maandag 30 mei 2016

'we laten je gaan, maar we laten je niet los'

Hoe naïef kan je toch zijn, door te denken dat je verjaardag van jou is? Dat is natuurlijk niet zo. Op die dag gebeuren er allerlei dingen, die allemaal bij het leven horen. Dus kan jou verjaardag ook iemands sterfdag zijn. Zelfs van iemand die kort daarvoor zijn eerste verjaardag vierde, een maand en 9 dagen om precies te zijn.
Dat is nu 13 jaar geleden geweest en terwijl ik dat lees, die datum, bedenk ik mij wat ik op dat moment zal hebben gedaan, in 2003. Ik vermoed dat dat een vakantie was die in het water viel. Een keuze om mijn verjaardag een keer niet te vieren op de dag zelf, maar weg te gaan op vakantie naar de Ardennen. Waar we door de regen zo wat de Ourthe in werden gespoeld en dus ons boeltje oppakten om op de terug weg een dagje Efteling mee te pakken. Zoiets zal het zijn geweest, maar het kan gerust een ander jaar zijn geweest dat we dat zo deden met mijn verjaardag. Dus pin me er maar niet op vast. Het lijkt hoe dan ook een ander leven te zijn geweest.
Het is gewoon frappant om te lezen hoe andere ouders, hetzelfde beschrijven wat ik ervaren heb, met een verschil van 10 jaar. En het gaat niet om de tijd, die is te verwaarlozen wanneer het aan komt op leven, dood, liefde, verdriet en al die onbeschrijfelijk intense emoties die je ervaart wanneer je kind ziek is, doodziek. Om maar niet te spreken over het gevoel dat je bevangt wanneer de dood daadwerkelijk je kind mee neemt.

Sluimerend werd je ziek, en naar later bleek heel ziek. Dat was een onvoorstelbare klap voor iedereen. Hoe kan zo'n klein opgewekt mannetje nou zo ziek zijn? Het paste niet, niet bij jou en niet bij de manier waarop jij in het leven stond. Maar jij bleef al wat liefde, levenslust en vrolijkheid verbeeldt uitstralen, zelfs toen je blind werd. Het leek bijna wel of je er sterker door werd, zo sterk zelfs dat het was alsof jij de kern van het leven beter begreep dan wij. En dat terwijl datzelfde leven jou eigenlijk heeft voorgelogen. Jij kleurde echt alles, onze kamer, onze dagen en zelfs onze harten: fel, vrolijk en veel. Jij bent waar ieder mens van droomt.

En wij? wij hebben intens van je genoten en hebben je innig lief. Tegelijkertijd stonden wij machteloos en konden we veel te weinig voor je doen mannetje. We werden op pad gestuurd met een blind kaart. Wij wisten het ook niet, Richter. Wij hebben voor jou gestreden en naar allerbeste kunnen voor jou gesproken en gehandeld. Uiteindelijk hebben we besloten jou voor altijd rust te geven. Wij zijn de verliezers, maar we hopen vurig dat jij de overwinnaar bent.

We laten je gaan, lief dapper mannetje, voor jóu ventje, en vol bewondering laten we je gaan. Een beetje bezorgd over waar je nu bent en hoe jij het maakt zijn we wel, maar jij hebt ons in het vooruitzicht gesteld dat wij ooit elkaar weer zullen treffen.

We laten je gaan, maar we laten je niet los. Er zal geen dag meer zomaar overgaan in de volgende, Richter. Licht het loodzware anker en laat je meevoeren door de zilte zeewind vriendje, op naar een nieuw bestaan. Vaarwel lief levenskunstenaartje, vaarwel. 

