zondag 29 november 2015

De eerste beursgang

Net als de rest van de week is het vandaag op tijd op staan. Vanaf 8 uur mogen we de stand inrichten. Het is praktisch in de achtertuin, dus reistijd is er niet. Het is dat er een omleiding is anders waren we er met 5 minuten, nu zijn het er wel 7.
Lars gaat mee naar de Nieuwe Kolk, om daar samen met de auto door zijn vader te worden opgehaald. Gelukkig vindt Lars niks aan de dood eng of vreemd. Ik weet wat mij te wachten staat, denk ik. Toch is het even een slik moment wanneer ik zie in hoeveel getale de lijkenkisten uit geladen worden, hoeveel nette pakken er rond lopen en sjouwen met allerlei entourage, zo gek als je het kunt bedenken. Naast alle grote auto's, busjes, komt er ook een lelijk eendje aangereden, daar steken wij dan niet zo gek tegen af, met ons rode autootje.
Tijd om uit te laden. Blij met het 'hondje' waar alle dozen opgestapeld kunnen worden, rijden we richting laadperron. Lars loopt gewoon mee, blikt of bloost niet van de lijkenkisten of wat dan ook, dat hij hier voor ogen krijgt.
Meteen vanaf het laad perron komen we in de zaal, we lopen door naar de toegang tot de zaal, want daar in de doorloop is mijn stek voor vandaag. De stand heeft niet meer, niet minder om handen dan een tafel van 1 bij 2. Prima, daar kan ik best mee uit de voeten. Al moet ik zeggen dat ik meer showruimte heb gehad voor minder geld (zelfs voor geen geld). Hoe dan ook, uitpakken, want dat is de bedoeling natuurlijk. Een bescheiden deel van de voorraad komt te voorschijn. Mijn vriendin komt ook aangelopen en helpt mee met opbouwen. Lars is inmiddels al vertrokken met Chris, voor een gezellige dag.
Hier en daar komen bekenden al even gedag zeggen of de Lichtpuntjes bewonderen. De mond tot mond reclame werkt ook, via via weten mensen van de Lichtpuntjes en komen kennis maken, enthousiast over het gedachtegoed erachter. Voorstellen tot samenwerken en vragen naar de mogelijkheden. Al met al is de stand ruim op tijd ingericht. Erg blij ben ik met die prachtige banner, die een mooie eye cathcher is voor vandaag. Vanaf de ingang blinkt Mirthe de beursgangers tegemoet.
De dag verloopt zo enthousiast als die begon, met veel gesprekken, veel interesse en veel 'o ja, dat heb ik gelezen in de krant'. De beurs is een goed bezocht, boven verwachting van de meesten, waren er aan het begin van de dag sceptici, onder de standhouders, aan het eind van de dag is iedereen opgetogen over de opkomst.
Ik heb de dag 'overleefd', ben erg blij met het resultaat, wat zich vooral uit in de stapel visitekaartjes. Kennismakingsgesprekken en beloften om elkaar later weer te treffen om dit enthousiasme om te zetten naar uitvoering. Uitvoering van workshops, rouwverwerking, herdenkingsbijeenkomsten of andere waardevolle aanvullingen in het Land van Rouw. Uitnodigingen voor samenwerking en deelname aan volgende beurzen.
Gek hoe het leven kan keren en wendingen neemt, die je dan niet verwacht. Want hoe kom ik op een uitvaartbeurs terecht, terwijl ik zelf nog zo volop in de rouw ben? Een kleine terugblik vind ik wel gepast.
Mirthe heeft een prachtig plekje op de begraafplaats, mooi aangekleed zoals dat vorige week in de uitzending te zien was. Maar wel een tijdelijke aankleding. Voor de uitzending hebben we plantjes gepoot, daarvoor was het een mengelmoes van knuffels, kaarsjes en dergelijke, weinig eenheid. In februari, toen beplanten niet zoveel zin had, zijn we gaan zoeken naar een permanentere aankleding van haar 'tuintje': een grafmonumentje.
Het is zoeken, naar dat unieke, persoonlijke monumentje. Na een zoektocht, kwamen we uit bij een paar kunstenaars. De ene in de randstand, de andere in het noorden, maar werkzaam in het hele land. De ene reageerde al snel, dat ze was gestopt. De andere reageerde na een iets langere tijd. We spraken af om te bellen. Een eindeloos gesprek, waarin zij het woord 'lichtpuntjes' in de mond nam. Natuurlijk vertelde ik daarop meteen over de Lichtpuntjes. We kwamen tot een afspraak, bij ons thuis, waarbij ze meteen een grote tas vol kaarsresten mee nam! Onder het genot van koffie en koek, spraken we eerst uitgebreid over de kaarsen, dat ze veel te goedkoop waren, dat ze in de uitvaart op hun plek zouden zijn en dat zij met 'iets' bezig was te organiseren in Assen... Ja, daar zou ik goed tussen passen. Dat 'iets' had natuurlijk met de uitvaart te maken, maar ik had geen idee wat ik mij daarbij moest voorstellen. Voelde ik mij nog niet klaar voor ook. Het was toen maart, ik had 2 planken in de kast gevuld met kaarsen... de eerste mooie Regenbogenkaarsen net gemaakt. Hooguit 6 op voorraad...en nog niet veel vertrouwen in eigen kunnen.
De volgende keer dat we elkaar zagen, was het ontwerp klaar. Het was zomer, samen zijn we naar de begraafplaats gereden en hebben we gekeken hoe het ontwerp tot zijn recht zou komen. Mooi, wordt het zeker, kleurrijk, stralend en zacht, precies zoals Mirthe is.
Gek hoe een balletje ergens begint te rollen en dan zijn eigen pad kiest om toch op dat punt uit te komen, wat nog meer beweging brengen zal.
Het voelt warm, welkom en verrijkend, terugkijkend op dit proces, maar ook terug kijkend op weer een stralende dag. Vandaag ga ik proberen daar van bij te komen, morgen opladen, overmorgen weer een lange enerverende dag, waarbij ik van plan ben, de helft van onze provincies te doorkruizen. En dat op de dag dat SuperMirthe's Lichtpuntjes haar half jarig bestaan viert. Alles staat die dag in dat teken, van stralen en groeien. Nu eerst bij komen en opladen dus.

O ja, de lezing van Manu Keirse was inspirerend! Een oproep om vooral kinderen te leren omgaan met verdriet, rouw en verlies. Iets meer hierover op Mirthe's blog.

vrijdag 27 november 2015

De beursgang van SuperMirthe's Lichtpuntjes

De eerste beursgang is morgen een feit. De uitvaart is niet zo maar een tak van ondernemen waar ik lichtzinnig over denk of voel. Ik weet hoe het is om iemand te missen, ik weet hoe mooi het is om iemand te betrekken bij het leven, ook al is ze er niet meer. Ik weet het. De behoefte is er elk moment van de dag. De behoefte die voort komt uit het gemis, uit de liefde die oneindig is.
Tijd speelt hierbij geen rol. Het gemis blijft, wordt misschien verweven met het leven. Maar 1 ding staat vast, wanneer er een mate van regie is over het afscheid, over de herinneringen aan het afscheid, draagt dat enorm bij aan het verweven van het gemis met het leven.
Want wat je overkomt, wat er onder je neus gebeurt en waar je geen zeggenschap over hebt gehad of kunnen hebben, dat is waar de pijn zit. Regie kan heel ver voeren, maar niet of de dood komt of op zich laat wachten. Dat is zeker: hij komt. Of we het plannen, wensen of niet, altijd op zijn eigen tijd en zelden zonder verdriet, gemis of spijt.
Er is weinig waar ik spijt van heb met betrekking tot Mirthe. Daarom kan ik doen wat ik doe. Elke keuze die er was, is weloverwogen gemaakt, hoe snel die soms ook gemaakt moest worden, wel overwogen met oog op kwaliteit van leven. Zolang wij liefde konden geven, was die kwaliteit gegarandeerd, tot voorbij de dood... ja, want voorbij de dood, leeft ze verder.
Ze leeft veel verder dan ik me had kunnen bedenken en schijnbaar ook zonder zeggenschap. Wanneer ik in korte tijd al een paar keer mee maak dat de Lichtpuntjes in de krant staan en ik er niks van weet. Het leeft, de Lichtpuntjes, dat is mooi, dat is prachtig. Morgen gaan we weer stralen! Met al het roze zal het niet moeilijk zijn om ons te vinden, denk ik zo.

donderdag 26 november 2015

Die andere voorbereiding

Van de boekenbonnen en het cadeaugeld, van mijn verjaardag, kocht ik voor mezelf een paar boeken, maanden geleden al weer. Een boek van Elizabeth Kubler-Ross en een boek van Manu Keirse. Van beide had de boekhandel 1 titel die ik nog niet had gelezen, dus de keuze was niet moeilijk. Van Manu Keirse was het 'Als ik er niet meer ben', wat mij de suggestie doet wekken, dat het gaat over het sterven en daarna de rouw. De ondertitel verheldert wel enigszins, maar ik zal dat niet hebben geduid bij aanschaf: goed omgaan met de laatste fase van het leven. Nu heb ik het uit de kast gepakt, want deze week ben ik waar Manu Keirse ook is, hij geeft immers een lezing op de Uitvaartbeurs waar ik met de Lichtpuntjes sta. Helaas kan ik de lezing logischerwijs niet bij wonen, ik ben nodig op de stand. Helaas, ik zou hem graag horen spreken, nu hij zo dichtbij is...! Er restte mij niks anders om op voorhand contact met de beste man op te nemen. Dat deed ik al eerder om toestemming te krijgen om zijn woorden te citeren op het blog. Gelukkig mocht dat, mits de bron vermeld werd.
Nu dus maar weer die stoute schoenen aan getrokken en gevraagd of hij een ontmoeting mogelijk acht, bij mijn stand wel te verstaan. Aangezien ik niet verwacht bij de stand weg te kunnen... Die mogelijkheid is er, gelukkig, ik kijk er naar uit. En om in de stemming te komen, dacht ik: laat ik bovenstaand boek gaan lezen. Verrast werd ik wel, want eigenlijk gaat het over de fase voor het sterven. Het boek zet de lezer tot na denken over het eigen einde des levens. Niet alleen of je wel of geen euthenasie wil, maar alles wat daaraan voorafgaat en dat is veel. Ik weet het, IK WEET HET. Dat besef klapt er ineens in, ik wéét het, want ik maakte dergelijke keuzes al eens voor de meest onwaarschijnlijke persoon in mijn leven, de jongste van het gezin: Mirthe.
Manu roept op tot weloverwogen keuzes en niet klakkeloos elke behandeling aan te gaan die voor gesteld wordt. Bij elke keuze dient er het volgende bedacht te worden:
'Bij elke behandeling moet je de vraag stellen of je er beter van zult worden, in de dubbele betekenis: weer gezond of beter dan je was. Als een behandeling niets anders oplevert dan een verlenging van lijden, dan is er geen geldige grond om die aan te bieden.' Laat dat nou precies de overweging zijn waar wij tegen aan liepen, toen Mirthe zo veel harder achteruit ging, ondanks die vervelende behandeling en alles wat er pijnlijk aan was. Het is precies die reden dat we besloten niet nog meer medicijnen te geven, wat soms wordt gedaan om het leven te verlengen. Dit was niet verlengingswaardig. Ik sta nog steeds achter elke keuze die we toen maakten, op de momenten dat we ze maakten op basis van de kennis die we hadden. Ik zou het net zo weer doen. Weloverwogen en tegelijk 'niet te doen' ( om mezelf maar eens te citeren uit de uitzending).
Natuurlijk is het een heel ander verhaal om keuzes te maken voor iemand die er niet over in gesprek wil of kan. Nee, Mirthe liet wel op haar manier weten dat ze het er aan toe had, door die ladder te laten tekenen, want 'Mirthe gaat naar de sterren' en te zeggen 'Mirthe wordt niet beter'. Woorden die er niet om logen gezien de situatie waarin zij zich bevond.
In het boek gaat het er voornamelijk over dat je er met elkaar over in gesprek gaat (in elk geval tot het punt waar ik nu ben en dat is nog niet ver, blz 19...)
Het is wijs, hoe pijnlijk het ook is. Door er niet over te praten, gaat het niet weg. Nee misschien komt het dan juist heel hard je leven binnen gezeild. Dus laten we het gaan hebben over die laatste levensfase, gezellig bij een kaarsje, deze donkere, feestelijke dagen. Hoe zie jij je laatste levensfase en wat als...? wat mag je omgeving dan wel of niet beslissen?

woensdag 25 november 2015

Haren

Vanaf het moment dat Mirthe kaal werd, door de chemo, snapte ik hoe ingrijpend dit is. Mirthe kon niet aangeven of ze het erg vond, ze kon toen immers niet praten. Het gebeurde haar gewoon en 'that's it'. We hadden het er niet over, wel knipte ik haar haartjes eraf toen de plukken er in bossen uitvielen en het haar overal ging zitten waar het niet hoorde, met name in haar gezicht. Ze lag toen voornamelijk op bed en kon haar handen niet bewegen, net als het praten was dit sinds de operatie uitgevallen. Hoe vervelend is het dan om elke keer haren overal te hebben zitten? Dus ik pakte de schaar en knipte haar haartjes kort. Het stond haar nog stoer ook!
Niet heel lang daarna, was ze werkelijk kaal, op wat donshaar na. Kaal. Ze was nog nooit kaal geweest. Als baby geboren met een bos donker haar en nooit is het 'nesthaar' uitgevallen. Zoals dat wel bij haar broer gebeurde toen hij baby was. Mirthe zat voor haar eerste verjaardag in de kapperstoel, zo lang als het was. En leuk vond ze het niet! Later volgde er nog een tweede keer, ook toen was het niet leuk. En de derde keer was ik het die dus alles kort knipte. Helaas was het daarna niet meer nodig. Het haar groeide wel weer, ondanks dat de tweede behandeling ook chemo bevatte, de haren bleven zitten en groeiden! Wat vond ik dat mooi, hoewel het nog bij lange na niet lang genoeg was om de kale plekken op haar achterhoofd te bedekken. Plekken die anders altijd kaal zou zijn gebleven. Een staartje zou niet mooi zijn geweest.
Het gebeurt bij veel kindjes die bestraald zijn op het hoofd, dat ze kale plekken houden. Dan is een haarstuk wel wenselijk, zeker als ze op de leeftijd komen dat uiterlijk belangrijk is. Ook kinderen die ouder zijn en behandeld worden en dus kaal zijn, kunnen een haarstuk prettig vinden, omdat ze er dan niet zo 'ziek' uitzien. Dan is het meestal tijdelijk, maar wel prettig als je een jaar of 2 kaal door het leven gaat, toch? Soms wil je die ziekte vergeten, geloof me, met een kaal hoofd wordt je die kans niet gegeven.
Stichting Haarwensen biedt de gelegenheid om deze kinderen, maar ook kinderen die door een andere ziekte altijd kaal blijven, een haarstuk aan. Zij hebben daarvoor wel haar nodig. Onbehandeld haar, dus niet geverfd, zonder permanent of ander soortige behandeling. Ook geen grijze haren!
Al vlak na de start van de behandeling had ik voorgenomen om mijn haar te doneren. Of ik dan zelf kaal door het leven zou gaan, maakte mij toen niet uit. Een afspraak was al gemaakt, alleen gooide een spoedopname van Mirthe roet in het eten, daarna kwam het er niet meer van. Toen Mirthe klaar was met de behandeling, kon ik mij er niet toe zetten om daadwerkelijk te doneren. Ik zat wel in de kapperstoel, weer een stuk eraf. Maar het idee liet mij niet los. Ik wilde het toch graag doen. Sinds die ene keer vorig jaar, heb ik de kapperstoel gemeden, om lengte te sparen én na het knippen een leuke coupe over te houden.
Vandaag was het dan zo ver, de vlecht ging eraf! En terwijl ik dat heb laten doen, realiseer ik mij, dat Mirthe die haren heeft vast gehouden, daar gingen haar handjes nog doorheen. Liggend op bed, terwijl we nog even een keer konden knuffelen, aaide ze mijn haren. Die haren zijn nu voor een kindje die daar hopelijk heel blij van wordt en er prachtig zal uit zien.

