De dood is geen vies woord bij ons. Het komt gewoon langs waaien wanneer het maar wil. Lars heeft namelijk al over de toekomst nagedacht: 'mama als jij dood gaat, neem ik de zaak over.' Je zou kunnen zeggen dat het even schrikken is, maar ik ben dan toch wel trots op het mannetje. We hebben daarbij wel afgesproken dat ik wacht met dood gaan tot hij volwassen is, dat leek ons allebei het beste. 'Ja, want nu kan ik nog geen kaarsen maken, hè mama?' Ik vind dat een heel goede reden om nog even te wachten met de overname. Dat er nog wel een x aantal redenen zijn om te wachten, laat ik nog maar even in het midden.
Het is nu niet zo dat ik hem dat meteen ga leren. Dat komt wel, of niet, dat is ook goed. Ik vind het wel lief van hem dat hij alvast de nalatenschap opeist. Daarbij is het voor mij niet onopgemerkt gebleven, dat Lars behoorlijk geïnteresseerd is op het moment dat ik ergens de Lichtpuntje verkoop. Gister bij het inrichten van de kraam op het schoolplein, stond hij er met de neus bovenop. Of ik ook de vlammen had mee genomen. Oeps, nee, laat ik die nu niet mee hebben. 'O maar dat geeft niet, die kan je nog wel even ophalen. Ik let wel op de zaak.' (Ik kan mijn lachen haast niet inhouden!)Waarom dat zo belangrijk is, vraag ik hem, dat de vlammen er ook zijn. Nou, die wilde een vriendje van hem wel kopen. Oké, dat had ik niet kunnen bedenken. Ik stel voor, dat hij ze kan bestellen. Blijkbaar een goed idee. Wanneer zijn juf langs komt voor de aanschaf van een paar Lichtpuntjes, blijkt ook zij een paar vlammen te willen hebben. Nog voor ik kan reageren, hoor ik naast mij: je kan ze ook bestellen, gniffel gniffel.
Inmiddels staan er verschillende vriendjes geïnteresseerd mee te kijken, hoe de zaken verlopen. Ze bekijken de Lichtpuntjes, maken er complimenten over , rennen even een rondje over het schoolplein ( het zijn wel jongens...) en even later zwermen ze weer om me heen. Concluderend dat de kraam wel iets leger is geworden, om vervolgens elkaar weer achterna te rennen.
Deze ervaring zal zeker hebben bij gedragen aan het idee van Lars dat hij de zaak wil overnemen. Later, als hij groot is, en ik versleten ben... Want, zeg ik tegen hem, ik hoop wel dat ik oma ben wanneer ik ga. Dat vond hij een goed plan: 'Dan ben ik wel volwassen, hè mama?' Dat mag ik wel hopen! Haha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten