in het contact, in de aanwezigheid die het tegenwoordig is. De manier waarop ik kan voelen dat Mirthe er nog is, dat ze me voedt, dat ze me steunt en mij stuurt. Die momenten zijn schaars en dat ligt in eerste plaats in de tijd die ik er voor neem. Soms verkies ik om andere dingen te doen, soms dringt het leven zich aan mij op en moet er toch eerst naar de tandarts gegaan worden, moet er toch eerst naar de winkel gegaan worden, of naar school, of een opdracht, of bijeenkomst of training bijgewoond worden. Dat is goed. Het leven geeft hou vast, door van mij te verlangen dat er nog dingen gedaan horen te worden.
En soms is de verbondenheid met Mirthe zo tastbaar bijna, dat ik haar bijna voel als een aanraking. Misschien is het ook wel echt een aanraking, mij geeft dat troost en hou vast, dat het zo is als ik zou willen dat het is.
Langzaamaan komt er de erkenning en de acceptatie van binnenuit dat het niet wordt zoals het was. Dat ik intens zal houden van mijn dochter en dat dit houden van verbonden zal blijven met een even groot intens verdriet. Wat in het leven van het leven verweven ligt. Ik zal kunnen lachen, ik zal kunnen huilen, ik zal kunnen genieten en ik zal mezelf het beste van het leven gunnen.
En niet iedereen zal kunnen zien wat ik met me mee draag. Zo is het leven ook. Dat geeft ook niet. Ik zal ermee leven met een lach en een traan. En soms zal ik me terug trekken, om de verbondenheid te kunnen voeden, die ik met Mirthe heb. Dat is niet dat ik niet leef, dat is mijn manier om door te kunnen gaan met alle liefde van de wereld. Voor zowel het leven als voor de dood, want ook in de dood ligt mijn liefde besloten. Als het goed is, maken we dat allemaal op een zeker moment mee in het leven. Niet gepland, niet gewild, niet op voorbereid en toch is het de grootste zekerheid van het leven: de dood wacht ons op.
Zodra de dood zijn intrede doet en ons hart gehavend achterlaat om verder te kloppen met een leven zonder degene die we lief hebben, hoe doen we dat dan? We zoeken het nieuwe ritme van ons hart. Het klopt niet meer als voorheen. Het is immers beschadigd. Als we goed luisteren naar ons nieuwe ritme, horen we ook het ritme van andere harten. Net zo goed beschadigd, net zo goed zoekend naar verbondenheid. Harten die ook een nieuw ritme moesten vinden. Het is een pure, rauwe en doorleefde ervaring, die niet met schijn of inleving is na te bootsen. Onzichtbaar en toch voelbaar voor degenen die het herkennen.
Als puzzelstukjes valt alles in elkaar bij een ontmoeting. Zo een ontmoeting is een verademing van onuitgesproken herkenning. Het is bijna een feestelijke ervaring, ware het niet dat de oorzaak van de herkenning zit in het diepe verdriet: Het gemis van mijn kind.
In de ontmoeting wordt haar naam uitgesproken. Komt ze weer tot leven, is ze aanwezig. Ik voel een streling over mijn been, ze is er, al is er niemand die dat ziet. Deze ontmoeting is georganiseerd en uitsluitend toegankelijk voor degenen die ditzelfde verdriet hebben ervaren. Er is een onstilbare honger in mij, om te blijven praten over mijn dochter. Op deze avond wordt die honger iets gestild. Iets, door het noemen van haar naam: Mirthe.
Met Mirthe worden er nog meer namen genoemd, 14 in totaal. 14 kinderen die al te lang worden gemist. 14 kaarsjes branden op het houten hart. 14 x SuperMirthe's Lichtpuntjes, Mirthe zal nog vaak genoemd worden. Als een stralend middelpunt aanwezig zijn.

het oneindige ooit

van

een oneindig ooit

naar 

nooit nooit nooit meer

het oneindige ooit

van oneindige kansen

oneindig veel plannen

oneindig lang samen zullen zijn

maar oneindig ging voorbij

oneindig werd nu

 hopende dat het nooit nooit zou worden

tot nu 

nooit werd

 nooit werd gevolgd

door nooit

na nooit

kwam nog meer nooit

nooit vermenigvuldigde zich

met de tijd

tijd verschoof het oneindige ooit

naar het onbereikbare ooit

het onbereikbare ooit

werd het tastbare nooit

van...

... leegte

... stilte

... een  afwezigheid van zoveel meer

dan alleen jij

was ik maar weer in het

oneindige ooit

-Liedeke-