dinsdag 24 november 2015

Beursstress

De folders worden gedrukt. Hoeveel is genoeg? Hoe groot is de beurs, wie komen er op af, wordt het druk? Geen idee. Ik weet wel dat ik een prachtig plekje heb! Stand nummer 10. Prachtig, klopt helemaal. Ik sta naast het rouwcentrum De Boskamp, ook dat klopt helemaal.
Naar de beurs, een half jaar in bedrijf en dan al op de beurs staan. Ik vind het een hele grote stap en zeker één die ik niet had gezet als ik hier niet in voorgedragen was. Mirthe zal het weten, Mirthe weet precies die mensen te vinden die me op weg helpen en de juiste aanzet geven. Mirthe wil stralen en dat is wat we gaan doen! Nu nog alle puntjes op de i en blijven ademhalen, diep adem halen.

zondag 22 november 2015

De dag erna

Vandaag is het hetzelfde weer als tijdens de opnames. Dat zou je niet zeggen, maar voor we gingen draaien stonden we eerst met ons allen t schuilen voor een enorme hagelbui. Toen de opnames eenmaal begonnen werd het wonderwel 2 uur lang droog, om vervolgens weer los te barsten toen de laatste beelden zonder mij en de presentatrice werden geschoten. Toen ontbrak alleen de sneeuw, maar voor de rest ging het van zon naar een bui en andersom, net als dus vandaag.
Bijzonder dat ze nou net het stukje van weduwe, wees en moeder zo duidelijk laten terug komen. Ik had toen nog niet aan Vlindermoeder gedacht, want daar is het in dit blog allemaal om te doen. Als Vlindermoeder verbonden blijven met je kind, zij die niet meer tastbaar aanwezig is, maar dat zeer zeker wel is!
De reacties zijn hartverwarmend, alweer. Er gebeurt veel dat voor mij hartverwarmend is, het wordt misschien een beetje eentonig, maar zo beleef ik dat nou eenmaal. Mirthe voelt zo dichtbij deze dagen. Met alles wat ik doe, straalt zij door. Nu het naar topdrukte gaat met de Lichtpuntjes voel ik haar stralen en blij zijn en streng zijn: ademhalen mama, rustig aan, 1 ding tegelijk. Gelijk heeft ze natuurlijk, maar ik heb een hekel aan nee verkopen en wil dus wel genoeg voorraad hebben. Vrijdag bemerkte ineens dat even een serie maken, resulteerde in lege dozen....help. Even een oproep op fb en ja hoor de stroom is weer op gang. Vandaag weer een serie gemaakt en 2 bestellingen afgemaakt. Hoezo zondag rustdag? Ik werk elke dag wel een paar uur, die zelfstandigen grens van minimaal 1225 uur per jaar, van de belastingdienst, die haal ik wel, zelfs al zouden we rekenen vanaf 1 juni. De dag dat ik officieel ben begonnen. Maar goed, alles om Mirthe te laten stralen en ik geloof dat dat wel lukt. Nu maar even rust nemen, zodat ik ook kan blijven stralen.

zaterdag 21 november 2015

Uitzending Bakkie Troost

28 april waren de opnames. 29 april was het 2 jaar geleden dat we dat verschrikkelijke bericht kregen na de eerste (van vele) MRI die Mirthe eerder die dag had gehad. 2 jaar, is niks op een heel mensenleven, die 2 jaar heeft onze wereld op zijn kop gezet. Toch is het in 6 minuten mooi weer gegeven wat Mirthe en haar overlijden met mij heeft gedaan.
Dank aan de redactie van Bakkie troost, voor dit mooie dokument. Klik op de link voor de uitzending.
Bakkie Troost, Mirthe


donderdag 19 november 2015

licht aanraken


Keer op keer raak ik aan de praat, keer op keer komen er bijzondere, unieke verhalen boven tafel. Zo mooi, zo bijzonder. Want elke keer worden dierbaren weer even genoemd, even geraakt in de aandacht, wordt hun naam hardop uitgesproken. We missen toch allemaal wel iemand, die ooit ons dagelijkse leven vulde. Missen door afstand, door verhuizing, door andere levens, door eindige levens. Hoe mooi is het dan, dat ze even uit de herinnering worden gehaald en even weer aan de oppervlakte komen, omdat ze worden gemist. Daarbij maakt het niet uit wat de lengte van het leven is geweest. Zelfs als het voor de wet niet heeft bestaan, door een onvoldragen zwangerschap. De ziel is wel degelijk aanwezig geweest, in levende lijve, verborgen, maar in levende lijve.
In het ene gesprek vandaag is een jong, onvoldragen leven onderwerp van gesprek, bij een ander gesprek is het de vader, die te jong overleed. Wel als opa, maar toch te jong. Wat is te jong? Gaat niet iedereen te vroeg, te jong, wanneer ze geliefd worden en niet gemist kunnen worden?
Toch durft de verzekeringsagent waar ik mee sprak, vandaag, ronduit te zeggen: mooi, het is mooi hoe je je dochtertje laat voort leven. Kijk, dat doet mij goed. Want niet velen durfen zonder omhaal te zeggen dat het mooi of leuk is, wat ik doe. Wanneer dat gezegd wordt, komt er snel achteraan dat het bijzonder is, misschien wel zingeving geeft, of een vorm van therapie is. Ik heb maar één doel: Mirthe's Licht verspreiden, het licht dat ze in mij deed ontvlammen, verder laten stralen. Welke woorden er verder ook worden gegeven...termen die misschien begrepen worden, maakt niet uit, hoe het ingepakt wordt. Dit is wat ik doe, waar ik veel meer uit haal dan welke zingeving, welke therapie me ooit zou kunnen geven.