-multidisciplinair medisch dossier-
geschreven en samengesteld door de ouders van Richter en de behandelend arts, huisarts en grootvader. Een mooi document en zo treffend zoals zij beschrijven hoe relatief het leven is. Je wereld vergaat na het bericht dat je kind doodziek is, maar gelukkig kan je nog steeds naar de AH en staat het fruit nog waar het de vorige keer stond. Van binnen lig je in puin en dan is het heel gek dat de wereld toch door draait en alles ogenschijnlijk gewoon door gaat. Terwijl jouw gewoon, nooit meer gewoon gewoon wordt. Dat moet plaats maken voor een nieuw soort gewoon. Maar voor iets gewoon wordt, ben je veel tijd verder, want gewoontes slijten erin, door lange periodes van herhaling. Dat nieuwe gewoon heb ik nog niet, ben ik nog aan het ontdekken en dat is lastig wanneer je niet kan vinden wat je graag zou willen blijven herhalen.

zondag 29 mei 2016

van onder naar boven de Regenboog

Het is een ander perspectief, dat ik mee neem. Daar van het oude vertrouwde schoolplein, dat er toch een stuk kleiner uitziet, dan ik mij kan herinneren. En er liggen veel herinneringen, in en om de school, tot en met de kerk ernaast en het huis ervoor, wat destijds de meesterswoning was.
Het is warm, soms benauwd en dat is in de tent goed te merken. De toespraak is kort en de vele gesprekken zijn eigenlijk ook maar moeilijk te doorbreken. Iedereen heeft elkaar zo veel te vertellen! Overal zie je mensen elkaar aan kijken, ben jij? Ja! wat leuk! En: je bent ook niks verandert, hooguit groter geworden (in lengte natuurlijk en soms in omvang..., wat soms met een lach wordt toegespeeld).
Ik weet dat wij een bijzonder gezin waren. En dat blijkt ook nu de indruk te zijn geweest die we hebben achtergelaten, wat toen zo duidelijk voelbaar was. De scheiding van mijn ouders, was in die tijd, in dat dorp en die gemeenschap, een uitzonderlijke situatie. Bovendien gingen wij als één van de weinigen niet naar de kerk, terwijl het echt een christelijke school was. Mijn vader ging wel dus dat was voor de balans misschien goed, alleen nam hij ons nooit mee.
Beide ouders waren wel betrokken bij de school, wat in dit plaatje wel bijzonder was en ook in de praktijk een bijzonder geheel was. Mijn vader deed leerlingenvervoer voor de verre omstreken buiten het dorp en zodoende waren er leerlingen die mijn vader vaker en meer hebben gezien dan ik in heel mijn leven. En als er dan iets was over dat leerlingenvervoer, werd hij meneer van Spronsen genoemd en niet de vader van Liedeke. Wat de afstandelijkheid tussen hem en mij wel bevestigde.
Ach en ook was het bijzonder dat mijn ouders over het geheel genomen in leeftijd boven de leeftijd van de andere ouders uit staken. Ze kwamen elkaar tegen op een iets latere leeftijd, dan in die tijd gebruikelijk was om een gezin te stichten.
Op mijn leeftijd nu, was mijn moeder net bevallen van haar derde zoon en ik als vierde van het gezin dus nog niet in zicht. Op mijn leeftijd nu, was mijn vader net getrouwd met mijn moeder en nog vader-in-wording.
En nu? De klasgenoten/ leeftijdsgenoten die ik heb gesproken (en dus van mijn leeftijd zijn) zijn net vaders en moeders, zitten midden in de luiers. Van scheiding nog geen sprake natuurlijk. Een oud leraar verteld, wat iedereen wel weet, maar dat hij toen dus ons als enige kinderen van gescheiden ouders kende en nu is de helft van zijn klas van 29 kinderen in deze situatie.
Gedurende de middag op het schoolplein en al die gesprekken later, trek ik een geheel nieuwe conclusie over het gezin waar ik in opgroeide en mijn ouders: we waren supermodern, de tijd ver vooruit! Mijn ouders deden wat iedereen nu doet en dat is een opmerkelijk gegeven en geheel nieuw perspectief.
Als kind had ik altijd het gevoel erbuiten te staan. Buiten het gewone leven, buiten het gewone samen zijn, buiten de gemeenschap. Ik voelde me beter op mijn gemak als ik mezelf verstopte onder de regenboog. Nu weet ik dat ik er bovenop zit en dat geeft een heel ander perspectief.

