woensdag 31 mei 2017

feest

Daar is die dan: de dag! De opening!
De zon schijnt, de bloemetjes staan buiten, het eten en drinken wordt verzorgd. Ik heb geweldige steun asn danes die ik tot voor kort niet kende, maar zich met hart en ziel in zetten voor de zaak. Hoe bijzonder is dat?  Ze maken het zo mooi en ik kan daar zo van genieten!
Zo onzeker als ik hierover was, de laatste dagen valt alles samen. Lukt het me te genieten en me dankbaar te voelen om wat hier met liefde wordt neergezet.
Te horen dat jij voelbaar aanwezig bent is een groot cadeau. Dat is alles wat ik wil lieve Mirthe. Ik neem je mee op mijn reis en ik wil niets liever dan jiu voorstellen aan hen die jou niet hebben leren kennen. Je bent te mooi om voor mezelf te houden.
We gaan de slingers ophangen en de balonnen opblazen, iedereen zal weten dat het feest is!

dinsdag 30 mei 2017

4 jaar

4 jaar
Dat is jouw leeftijd geworden.
Maar ook 4 jaar geleden dat ik kennis maakte met de wereld van kinderkanker. 4 jaar geleden op 30 mei werd jij nog eens op de proef gesteld en zag ik het effect van chemo. Wat was je ziek! Koorts, spugen, lusteloos, zorgwekkend op alle fronten. Je was de ziekste patiënt die week op de afdeling zo zei de zaalarts. Meerdere keren stonden er mensen om jouw bed, zich in te zetten om jou er doorheen te slepen. Hoe vreemd dat er vreemden waren die schenen te weten wat jij nodig had. Dat wisten ze ook, want jij kwam er doorheen. Je herstelde en je kon zelfs weer ietsje meer sinds de operatie.
En weet Mirthe? Ik wist het niet precies, maar las het voor de zekerheid nog even terug op het blog: op 1 juni 4 jaar geleden was de eerste dag zonder koorts. Het was de eerste dag dat jij je haren verloor. De mooie lange lokken zouden uit vallen en nooit weer zo mooi terug komen.
Nu 4 jaar later leef ik nog steeds in de wereld van kinderkanker. Het is het soort vervolg op die wereld die je een ander niet toe wenst. Nu op 1 juni is de opening van een bedrijf dat met ere mag stralen en groeien naar volwassenheid.
4 jaar is symbolisch voor de lengte van jouw leven. Het is symbolisch voor mijn verblijf in die wereld  van kinderkanker. Het is symbolisch voor de tijd die verstrijkt. De tijd die me het liefste is en de tijd die ik als het akeligst heb ervaren en de tijd waarin ik ben verandert op een manier die geen enkele ervaring me had kunnen bieden.
Dank je wel Mirthe voor alle stralen die jij in mijn leven laat schijnen!

maandag 29 mei 2017

Welkom

Welkom
Meer dan welkom
Allermeest meer dan welkom
Jij bent welkom in mijn leven
Nog steeds
Ondanks de dood
Ik neem je mee
Op de reis die ik vervolmaak
De reis die met jou completer is
Ik neem je mee
Vooruit
Er doorheen
Er onder door
Er over heen
Altijd
Overal
Zo welkom ben jij
Nog steeds
Nog altijd
En overal
Welkom

zondag 28 mei 2017

Grensverleggend

Over een week zit het erop. De officiële opening en de open dag, met tussendoor een pitch bij de Drentse zaak. Het voelt net echt. Alsof de omvang van mij inzet nu pas echt tot het licht komt. Ergens is dat natuurlijk zo, want nu komt die inzet goed tot zijn recht op de plek waar de lichtpuntjes nu zijn gevestigd. 50 m2. Niet meer, niet minder. Menigeen is verbaasd bij het zien van de ruimte, menigeen uit de voorspelling dat dit nog maar een tussenstation is. Dat laatste beaam ik zeer zeker. Dromen zijn er nog volop en wensen ook. SuperMirthe zal een volwassen omvang gaan krijgen, ergens in de toekomst.
Als voorproefje reist er een Regenboog lichtpuntje op dit moment door Azië, om daar op 10 juni te gaan stralen. Een mooier symbool kan ik me nauwelijks indenken voor de toekomst die gaat komen. Voor nu eerst maar de bloemetjes buiten gaan zetten het wordt een fleurig geheel!

