Weer een mijlpaal

De vooravond van een nieuw schooljaar. De laatste schooldag kreeg ik dit huis aangeboden, nu start het schooljaar al vanaf dit adres. Hoe snel kan het gaan?
De vakantie was hoofdzakelijk een verademing omdat de wekker zelden af ging, maar verder is het hard werken geweest. Ik ben wel toe aan vakantie... Het huis raakt telkens meer op orde en bij het uit pakken van de dozen merk ik dat ik nog steeds heel veel kan opruimen. En dus staan de eerste dozen weer klaar om naar de kringloop te gaan. Ergens in de afgelopen jaren ben ik vergeten hoe groot het huis was. Veel groter dan dit doorsnee huis. Het is dus maar goed dat ik niet alles van sentimentele waarde heb bewaard. Dan had ik hier geen beweegruimte gehad. Zelfs niet op de zolder die ik nu weer voor het eerst on jaren heb. Al had ik tot voor kort Eem kelder waar ook genoeg in kon.
Maar goed, dit huis is me nu dus ook te vol. Mede door het grote succes van de Lichtpuntjes. Want de aanlevering van kaarsresten blijft verbazingwekkend goed. Tijd voor nog meer verandering en dus nog meer keuzes maken en minstens zoveel werk om te verzetten. Daarover later meer. Deze week begint het gewone leven weer. Terug het schoolritme in, de agenda is de komende tijd weer goed gevuld. Onder andere een bezoek aan de notaris en een symposium in de Puddingfabriek.
Een nieuw begin, van een nieuw soort leven, waarin ook plek is voor Mirthe. Al is het allemaal zo anders dan het was. Natuurlijk sta ik er bij stil, dat zij niet naar groep 3 gaat. Of op zijn minst gewoon naar school, of dat nu groep 3 of 2 of de buitenschool zou zijn geweest. Het is weer een mijlpaal die zij mist en ik dus ook. Al zal ze ook op het schoolplein zijn om Lars te zien spelen.

Zomaar een dag, met zomaar een mijlpaal

De herinnering op Facebook drukt me met de neus op de feiten. 2 jaar geleden zag het er heel anders uit, dan vandaag. Toen was de conditie van Mirthe beroerd. Heel erg beroerd, de pijn nam toe, de ontstekingswaarden waren torenhoog. Maar verder deed ze het super goed. Daarom ook bedacht ze zelf wel die ochtend dat zij naar school ging. Geen overleg: Mirthe gaat naar school. Rijstwafel gesmeerd, bakje geregeld en de rest werd wel voor haar geregeld zodra het duidelijk was wat gaat planning was. Dus werd de rolstoel in de auto gekieperd, kids er in en daar gingen we dan. De zon scheen, maar verbleekte naast de stralende Mirthe! Wat was ze blij! Wat was ze trots! Iedereen wist meteen dat zij er was. Niet omdat ze zo druk was, maar omdat ze er echt helemaal was.
Haar eerste schooldag sneuvelde doordat het slangetje van de peg katheter los schoot en alles onder de sondevoeding knoeide. Gaf niks, want ik zou Mirthe toch al op halen. Haar conditie was immers ronduit beroerd. Thuis op de bank slapen en na de lunch naar het ziekenhuis voor controle. Daar viel ze in slaap tijdens het consult, nadat ze al een flinke tijd met grote tegenzin (= lees: driftbuien) had gewacht in de wachtkamer. Zelfs zonder Dexa had zij zulke buien...
Dat was toen. Mirthe ging wekelijks achteruit. En toch was er geen reden om de therapie te stoppen. Pas een maand later kwam dat vreselijke bericht.
Nu is het ook een zonnige dag, afgewisseld met wat flinke buien, zoals ook bij mij weer aan sluit op de emoties vandaag. Net als toen de eerste schooldag vanMirthe een mijlpaal was. Zo is vandaag de mijlpaal van de verhuizing. De laatste grote spullen gingen over vandaag. Het oude huis is leeg. De kamers galmen en klinken hol. De gezelligheid is er weg. Stofplukken liggen in de hoeken, spinnenwebben zwaaien me tegemoet, opdoemend nu hun bedekking is verdwenen. 12 jaar geleden stapte ik dit huis voor het eerst binnen, op precies zo'n augustus dag. 2 maanden later tekenden we de papieren. Liefde op het eerste gezicht. Terecht zegt mijn broer dat hier een periode van mijn leven mee wordt afgesloten. Een unieke periode, die nooit meer terug komt.
In dit huis werd ik moeder, stichtte ik mijn gezin. Ik kwam er wonen met mijn vriend en ben er vertrokken met mijn zoon. En in alles is duidelijk dat ik me het anders had voorgesteld. Me anders had gewenst. Toch ben ik blij en dankbaar om het verloop van dit intensieve proces. Met veel hulp en steun ben ik met Lars op een prachtig plekje terecht gekomen.
Nu de verhuizing, zo goed als voltooid is, en nog een weekje vakantie voor de niet, is het misschien toch mogelijk deze zomervakantie nog een beetje vakantie te vieren. Zo voelt het eigenlijk wel in dit nieuwe huis, nu we nog geen tv en internet hebben en het mooie weer, lijkt het net een beetje of we op vakantie zijn, haha.

aftellen

Ik kan geen wit meer zien en Lars ook niet. De ene na de andere emmer witte saus zit op de muren en daar frist het uiteraard goed van op. Het begint meer en meer als een frisse start te voelen. Hoewel alles zo dubbel blijft voelen. Gister nog de waterlanders volop open en vandaag jeuken mijn handen om de boel in te richten, dat er weer een lading dozen die kant op gaat. De kamer wordt leger. De kasten zien er ongezellig uit. De nieuwe kopers zijn enthousiast en gek genoeg doet me dat alleen maar goed. Het is helemaal niet raar om hun plannen te horen voor de kamers die zo meteen niet meer van ons zijn, net meer van Lars of en ook niet meer die van Mirthe. Tja, tot dat ik erbij ga na denken... dan is het wel heel raar, dat ik zo meteen niet meer in de kamer kan zitten, waar Mirthe haar meeste tijd heeft door gebracht. Slapend meestal, maar toch. Het was haar kamer en dat is het zo meteen niet meer. Ook al is het huis niet meer zo gezellig en het nieuwe huis krijgt die gezelligheid juist meer en meer.
Het is af tellen. Over 3 weken is het allemaal al achter de rug. Dan is de verhuizing een feit en de school weer begonnen. Kan ik me weer richten op de koude periode die er aan gaat komen. En slik, ja, dan is het tweede jaar ook bijna voorbij, de gevreesde septembermaand, pff. Die duurde vorig jaar zo lang. Nog maar niet over nadenken, het is allemaal weer ondergaan en genoeg om te doen.
Eerst ntuurlijk de laatste mijlpaal in dit huis vieren: Lars 10 jaar! Lars telt af, nog 5 nachtjes slapen...

Pauze, ondanks de stress top 3.

Tijd voor pauze. De afgelopen dagen flink aan de slag geweest met een emmer sop en een emmer latex. Meerdere emmers eigenlijk, want het gaat het er hard doorheen. Mijn lijf begint alweer te protesteren, want mij zelf kennende ga ik door zolang ik zie dat er nog wat te doen is. En dat is zelden niets.
Vandaag daarom bewust een dag doorbrengen op één adres. En om nou te zeggen dat dat 'thuis' is, begint al niet meer zo vanzelfsprekend te klinken. Daarvoor staan er te veel dozen, te veel kale muren en teveel lege kasten. Al is het wel de plek waar ik alles ken, bekend met de geluiden en de weg blindelings kan vinden. Rustig ben ik er toch niet en dat kan denk ik ook niet, gezien de omstandigheden. Verhuizen staat in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen, zo is me meerdere keren verteld. Ook werd me verteld dat scheiding en het verlies van een kind ook in die top 3 staat. Lucky me.
Ergens klopt het wel, dat verhuizen stressvol is. Ik herken mijn stress reacties wel weer. En ik voel ook de gelijkenis met de periode dat Mirthe ziek was. Toen werd er ook van alles ingezet vanuit de omgeving om ons er doorheen te helpen. Alleen toen vond ik het prettig als ik zelf niet te veel aanwezig was bij de geboden hulp. Als ik maar bij Mirthe was, terwijl het huis gepoetst werd, bijvoorbeeld, vond ik het best. En buiten mij om, legden familie en vrienden contact, konden met elkaar en bij elkaar steun vinden of steun bieden aan ons. Ik vond dat toen heel mooi om te zien gebeuren, al gebeurde het om mij heen. Ik stond in die cocon en er waren zelden mensen die daarbinnen in konden mee ervaren wat wij mee maakten. Gelukkig maar, want dat is net zo zelden een goed teken.
Nu is er weer een omgeving die klaar staat, met de mouwen op gestroopt om het nieuwe plekje te mooi te maken. Weer mensen die elkaar ontmoeten, vanuit verschillende kanten. En zo kan het dan gebeuren dat er in 'mijn' keuken ineens schoonouders staan te klussen. (Nee, niet de mijne, maar wel te grappig om het niet te benoemen).
Maar het hele verschil met het verhuizen, ten opzichte van Mirthe's ziekte periode, is dat ik er nu zelf middenin sta. Ik klus samen met mijn lieve vrienden en familie. Dat kan nu, waarschijnlijk omdat het vooral praktisch is wat er nu moet gebeuren. Toen kon dat niet, dat was te specialistisch, te uitzonderlijk, niemand die ik kende had dit immers ook meegemaakt.
Een ander groot verschil is nu, dat ik het tempo bepaal en niet de ziekte of het ziekenhuis. In dat opzicht is er geen vergelijking te trekken. En valt de verhuizing in het niet bij wat we met Mirthe hebben meegemaakt. Soms vergeet ik dat wel, dat dat het meest erge is geweest. Een topprestatie die nog lang doorwerkt. Alleen weet ik nu wel wat ik nodig heb in stressvolle situaties en kan ik daar naar handelen, iets dat toen niet of nauwelijks kon. Vandaar dat ik mezelf de ruimte gun om vandaag te genieten van het mooie weer. In de fijne tuin waar ik nu nog even de vrije toegang tot heb. Met de bramen die al rijp zijn, ik zal ze maar snel gaan plukken.