vrijdag 27 mei 2016

facebook, Internet en reunie

Wat nou als er geen Facebook was geweest? Wat nou als internet niet zo vorm was gegeven als het nu heeft gedaan? Misschien beter o af te vragen hoe het zou zijn als ik 25 jaar geleden hetzelfde had mee gemaakt als nu. Hoe had dit mijn leven dan beinvloed? Natuurlijk is dat onmogelijk te zeggen. Andersom weet ik wel, dat internet mij een waardevolle uitlaatklep geeft om te delen wat ik beleef.
Bovendien geeft het de mogelijkheid om met enige subtiliteit mensen op de hoogte te brengen van je ervaringen, zonder het in hun face te zeggen. Een vriendschapsverzoek is voldoende, even door je tijdlijn scrollen en het nieuws is duidelijk. De klap kan worden geincasserd, zonder dat jij weet of ziet hoe het de ander aan grijpt. Want dat doet het, vaak genoeg zie ik het wel en dat blijven ongemakkelijke momenten.
Nu doet Facebook goed zijn werk. De klasgenoten van 25 jaar geleden, die ik al tijden uit het oog ben verloren, weten het. De afweging om ze na 25 jaar weer te zien, wordt daarmee makkelijker. 25 jaar geleden bestond de school 75 jaar. Een simpele optelsom zal duidelijk maken dat de school nu 100 jaar bestaat. Net als toen, is er ook dit jaar een reunie. Had ik geweten dat niemand mijn verhaal had gekend, dan was ik niet gegaan. Zo simpel is het. De drempel is nu ietsjes lager al zal het nog steeds raar zijn om de klasgenoten van toen te zien en spreken. Wandelend op plekken waar ik ook al 25 jaar geen stap meer heb gezet, en wat mogelijk de laatste keer is, omdat de school na 100 jaar wordt op geheven in zijn huidige bestaan. Wordt vervolgd.

maandag 23 mei 2016

rtl en mamaglossy

Kanjers van kinderen, ik heb het gister gekeken, tot het einde, met droge ogen. Natuurlijk zie ik herkenning, voel ik het verdriet van de ouders en ik irriteerde me aan sommige vragen die de ouders werden gesteld. Hoewel de interesse oprecht was, dat had ik ook wel door. Het is ook moeilijk voor te stellen hoe zoiets onder je huid gaat zitten. Zo diep, dat raak je niet meer kwijt en dat wist de moeder van Raph heel goed te verwoorden. Dit neem je mee de rest van je leven, elke controle, elk pijntje. Ook als het om één van je andere kinderen gaat, ben je alerter en zit je eerder bij de huisarts dan voorheen. Als ik spaarpunten zou krijgen voor elk doktersbezoek, zou ik een mooi spaarpotje hebben.
Vind ik het een goed programma? ik ben er niet over uit. Hoewel de herkenning er is, blijft het de oppervlakte die je ziet, in mijn beleving dan. Misschien maar goed ook, de werkelijkheid is nog zoveel intenser en intiemer en dat moet je niet willen delen, denk ik. Dit brengt al menigeen uit zijn doen of zapt er snel bij weg omdat het te pijnlijk is. Ongeacht of de kijker het zelf heeft mee gemaakt. Volgende week is er weer een uitzending en toch vermoed ik dat ik weer zal kijken. Fingers crossed dat deze kanjers daadwerkelijk survirvors zullen zijn, maar daar is het nog te vroeg voor. Ook dat is de realiteit.

Een ander ding is, dat ik laatst gevraagd ben om een gastblog te schrijven voor mamaglossy. Inmiddels staat die online:
http://www.mamaglossy.nl/bijzondere-mama-mirthe-heeft-een-ladder-nodig/

zondag 22 mei 2016

RTL?

Kijk jij wel? vanavond?
Ik zag het vorige week voorbij komen, zo ineens een aankondiging. Niet getwijfeld, dat wil ik wel zien. Al vraag ik me natuurlijk af hoe het wordt neergezet: kinderkanker in de werkelijkheid. Hoeveel werkelijkheid is het dat we krijgen te zien en hoeveel van de werkelijkheid blijft alsnog onder de oppervlakte.
Iedereen heeft een mening, zal dit wel integer zijn? Of zal het toch sensatie en tranentrekken zijn? De één durft het niet, de ander doet het toch. Ik kijk, met de afstandsbediening naast me en de zakdoeken erbij.