dinsdag 17 november 2015

Een vlam

Een Vlam,
Zo groot, zo klein
Hoe voelt 't, om jou te zijn

Een Vlam
Zo rood, zo blauw
Die zegt: ik houwt van jouw

Een Vlam
Zo donker, zo licht
Het straalt af, op jouw gezicht

Een Vlam
Zo koud, zo warm
Het voelt, hoe intens ik jou omarm

Een Vlam
Zo nietig, zo groot
Zo mooi, zo stralend
Zo sprankelend, zo verlichtend

Jouw Vlam
Mijn stralende middelpunt

maandag 16 november 2015

netwerken

Ik voel een grote dankbaarheid voor en een grote verbondenheid met Mirthe. Overal waar ik kom, in alles wat ik doe, komen dingen weer samen, als cirkeltjes die in elkaar overlopen. En zonder toeval is de timing elke keer weer perfect. Er ontstaan samenwerkingsverbanden waar eerder een client-begeleider/verzorger, werknemer-werkgever, moeder van patiënt-arts, relaties bestonden, wordt het nu ondernemer-ondernemer, begeleider-begeleider, projectmedewerker-projectmedewerker, het is werkelijk heel bijzonder. En in alles voel ik de subtiele, voor mij bijna tastbare aanwezigheid, van Mirthe. Zo had ik vandaag een, in ondernemerstermen genoemd, netwerkgesprek met Mirthe's fantastische uitvaartverzorgster. We kunnen elkaar vinden in de plannen die we beiden hebben voor de toekomst. Daar komt zeker een vervolg op. Na samen de minuut in stilte te hebben genomen voor Parijs, nemen we afscheid. Met de belofte binnenkort contact te hebben, in elk geval opde beurs volgende week.
Zo ben ik in ondernemerstermen gezegd dus aan het netwerken. Contacten die ik onder de verdrietigste omstandigheden heb opgedaan, worden nu heel waardevolle samenwerkingsverbanden. Het is de afgelopen maanden al vaker voorgekomen dat oude verstandhoudingen veranderden naar andere vormen van verstandhoudingen. Waarbij ook oude contacten waardevolle vervolgen krijgen. Zoals vervolgens gebeurde:
Ik rij weg en besluit naar de Appie te gaan. Ik vraag me meteen af waarom, want heb geen boodschappen nodig, hoewel er altijd wel iets te verzinnen is natuurlijk. Mirthe vindt toch dat ik moet gaan. Ik kan maar beter naar haar luisteren, want dat heb ik gister beloofd voor ik ging slapen. Het is bij dit verhaal handig om te weten dat ik ooit bij de Appie heb gewerkt. De bedrijfsleider van toen, is nu bedrijfsleider in het filiaal waar ik vaste klant ben. Ik zie hem regelmatig lopen, maar sinds ik weet waarom ik hem eigenlijk wil spreken, loop ik hem schijnbaar elke keer mis. Klinkt vaag, maar een tijd terug trof ik hem elke keer en dacht ik, er is iets wat ik je wil vragen, maar ik weet niet wat...logisch toch?
Dat ik hem kan vragen of hij kans ziet via het bedrijf in te zamelen, komt Chris dan als idee mee...hoe kon ik dat nu over het hoofd hebben gezien? Dus bij elke keer boodschappen doen, kijk ik of ik hem zie, natuurlijk niet. Zo gaat dat altijd, toch? Nu denk ik erover om via de counter een afspraak te maken, maar weer denkt Mirthe daar anders over.
 Mirthe vindt dat ik maar beter even bij de betaalautomaat kan pinnen. Ik luister natuurlijk, stel je voor dat ik bij het afrekenen te kort kom, dan kan ik maar beter zeker weten dat ik de boodschappen kan betalen, die ik niet hoef te halen, haha. En zo moet ik eerst even wachten, tot de pinautomaat vrij is, dan ben ik aan de beurt, doe de pas erin, kijk over mijn schouder en tada, daar loopt de beste man precies langs mij heen. Hij ziet mij, groet mij en ik vraag straight to the point, of ik hem kan spreken. Natuurlijk, na enige uitleg, wisselen we gegevens uit en ... wordt vervolgd! Zo leuk om mensen bereid te vinden met je mee te denken, te helpen en mee te werken. Ze zijn overal, het is de kunst het juiste moment en de juiste mensen te vinden, om je vragen te stellen. Het juiste verhaal helpt misschien ook nog wel...
Dus weer een geslaagde dag, met ook weer nieuwe tassen vol kaarsresten die staan te wachten op een nieuw leven.