De man op het kinderveldje

De auto rijdt zelden zonder een vracht die naar het nieuwe huis gaan. Zo ook als Lars weg breng voordat ik zelf een afspraak heb. Er is nog tijd genoeg om de dozen weg te brengen, zelfs als ik ook nog om rijd voor een bezoekje aan Mirthe. Ze ligt kleurrijk en stralend bij, haar grafje dan.
Onderweg naar haar plekje zie ik dat de plek waar vorige week de steen was weggehaald, nu wordt gesierd door een nieuwe bult zand, met bloemstukken en linten. Sporen van de recente bijzetting zijn amper te zien. Dit kindje deelt nu een grafje met het zusje. Hoe verdrietig. Op de terug weg blijf ik ook bij dit grafje even staan. Ondertussen zie ik een man staan aan de andere kant van het kinderveldje, daar waar de grafjes van 30/40 jaar geleden zijn.
Ik loop terug naar de auto, de man loopt al van het kinderveldje af. Hij bedenkt zich, draait zich om en loopt mij tegemoet. Hij vertelt dat hij het altijd zo verdrietig vind wanneer hij 'ons' ziet. Ik ben alleen, dus dat ons kan alleen slaan op de 'verse' ouders, met het verse verdriet. Hij vertelt dat zijn dochter 30 jaar geleden is begraven en zijn vrouw dit jaar is bijgezet. Ik condoleer hem, dat is ook vers verdriet.
We praten over en weer. Hij vertelt over zijn kleinkinderen, hoe zij de bijzetting hebben ervaren en hoe snel ze er wijs mee om kunnen gaan. Ik vertel over Lars, hoe wijs hij is.
Hij geeft mij een hand, stelt zichzelf voor. Wijst het grafje aan. Vertelt dat zijn dochter 10 was en wanneer ik vraag hoe ze is overleden. Vertelt hij aan kanker, Rhabdomyosarcoom, en snel stelt hij dat me dat wel niks zal zeggen. Het zal zijn ervaring zijn, maar ik stel hem gerust, dat ik dat helaas wel weet. In de huidige wereld van kinderkanker, leer je ook die andere soorten kennen. 5%, zegt hij erachteraan, was de kans op overleven toen.
Inmiddels weet hij ook waar Mirthe aan is overleden. Weten we allebei dat het nooit over zal gaan, het verdriet, maar evengoed wordt gevoed door de liefde. Ook hij wil blijven vertellen over zijn dochter, degene die hij niet meer vast houden kan. Hij neemt haar overal mee naartoe, zij zit in zijn hart. Weinig om uit te hoeven leggen, we begrijpen elkaar zo goed. Dan mag hij met pensioen zijn en vele jaren meer tellen dan ik, in dit land van rouw zijn we gelijkwaardig en valt de (leef)tijd weg.
Hij raakt mij, maar hij is degene die zijn zakdoek pakt. Toch straalt hij kracht uit en is verre van over geëmotioneerd. Misschien is dat wel wat mij raakt. Weer schudt hij mij de hand: 'het gaat u goed en sterkte.' 'U ook.'
Ik rij meteen door naar mijn afspraak. Ik ben precies op tijd. De dozen staan nog in de auto.