donderdag 19 mei 2016

ongeduld en de stroom

Ongeduld, het is één van de lastigste dingen waar ik mezelf elke keer op betrap. Als dit nou zo zou gaan, dan zou ik dat kunnen doen. Maar om dat zo te laten gaan, moet eerst dit gedaan worden en vervolgens is dan het afwachten de volgende stap, pff.
Ongeduld is een groot obstakel geweest, toen Mirthe ziek werd. Ik leerde meer dan ooit dat ik beter maar blij kon zijn met het moment. Dat ik alleen op het moment zelf wist hoe het ging en nooit kon voorspellen hoe het volgende moment zou kunnen zijn. Ze zou kunnen spugen, ze zou kunnen vergaan van de pijn, of ze zou zo maar ineens flink op kunnen knappen en dan zou het lijken alsof ze even daarvoor nergens last van had gehad. De goede momenten, konden maar beter benut worden. En zo is het nog steeds hoor. Ik weet nu hoe de situatie is en dat weet ik niet als die veranderd, dus laat ik maar vooral optimaal gebruik maken van de mogelijkheden die me nu geboden worden. Dat doe ik. Geloof me.
Vanochtend had ik nog niet kunnen bedenken hoe vandaag zou lopen. Ik maakte de vensterbank leeg om de ramen te gaan wassen, ruimde wat spullen op, natuurlijk de smeltketel ondertussen aan, want ja de kaarsresten blijven toch wel komen. En het geeft me altijd weer een goed gevoel om wat overzicht te creëren in de chaos van mijn hoofd en soms van de kaarsresten, die zich wel opstapelen.
Toch komt er van het kaarsen maken niets, het opruimen wordt gestaakt en de smeltketel blijft onaangeroerd staan. Ik pak een doosje van mijn kaarsen in, en ga op weg. Heel spontaan, na een uitnodiging van een ex-collega. We hebben elkaar al een eeuwigheid niet gezien. Zo voelt het althans. Het kan niet meer dan 5 jaar zijn geweest, maar ja, er is dan ook genoeg gebeurd in beide levens, om wel dat gevoel te hebben. Wat leuk om weer eens binnen te lopen en bekende gezichten te zien. Het is niet mijn werkplek geweest, maar ik ken wel verschillende cliënten, van naam of gezicht. De kaarsen zijn de aanleiding voor dit bezoek en een samenwerking staat op stapel, wat leuk! Wat leuk om zo weer een samenwerking op te pakken, vanuit een heel andere manier van doen.
Gister nog had ik het over mijn ongeduld, dat ik zo graag zou willen weten of ik er goed aan doe om verder op de ingeslagen weg te gaan. Of is het toch beter andere keuzes te maken. Vol vertrouwen werd me toen gezegd, dat de stroom van het leven mij wel mee neemt naar waar ik zijn moet. Onze engeltjes helpen ons daarbij, maar hoe die stroom loopt, is alleen aan ons om te ondervinden door ons mee te laten nemen. Ik denk inderdaad dat het zo is. Mijn lieve Mirthe werkt hard daarboven en binnen in mijn hart.

maandag 16 mei 2016

Logeertrots

'Liedeke' ik open mijn ogen en zie het silhouet in het donker van de 9 jarige. Nee, niet Lars.
Nog een keer fluistert hij 'Liedeke' ja, antwoord ik. 'Hoe laat is het?'
Ik richt mij op en zie op de wekker de 5 pronken als eerste getal. '5 uur' zeg ik. 'Ok' zegt hij. 'Ik moet naar de wc' 'dat is goed, doe de traplamp maar aan'. 'Ok' 'en Erryn, het is je gelukt hè? Je mag best trots op jezelf zijn' gniffel gniffel 'ja dat ben ik ook' zegt hij, 'toen ik net wakker werd dacht ik Yeah het is gelukt! En deed ik zo' hij steekt zijn armen juichend in de lucht. 'En terecht' zeg ik, ' ik denk dat papa en mama ook trots zijn, ik in elk geval' ' en Lars ook denk ik' 'ja dat denk ik'
Hij sluipt weer naar Lars' kamer. De eigen meegebrachte zaklamp gaat aan ipv de traplamp. Ik moet wel lachen, dat is natuurlijk veel avontuurlijker dan de traplamp!
Om half 8 word ik wakker van 2 vrolijke jongens. Iets te vrolijk naar mijn zin en ook nog iets te vroeg. Beneden dollen ze verder zoals gister afgesproken. Blij met deze overwinning en blij met vertrouwen van deze jongen die al zo lang en zo vaak deze drempel heeft geprobeerd te overwinnen.