woensdag 24 mei 2017

Stille verhalen

7 jaar geleden nog maar, dat jij nog veilig in mijn buik zat. Gekoesterd door de warmte had jij geen enkele aandrang om geboren te worden. Nog niet om elk geval! Gelijk had je, want we hadden een strakke planning. De dakkapel was net op jouw kamertje geplaatst, wat een heerlijke ruimte was het nu geworden!
Met mijn nesteldrang kon ik dus wel even vooruit. Poetsen, boenen, inrichten, opruimen. Nog 6 dagen en dan zou je volgens de berekeningen op tijd zijm. Maar ja, wat is op tijd? Jij had immers geen klok of kalender. En dus bleef jij zitten waar je zat, te wachten op jouw moment. Gelukkig wist ik toen niet hoe ver dat moment nog weg was.
Nu heb ik weer een soort nesteldrang. Nu bereid ik me weer voor op een drukke periode die komen gaat. Een feestje dat ik ga geven in jouw naam. De datum staat nu wel vast en met een gerust hart kan ik aftellen naar die dag. Ik kijk er naar uit. Alles wat ik wil zal er zijn. Niet iedereen die ik er bij zou willen, zullen er zijn, maar ja, zou er wel een feestje zijn als jij er was geweest? Ja natuurlijk, maar niet op deze dag. Deze dag vieren we dat jouw naam blijft voortleven en alles wat in jouw naam besloten ligt ook.
Nog 8 nachtjes slapen en dan knippen we het koord opnieuw door. Dit keer niet de navelstreng en zelfs geen sierlijk lint, maar lontjes die elkaar verbinden als een kleurrijk geheel. Symbool voor de verhalen die niet tot leven zijn gekomen in het licht. Ze houden elkaar vast en vinden kracht bij elkaar. Samen zijn ze sterk, net als allen die elkaar vinden om de verhalen te vertellen die nog geleefd hadden kunnen worden.
Lieve Mirthe, 7 jaar is veel te kort om alles in samen te voegen wat wij hebben mee gemaakt. Als je hier nog was geweest had ik met verwondering en trots jou gadegeslagen. Ik had gezegd dat je al zo grot geworden bent en al zoveel had geleerd. Dat je een echte dame was geworden en dat je een verdraaid pittig karakter had gehad. Ik had je elke avond plat geknuffeld en je vaak genoeg achter het behang willen pakken. Ik had je aangemoedigd om nieuwe dingen te ontdekken en om te geloven in jezelf. En weet je Mirthe? Dat zijn de verhalen die stil over mijn wangen stromen. En omdat jij ze niet kan leven, neem ik je mee en leef ze samen met jou.

Op 1 juni zal kaarsenatelier SuperMirthe's Lichtpuntjes officieel worden geopend.
Op 3 juni zal er een open dag zijn van 12.00-16.00 uur. Alle belangstellenden kunnen die dag een kijkje nemen in het nieuwe atelier. Waarbij demonstraties gegeven zullen worden en er gelegenheid is  om zelf een kaarsje te maken.
Adres: pottenbakkerstraat 24-3 in Assen

vrijdag 12 mei 2017

Max

stil en sprakeloos. Er zijn geen woorden en toch is er zoveel dat onder woorden gebracht zou willen worden. Zoals: waarom? of: Moet dat nou? en: Houd het dan nooit op?!
Op facebook lees ik natuurlijk ook de berichten van Sabine, die deze week is overleden aan een hersentumor. Haar laatste wens om veel post te krijgen is massaal gehoor aan gegeven en zodoende is nu ook veel aandacht voor haar overlijden.
Op het nieuws is vandaag te horen dat een jongen van 12 jaar, geen chemo hoeft te krijgen, volgens de rechter. De jongen is wilsbekwaam verklaard en mag weigeren. De jongen kiest voor de alternatieve behandeling die zijn moeder wenst, om de hersentumor die hij heeft te bestrijden. Ik hoop van harte dat het werkt, echt. Laat er een wonder gebeuren.
En dan. Ik ben vandaag onrustig. Ik werd vannacht ineens wakker door dat onrustige gevoel, dat ik niet plaatsen kon. Nu wel. Inmiddels heeft school het me verteld. Een oud leerling, die door de gevolgen van zijn hersentumor naar een andere school ging, nu in groep 8 zou zitten, is gister overleden. Zodra ik het lees, stromen de tranen. Damn. Al weken denk ik aan hem en zijn familie. Hoop ik op weer een wonderlijk wonder, zoals hij ze al vaker liet ontstaan. Helaas.
De jongen in kwestie is ruim een jaar voor Mirthe ziek geworden. Hij was dan ook al ruimschoots klaar met de behandeling toen wij in hetzelfde schuitje verzeild raakten. Hij kon lopen, fietsen en uiteindelijk zelfs zwemmen. Eten en drinken ging goed, allemaal mooie berichten en een prachtig voorbeeld voor hoe ik het voor Mirthe zou wensen. Want al die dingen kon zij niet meer. Hij had ook genoeg beperkingen, daarom was hij naar die andere school gegaan. Maar dat maakte mij niet uit. Hij en zijn gezin lieten mij een kijkje in de toekomst nemen met Mirthe. Daar hield ik mij aan vast.
Toen Mirthe niet beter zou worden en kort daarna overleed, kwam zijn moeder onze condoleren. Ik was verrast en ontroerd. Haar kind was genezen, hoe moeilijk kon het zijn om geconfronteerd te worden met dit scenario?
Onwillekeurig schoot bij mij de gedachte door het hoofd dat het de volgende keer wel andersom zou kunnen zijn. Om meteen te hopen dat het niet zo zou zijn! En nu dus toch.
Stil en sprakeloos.

woensdag 3 mei 2017

op het andere schoolplein

Wie is Mirthe?
De vragenstelster kijk ons met een open, vrolijk, vragende blik aan.
Ik sta op het schoolplein.
Voorjaarsmarkt.
Kaarsjes verkopen die de leerlingen met mij gemaakt hebben. Trots dat ze waren op wat ze maakten. Trots op wat nu door hun ouders gekocht wordt. Trots straalt ook van de ouders uit, over de creaties van hun oogappel. Hun oogappel met een rugzakje vol bijzondere aandacht. Dat krijgen ze hier. Hier vinden en ontwikkelen ze hun mogelijkheden. Het plezier is groot, wanneer nieuwe mogelijkheden en nieuwe succeservaringen worden opgedaan. Een plek waar Mirthe behoefte aan zou hebben gehad. Zeker bij de juf van deze klas met de kleur geel. Maar het is niet nodig geworden, de behoefte is niet eens ontstaan.
Dus geef ik antwoord op de vraag, die vandaag hier wordt gesteld. Ik stel Mirthe voor, als mijn dochtertje, wie een hersentumor had en wie mij inspireerde om haar licht te laten stralen sinds haar overlijden. De vragenstelster is geraakt en ik bedank haar, dat ik Mirthe mocht voor stellen, haar naam weer genoemd is.