zondag 15 november 2015

Nooit meer - voor altijd

Met het Sint Maarten gebeuren eerder deze week, maar ook zeker met de intocht van de Sint is het 'gezellige' seizoen echt aangebroken. De tijd van samen delen, cadeautjes geven, lekker eten en natuurlijk kaarsjes aan. Het hoort er allemaal bij, deze donkere, korte dagen.
Natuurlijk sta ik ook nu weer stil bij het gemis van vrolijke kwebbels, dat hoge stemmetje dat tussen het zingen door roept: weeeeeeheeeeel, zijn wel stoute kinderen bij! ....? Nee toch Mirthe, alleen lieve kinderen.... Wel, Mirthe stout. We lachen om haar grapje. Tenminste ik hoop dat ze dat als grapje zei, ze lacht er zelf ook om.
De schoenen bij de kachel, ze worden elk jaar minder... Waar er eens 4 stonden staan er nu 2. Ook al is Lars al 9, hij gelooft nog. Ondanks wat andere kinderen zeggen, want dat zal hem vast niet ontgaan. Het lootje trekken in de klas is hulp voor de Sint, zoals hij thuis ook helpt met klusjes, dat hoort bij de leeftijd. Niks geks aan.
Hij heeft er best buikpijn van, vanochtend. Sint was vast even van zijn route gewaaid, want de schoenen waren nog leeg toen hij naar beneden kwam. En zijn lijstje pronkte ook nog in zijn schoen, oei. Dan opeens komt hij van de gang terug, toen hij naar de wc onderweg was, mama! Kom eens kijken, Sinterklaas is hier geweest. Nou dat is gek, we zijn allebei al eerder op de gang geweest en toen lag er niks... Lars is helemaal blij. Hoe kan dat toch, vraagt hij zich de hele dag nog af. En 5 december vindt hij de spannendste dag. Zou hij dit jaar dan misschien toch....? Hmm, ik betwijfel het, maar goed. Hij hoopt op een wonder. Ik ook, haha.
Ik ben duidelijk met heel andere dingen bezig dan dat Sint feest. Voor Lars, natuurlijk, wordt het een feest, dat staat voorop. Maar ik hadtoch vergeten om schoencadeatjes op mijn 'te doen lijst' te zetten. En k heb het druk zat, dus dat moeten ik gewoon ergens tussen proppen. Dat ik het druk heb is een goed teken, echt. Dat ik ook de mogelijkheid heb om druk te blijven, ook. Praktisch gezien betekent dat er enerzijds volop aanlevering is van kaarsresten en anderzijds genoeg als Lichtpuntjes de deur uit gaat. Mooi, mooi. De feestdagen is nu de tijd waar ik het van moet hebben, waar kansen liggen om meer en meer bekendheid te krijgen en meer en meer Lichtpuntjes te verspreiden. Daar heb ik rekening mee gehouden, daar ligt mijn focus op. Een heel ander gevoel dan vorig jaar, een heel andere focus dan vorig jaar. Een goede afleiding voor een soort van 'gezelligheid' waar ik anders te hard voor moet werken en nu een excuus voor heb om aan mij voorbij te laten gaan.
De feestdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn. Iedereen die iemand moet missen zal dat herkennen. Vandaag las ik een vergelijking die Hans Stolp maakt in 'relaties, een vloek of een zegen', dat onze geliefden een soort van geëmigreerd zijn. Ze zijn niet dood, maar leven verder in een land wat we op aarde niet kunnen zien. Maar zoals liefde over de grenzen van een land voelbaar is, wanneer er door elke vorm van emigratie een afstand is gecreëerd. Zo is die liefde ook voelbaar over de grenzen van leven en dood. En stuur je e-mails, voor je gesprekken via whatsapp of Skype, om het gemis iets minder te maken. Bij de dood, zend je liefdevolle gedachten en woorden, hardop of in jezelf uitgesproken.
Alleen is er bij dit soort gemis geen Robert ten Brink die een hereniging mogelijk maakt, geen boodschap overbrengt en geen omhelzing mogelijk maakt. Is de stoel blijvend leeg, het bedje blijvend onbeslapen en de enige troost dat de liefde blijvend, dieper en groter groeit met de tijd.

Blijvende Liefde

Onze gestorven geliefden
Ze willen er zo graag voor ons zijn
Ook nu ze die andere wereld zijn binnen gegaan.

Ze hopen dat wij ons hart
Wijd openzetten voor hen,
Dat wij ons innerlijk openstellen
Voor de inspiraties, hulp en liefde
Die zij, onze gestorvenen
In ons hart willen neer leggen.

Ze hopen ook op liefdesberichten
Van onze kant: dat wij hun ook nu onze liefde sturen
Zodat ze verwarmd en bemoedigd 
Verder kunnen gaan
Op hun weg in dat nieuwe leven

Onze gestorven geliefden: 
Wij hebben nog steeds een relatie met hen
Want liefde sterft nooit
Zij kan niet sterven en overleeft de dood

Geef daarom je geliefden 
Aan de overkant
Het geschenk van je dankbaarheid,
Je vertrouwen en je blijvende liefde.
Het is de liefde die zij nodig hebben
Om in vrede voort te kunnen gaan

Hans Stolp - Relaties, een vloek of een zegen?