vrijdag 13 mei 2016

vrijdag de 13de

Vrijdag de 13de, ik realiseerde me dat pas, toen de dag al een eind op weg was. Wat ik me wel al dagen realiseerde is dat 80 jaar geleden mijn vader werd geboren. Geen idee of dat thuis was of in het ziekenhuis.
Ik start de dag met Lars. De tas wordt natuurlijk ingepakt met zijn eten en drinken. Dit keer ook een oude broek, want dat moest aldus het vriendje dat vandaag zijn feestje viert. Een heel cool feestje, wat zijn het toch al mini mannetjes.
Maar ook zijn huis werk moet mee en natuurlijk de envelop voor het feestvarken. Op school wordt hij meteen door 2 vriendjes ingewijd in de laatste feestontwikkelingen. De bel gaat en na nog een zwaai, verdwijnt hij met de groep leerlingen door de deur.
Ik klets nog even bij met mijn vriendin, een beetje standaard procedure de laatste tijd. Dan komt de bakker aangereden. Het zal een na levering zijn van de sponsoractie, waar hij duidelijk blij mee is (1800 suikerbroden, is vast een mooie boost voor de omzet). Hij weet de weg niet, dus wijzen wij hem de juiste deur.
Thuis zet ik koffie, drink die tijdens het lezen van de mail. Na de koffie pak ik een paar emmers en de tuinhandschoenen, tijd om de voortuin een beetje aan kant te maken. Na een klein uurtje, pak ik alles weer bij elkaar. Maar eerst spreekt de over buurman me aan, hij heeft nu niet zo veel, maar kan hij mij ook blij maken met de stompjes van diner kaarsen? Natuurlijk, alles is mooi mee genomen. Hij blij, want hij brandt altijd kaarsen. Dat weet ik inmiddels, want geregeld vult hij de roze kliko bij de voorkeur.
Dan even naar de winkel, voor een boodschapje voor een ruil via fb geregeld, met een overbuurvrouw (wat we allebei niet wisten, tot we de ruil hadden afgesproken). Bij de ruil krijg ik een set kaars een mee, want dat wist ze wel: Ik ben van die mooie kaarsen, haha. Leuk.
Dan nog even een bureacratisch papiertje inleveren, meteen door naar de andere winkel, om een kleine verbetering te kunnen aan brengen in het kleine kamertje.
Eerst maak ik een bestelling van weer een andere overbuurvrouw in orde (het lijkt wel de dag van de overburen). Ze is niet thuis, wanneer ik haar het resultaat wil laten zien, dus duik ik weer de tuin in. Nog een uurtje gewerkt en dan lunchen. Dan waag ik me aan een klus waar ik al lang naar uit kijk, dat het is gedaan. Het probleem is het doen, dus de halve gereedschapskist trek ik leeg en zo knapp het kleine kamertje flink op. Na een uurtje is de klus geklaard.
In de mail blijkt de bestelling van eerder deze week te zijn bevestigd. Ik doe een aantal voorbereidingen voor die bestelling, waarna ik naar Mirthe ga. Het is droog en haar plantjes hebben toch echt water nodig. Het is weer even elke dag langs gaan en ik ben blij te zien dat de plantjes goed groeien, ondanks de afwezigheid van regen. Een gieter water is een goed alternatief.
Thuis aangekomen komt de overbuurvrouw haar bestelling bewonderen. Het is de eerste doopkaars die ik heb gemaakt en ik ben er best tevreden over, zij gelukkig ook en de volgende bestelling is ook al binnen dankzij FB.
Lars komt thuis, enthousiast over het feestje. Er wordt nog even nabesproken wie de ander hoe vaak heeft geraakt met de laser. Ik snap er niet veel aan, gelukkig is het plezier er niet minder om.
Een paar mooie gesprekken volgen, waarbij het verse verdiet van pas weg gevlogen kinderen aan de orde zijn. Het is bijzonder hoe makkelijk het raakvlak is gevonden.
Dan een mail, met m mooie uitnodiging, wederom in verband met de toekomstige lotgenoten van mij en Mirthe. Natuurlijk zeg ik ja, ik draag graag een steentje bij.
Hoezo vrijdag de 13de = ongeluk? Ik heb een mooie rijke dag, dank je wel pap.

