kwijt

Soms raak je iets kwijt, weet je niet meer waar het ligt. Om het vervolgens terug te vinden op een moment dat je het niet verwacht. Dat het je eigenlijk ook nog wel overvalt om het dan in handen te krijgen.
Zo is dat ook met dit gedicht. 10 jaar geleden schreef ik het, na een rusteloze nacht. Na het verlies van een mooi mannetje, 45 jaar werd hij, hij was niet groter dan Lars nu is. Hij reed elke dag op zijn skelter, was gek op het koningshuis, de paus en had 'iets' met schoenen. Plotseling op een warme dag in mei, geen vuiltje aan de lucht, belandde hij aan het einde van de dag, tijdens mijn dienst, in het ziekenhuis. Om die nacht weg te vliegen. De dood, zo dicht bij, zo tastbaar, zo onwerkelijk. Niet voor het eerst, wel voor het eerst zo confronterend. Ik sliep er slecht van, deze woorden spookten door mijn hoofd. Ik heb ze voorgedragen op zijn uitvaart. Ik denk nog vaak aan hem.
Deze woorden heb ik weer gezocht, ze zijn zo tijdloos. Kon ze niet vinden, tot ik gister ineens tijdens het opruimen, van die ene doos, ineens werd gecondronteerd met die woorden. Hoewel het nu anders voelt met Mirthe, is het een gevoel dat herkenbaar blijft. Ik moet het gewoon delen.

Sprakeloos, Rusteloos, Machteloos

Wacht ik...

Leegte,

Want jij bent er niet.

Vol verbazing, Vol emotie, Vol ongeloof

Wacht ik...

Stilte,

Want jou hoor ik niet.

Onverwachts, Onterecht, Onbegrijpelijk,

En ik wacht...

Stilte...

Leegte...

(Voor Koert, 28 mei 2005)