zaterdag 14 november 2015

weer die intocht, met een dikke vette knipoog

Het zal niemand zijn ontgaan. De Sint is toch weer, ondanks de mist, aangekomen in het land. Natuurlijk moesten wij onze opwachting ook weer maken aan de waterkant. Op de vertrouwde plek en toch is het elk jaar weer een verrassing hoe de organisatie de boel heeft georganiseerd. De ene keer staan daar de hekken opgesteld, deze keer toch niet. Zo houden we het in elk enerverend. Al snel wordt de boel opzweept door een speedboot met sirenes. De brug gaat er 2 of 3 keer voor omhoog. En terwijl we de optocht aan de vaart, afwachten, zie ik een bekende in 1 van de huizen. Haar vader komt meteen naar me toe, hij heeft nog Kaarsresten voor me, maar wat was nu ook al weer het adres?  Als doorgewinterde zakenvrouw tover ik mijn visitekaartjes te voorschijn. Hij houdt de paraplu vast, terwijl ik er 1 uit het hoesje peuter (zo doorgewinterd ben ik nou....). Hij komt het van de week wel brengen. Heel, heel fijn. Ik heb de hele week gewerkt om de voorraad weg te werken, terwijl ik een paar keer per week, weer nieuwe krijg. Dat is mooi, zo blijft het overzichtelijk :) en tegelijk word ik onrustig als ik de lege dozen zie, maar dat word ik ook als ik volle dozen zie... Dus soms negeer ik de dozen voor het gemak en mijn rust.
Even later komt ook de bekend die ik eerder al zag, naar me toe. Hoe het gaat en of het mogelijk is dat ze Lichtpuntjes bij me besteld. Wat leuk, natuurlijk! Ze laat nog weten welke ze wil en dan heb ik weer een bestelling erbij. Dat gaat lekker zo, de ene is nog niet klaar of de volgende komt binnen!
Zo stormen we op de kerst af.
Inmiddels sjeest de speedboot nog een paar keer langs, wat voor veel bekijks zorgt. De muziek is nu hoorbaar, nog even en de pepernoten worden bezorgd. En hoe... Lars leegt zijn handen keer op keer in zijn zakken en zo stromen zijn zakken binnen de kortste keren over van de pepernoten. Hij blij.
De optocht vordert snel over de weg, terwijl achter ons ook al de boot met Sint voorbij komt, gevolgd door nog een paar boten met pieten. Dan op het einde van de optocht, alsof het weer zo moest zijn, blijft er een wagen bij ons stil staan....net als vorig jaar is het de wagen met Dora, dit is geen toeval, Mirthe was er ook nu gewoon weer bij. Apetrots op haar stoere, vrolijke broer, die zijn mama weer eens even op de proef stelt.
Lars doet het goed de laatste weken. Maakt grapjes, is vrolijk en ja bij mij daagt hij uit, is brutaal en luistert niet meteen als ik hem waarschuw. Lijkt mij een gezonde ontwikkeling voor een 9 jarige grote broer. Aan mij om orde op zaken te houden en hem te laten uit proberen binnen kaders die in mijn ogen passen bij zijn ontwikkeling en leeftijd. Maar ja, dat is opvoeden, toch?
Zo is ook deze intocht fijntjes verlopen, een stuk fijner dan vorig jaar, ondanks het weer dit jaar.

vrijdag 13 november 2015

boekje?

Ik loop naar de kast, ik zoek een boek, maar kan het daar niet vinden. Mijn oog valt op de rug van een boek dat ik niet herken. Ik kijk er bevreemd naar, pak het nieuwsgierig uit de kast. Op de kaft staat in hippe motieven LOVE, met een elastiek blijft die gesloten. Het is een schrijfboekje, maar niet 1 die ik meteen herken. Bij nadere bestudering zie ik op de voorkant in mijn eigen handschrift staan: Mirthe Kok. Dan begint het mij te dagen. Dit was Mirthe haar eerste overdrachtschriftje van de kinderopvang. Van de eerste periode, toen ze 3 maanden was tot iets meer dan een jaar. Toen stopten we de opvang omdat het kon met de werksituaties van Chris en ik. 10 maanden later, vlak voor Mirthe haar 2de verjaardag startten we het toen weer, omdat het nodig was. Dit schriftje was dus van de eerste periode en ik kijk er zo gek tegenaan...ik was al vergeten dat die bestond. Het boekje van de tweede periode heb ik nog wel geregeld in handen gehad. Daar zitten foto's in, in het eerste niet.
Gek, hoe je sommige dingen vergeet. Door bladerend lees ik weer hoe eigenzinnig Mirthe kon zijn, niet willen slapen, niet willen drinken (behalve bij mama) en toch ook heerlijk tevreden kunnen zijn. Maar dat slapen, was wel een dingetje. Ze had twee Nijntjes, die mee gingen maar bed. Het waren allebei speeldoosjes, de voetjes kon je draaien om ze op te winden. Allebei moesten ze altijd aan, het maakte niet uit dat ze niet synchroon speelden, voor Mirthe dan (ik vond het altijd maar een lawaai en  het klonk nergens naar). Dat heeft ze nog lang prettig gevonden ook nadat ze was geopereerd en zich na weken weer verstaanbaar kon maken, gaf ze te kennen dat dit voort gezet diende te worden!
Ik zie haar nog op de kinderopvang rond lopen met onder elke arm een Nijntje, wat overigens voor haar KOnijn was, geen  Nijn... Ook daarin was ze zo jong al eigenzinnig. Tja karakter had ze genoeg en dat liet ze weten.
Haar mama is net zo goed eigenzinnig, dat had ze toch niet van een vreemde. Al is haar mama aan het ontdekken hoe dat eigenzinnige karakter gestalte te geven, want die eigenzinnige kant heeft zich lang miskent gevoeld. Dat miskende gevoel ebt nu, juist nu, langzaam aan weg en maakt plaats voor de eigenzinnige versie. Mirthe heeft me die kant weer wakker doen schudden. Een kort leven zegt niks over de waarde of uitstraling ervan. Ze heeft het zelf geweten en elke seconde optimaal gebuikt, misschien was het wel daarom dat ze geen tijd had voor middagslaapjes...

donderdag 12 november 2015

Foto's

Dit moet ik natuurlijk even laten zien :) Ik ben heel erg blij met het resultaat van de fotoreportage.