donderdag 12 mei 2016

de bedoeling

Wanneer je begint aan een nieuw avontuur, aan nieuwe uitdagingen, is het maar goed dat je geen idee hebt wat het met zich mee brengt. Het is goed te weten dat je ergens op af gaat en een doel hebt dat je helder voor ogen staat. Het is goed dat je weet dat je het ergens voor doet, al weet je nog niet hoe je die weg ertussen in aflegt. En dat is maar goed ook, anders zou je je misschien wel twee keer bedenken, voor je de stap voorwaarts zet.
De organisatie van iets nieuws gaat niet vlekkeloos. Al is het eerder gestelde doel nog steeds voor ogen en worden er wat hindernissen genomen om uiteindelijk te komen waar het in het begin om te doen was. Het plaatje wordt al telkens meer completer en completer. Precies zoals we ons hadden voorgesteld. Gezellig, waardevol en warm. De hindernissen onderweg, stellen ons scherper. Ze laten ons weten dat we goed doordacht aan het werk moeten zijn, omdat we anders simpelweg afdwalen en het doel uit het oog kunnen verliezen.
Rechtdoor, soms een slingerweg of een zijstraat, om vervolgens weer op de hoofdroute uit te komen. Het is een beetje meanderen op de koers. Om er soms nog op uit te komen, dat wat er in de tussentijd gebeurt, all part of the deal is. Om het zo te zien, is een verrijking, want de weg ernaar toe is minstens zo belangrijk als het doel op zich.
Het maakt niet uit welke situatie je neemt, of het nou organiseren is van goede zorg, of het dagelijkse draaiende houden van je gezin, of het opzetten van een nieuw initiatief. Het is goed om af te stemmen wat de bedoeling is. Allen op één lijn. En wat is het dan leuk dat je vorm geeft aan iets dat er eerder niet was, maar waar iedereen blij van wordt. Hoe meer bloed, zweet en tranen, hoe beter, hoe meer vreugde over het eindresultaat.

woensdag 11 mei 2016

laatste herinneringen

De meivakantie is voorbij gevlogen en dat is een fijne ervaring. Jaren lang is het een ding geweest, dat niet het lentegevoel bracht dat altijd zo fijn is in mei. Nu is er ook geen lenteweer geweest, want we vlogen van wintersweer naar heerlijk zomerweer. Alleen kunnen de bomen het niet bij benen lijkt het, want die moeten nog uitlopen en dat past niet in het plaatje van de zomer. Maar wat zou het. De deuren staan open, er wordt buiten gespeeld en buiten gegeten: buiten geleefd!
School is weer begonnen, niet dat daar veel animo voor was. Met dit weer is school niks aan, hoewel het ook wel weer mogelijkheid geeft tot spelen met de vriendjes die je anders niet ziet. Er zitten altijd ook weer voordelen aan.
Nou, en dan gaat ook het werk weer volop door. De smeltketel draait op volle toeren, want ja de kaarsresten blijven binnen stromen. En wanneer zich dat opstapelt, krijg ik weer onrust en maak ik weer volle dagen.
En zo gaat de tijd langzaamaan verder. En komt er een vraag of ik een gastblog wil schrijven en of ik daar ook een mooie foto bij heb. Van Mirthe en mij samen. Mijn oog valt op deze foto.
Net als de foto op haar rouwkaart en de folder van SuperMirthe's Lichtpuntjes is deze foto in dezelfde serie gemaakt. Met bezoek van Make a wish, die naast een fotografe ook Dora hadden mee genomen. Even ervoor had Mirthe nog op bed gelegen, een hoopje ellende. Een extra stoot morfine en ze wilde wel op schoot, niet wetende wie er op visite zou komen. Ze leeft helemaal op en geeft zich voluit in het uurtje dat de visite er is, want veel meer zal het niet zijn geweest. Af en toe ligt ze tegen mij aan om vervolgens weer enthousiast te wijzen naar de mand met kado's die Dora mee had genomen en die nog niet leeg is. Nog voor de visite is vertrokken, is ze op, ze wil op bed, ze heeft de puf niet meer om nog een woord te zeggen of een lach op haar gezicht te toveren. Op bed speelt ze verder in haar eigen wereldje, in haar eigen tempo, met de stickers van Dora, die ik nog her en der vind. En zo vlieg ik van deze meivakantie naar die dagen voor haar dood. En voel ik haar op schoot, tegen mij aan gekropen. Ik heb dat geweten op dat moment, het is me niet aan te zien, maar mijn hart huilde om wat er op dat moment gebeurde: laatste herinneringen maken.


zondag 8 mei 2016

moederdag

Ik word wakker van beweging op het bed. Het is een vreemd bed en de bewegingen zijn ongewoon. Het gaat rond mij heen, van mijn hoofd tot mijn voeten, om vervolgens weer naar mijn hoofd te komen. Dan komt er ook geluid bij. De dame in kwestie is blijkbaar klaar wakker en vind dat ze wel bedient kan worden. Het zal haar niet uit maken dat het moederdag is. Ik lig op de plek an degene die haar normaal gesproken bedient en dat is haar goed genoeg. Het is pas 6 uur. Ik draai me nog eens  om, in de hoop dat ze dat pikt. Dat doet ze. Voor even dan, ze herhaalt het ritueel meerdere malen. Tot ook Lars ervan wakker wordt. Dan is het feest compleet. Hij moet naar de wc, nu zit ze parmantig in de deuropening. Lars kan er niet langs, mij accepteert ze, maar hem laat ze weten niet gedient te zijn van zijn aanwezigheid. Al bij binnenkomst gister had ze het geschoten en werden we begroet door haar geblaas. Goede reden voor Lars om op zijn hoede te zijn, want ze haalt ook uit. Uiteindelijk lukt het Lars toch om haar te overtuigen hem er langs te laten. Even later wil hij naar beneden, cadeautje halen. Maar nu heeft de dame zich strategisch wijs opgesteld: op de trap. En denk maar niet dat ze zich gewonnen geeft. Nou ja, niet zonder protest dan, weer wat blazen en met de oren in de nek gaat ze aan de kant. Ik beloon haar met haar eten. Lars beloont mij met een prachtig roze glazen flesje. Dan kan ik daar een bloemetje in zetten.
Op de een of andere manier is het fijn om vandaag in een vreemd bed, in een vreemd huis, in een vreemde omgeving wakker te worden, met vreemde rituelen. Maar in nabijheid van degenen die mij elke dag herinneren aan wat ik het liefste ben: moeder.
Fijne moederdag, die toch niet hetzelfde is elke andere dag.

zaterdag 7 mei 2016

roze straten

Het is prachtig weer. Heerlijk om dan op pad te gaan. Dat is de planning ook, dus komt dat even goed uit. Tenminste, zo denk ik erover. Lars is er nog niet zeker van, maar het is zo goed om er even uit te zijn. Ik leg uit waarom en hij stemt toe. De buikpijn zakt en de rit wordt vervolgd.
Op plek van bestemming is Lars op zijn zachtst gezegd behoorlijk tevreden met de accomodatie. Het is een huisoppas adres in het midden van het land. Grappig genoeg siert het dorp roze. Enerzijds door alle Prunus bomen die hier bijna uitgebloeid zijn en zodoende de straten bedekken met de roze sneeuw. Maar ook door de unieke gebeurtenis van de wielerronde die roze als kenmerkende kleur heeft. Ik had er geen idee van, toen mij werd gevraagd op het huis te passen. Maar nu, blijkt het hele dorp roze te zijn. Een kleur waar ik meer dan ooit van ben gaan houden. En laat het ook nog moederdag zijn morgen. Geen ontkomen aan, met alle reclames en aanbiedingen. Lars is goed voorbereid, hij heeft zijn cadeautje klaar liggen. En ik? Gemengde gevoelens natuurlijk. Ik ben elke dag moeder. Ik ben er ng niet over uit of ik blij ben met deze dag. Al ben ik de liefste moeder volgens degene die daar over kan oordelen :)

donderdag 5 mei 2016

herdenking der doden

De zon schijnt. De vogels fluiten. Hekken worden ontsloten, die anders zijn gesloten. Paarse linten wijzen de weg, die ook zonder lint te vinden is. De vlaggen half stok. De schotels in rouw stand.
 De prunus staat in bloei en de lupine steekt zijn groene blaadjes boven het gras uit. Geroezemoes, vrolijk gelach, doordacht gepraat. Hekken, prikkeldraad, slagboom. De klok luidt. De eerste naam klinkt. De slagboom wordt geheven. Stilte, geritsel, geschuifel. De klok luidt, de volgende naam klinkt. De menigte beweegt zich voort, ingetogen. Gekuch, gehoest, geritsel, stilte, de klok luidt, de volgende naam. De zon schijnt. De vogels fluiten. Geheel vrijwillig betreden de mensen het terrein. Eerbetoon, respect, voor wat niet vergeten mag worden: vrijheid kan je niet bezitten, je kan het slechts delen door het door te geven. En de vrijheid die wij kennen, werd duur betaald door hen die we hier herdenken.
Kampbewoners, of kampoverlevers, delen hun ervaringen. Indrukwekkend wat zij als kind zagen en mee maakten. Toch zijn ze in liefde opgegroeid en toch hebben ze dat kunnen door geven. Dat verdient respect. Ingetogen, diep respect. Geen applaus, al zou het een staande ovatie kunnen zijn die in stilte wordt gegeven, aan hen en allen die zij moeten missen, al meer dan 70 jaar lang.
We hebben het goed met alle keuzes die er zijn, maar logisch ook dat het botst, als vrijheid een vanzelfsprekendheid wordt die ieder naar eigen inzicht toe past, zoals het hem of haar uit komt. Respect voor de keuzes van een ander mag er zijn, ook als het niet de jouwe zou zijn. Zolang de keuzes maar voortvloeien uit overwegingen die goed doordacht en doorvoelt zijn, inachtneming van de gevolgen die dat voor anderen heeft.
Dodenherdenking, natuurlijk denk ik ook aan Mirthe. Zij streed een heel andere strijd in haar eigen lijf. En ook denk ik aan mijn vader, die 9 was toen de oorlog eindigde, net zo oud als Lars nu is. Hoe zal hem dat getekend hebben? Iets wat ik misschien nooit zal weten, nooit meer kan vragen.
De nood van het lijf, brengt me terug in het nu. Lars trekt aan mijn mouw en meldt dat het drinken van daar net nodig moet worden geloosd. Nog even, de bloemen worden neergelegd door de afgevaardigden, de menigte komt weer in beweging. Verschillende kanten op, dit keer. Wij begeven ons naar de noodvoorziening waar Lars weer vrolijk en opgelucht uit huppelt. We sluiten ons aan in de rij auto's die vertrekt, het is net een rouwstoet, maar dan anders.

maandag 2 mei 2016

vakantie

Ik word wakker van vrolijk gekwebbel. Het is 7 uur geweest, dus een redelijke tijd. En wat er wordt gezegd weet ik niet. Het duurt een tijdje, maar dan komt er ook beweging in en wordt er gerommeld en geschuifeld, op de trap heen en weer gelopen, deur gaat open en dicht, poes miauwt en weer deur open en dicht.
Lars geniet, een logee, dat is lang geleden, bij hem op de kamer nog wel. Ze redden zich prima met hun twee, zodat de moeders op hun eigen tijd kunnen op staan.
Nieuw leven, nieuwe mogelijkheden. De ruimte in huis is anders verdeeld en dus is logees ontvangen weer een optie. Het kan best pijnlijk zijn om te bedenken hoe die optie nu mogelijk is geworden. Aan de andere kant is het ook genieten, dat het kan en dus doen we het zo.
Natuurlijk kan ik ook bedenken hoe ik deze vakantie met Mirthe had willen door brengen. Te veel scenario's die mogelijk zouden kunnen zijn, maar er is maar één die in de werkelijkheid tot uiting komt.
De zon schijnt, de smeltketel staat aan, want de jongste logee kan niet wachten om haar eigen kaars te maken.