Mooi, mooi, mooi

Weer een kinderfeest achter de rug, toch wel een hele bevalling elke keer weer. Wel kon ik dit maal de hele ronde uit lopen. Misschien ook wel door die ene roos die bij dat ene huis aan de moeders werd uitgedeeld, haha.
Thuis gekomen met een tas zwaar van al het snoepgoed, kakt Lars snel in. Zo'n last van zijn voeten, wel is hij tevreden hoor, maar hij heeft zelfs geen puf om zijn buit te bekijken. Dus omkleden, tandenpoetsen en lekker op bed.
Ik kak ook in, even de hele dag flink wat Lichtpuntjes gecreerd, even tussendoor soep gemaakt, even tussendoor naar de winkel en ook even tussendoor naar de andere winkel, dan nog even de soep weg brengen en dan dus ook even 2 uur buiten langs de deuren lopen. Ja dan voel ik de vermoeidheid ook wel. Het huis is een chaos, overal staat wel iets wat blijk geeft van de werkzaamheden die nog steeds in de huiskamer worden gedaan. Toch nog even in de benen, een paar mandjes klaar maken voor het eerste werkbezoek van de volgende ochtend: het rouwcentrum heeft namelijk interesse in de Lichtpuntjes. Daar zij de eerste hoofdleverancier van het hoofdbestanddeel van de Lichtpuntjes zijn: de kaarsrestanten, is dit wel een heel mooi vervolg en maakt het weer een cirkel compleet.
Enthousiast en warm werd ik daar vanochtend ontvangen. Weer ogen die oplichten bij het zien van de kleurrijke Lichtpuntjes. Wat fijn, toch! Afspraken gemaakt en op naar het volgende werkbezoek van deze ochtend: de fotograaf. De eerste foto's zijn bewerkt en of ik wil komen kijken wat ik van deze opzet vindt. Ik ben blij verrast met het resultaat. Ik ben vooral ook blij met de wijze waarop er wordt meegedacht en hoe tijdloos de Lichtpuntjes nu worden getoond, prachtig. Ook hier ga ik de deur uit nadat er verdere afspraken zijn gemaakt. Mooi, mooi, mooi. En moe, maar ook tevreden.

woensdag 11 november 2015

11-11

Het is een doorsnee woensdag. Niet anders dan andere, niet zonniger, of bewolkter, heel gewoon. Misschien iets warmer dan de doorsnee novemberdag. Het enige verschil is dat datum op de kalender: 11-11. En 11-11 betekent in de regio waar ik woon: kinderfeest!
Ik weet nog hoe ik me vorig jaar voelde: beroofd. Het was het eerste kinderfeest sinds het vlinderen van Mirthe. Gatverdarre wat viel me dat toen vies tegen! Ik dacht dat ik het wel trok. Ik zou soep maken voor de buurtmoestuinen. Gezamenlijk delen we elk jaar met Sint Maarten soep en warme chocomelk uit, aan de zingende kinderen en hun mee lopende ouders.
Ik zou gewoon met Lars mee lopen langs de deuren, eindeloos luisteren naar dezelfde 2 of 3 liedjes dat het repertoire rijk was van hem en zijn vriendjes. 
'sint maarten, sint maarten,
er liepen 2 tomaten
de ene had een petje op,
de ander had een kale kop'

En elke keer gegiebel om hun eigen grappen of een geirriteerde opmerking omdat de ander toch had mogen kiezen en er een ander liedje werd gezongen... In ik elke keer slikken, me groot houden en mee sleurend naar de volgende deur. Wat voelde dit fout. Het jaar ervoor had Mirthe volop mee gedaan in de feestvreugde, ondanks de bestraling die ze op dat moment onderging. Zij zorgde wel dat haar tas gevuld werd en anders zorgden Lars en grote vriend er wel voor. Mirthe's tas was minstens zo vol als van de twee zingende jongens.
Ik had geen zin in dit feest en het was de eerste nog maar van vele die nog komen gingen. Ik kon er ook niet aan ontsnappen, Lars geniet er zo van, het is zijn jeugd, zijn herinneringen worden elke keer nog verder aangevuld. Ondanks alles moet hij vooral ook mooie herinneringen hebben. Dat kan dan toch niet wachten tot ik mij beter voel? Pff, een onmogelijke opgave zoals dat vorig jaar ineens over mij heen trok. De confrontatie van een gemis en een verdriet, dat te groot voelde om in mijn lijf te passen. Te groot om te kunnen verteren en te kunnen bevatten. Halverwege de ronde langs de deuren haakte ik af, bekaf sleepte ik mij naar huis, terwijl Lars nog wel even door ging onder begeleiding van de vaders.
De volgende dag kreeg ik de vraag of ik de soep, die uitgedeeld had moeten worden, zelf nog terug wilde hebben, want er was niet veel van gegeten. Eigenlijk smaakte die nergens naar en dat heeft alles te maken met hoe ik mij voelde: het leven smaakte nergens naar! Ik at zelf omdat het moest, omdat ik me anders nog beroerder voelde, niet omdat ik er zin in had.

Dit jaar is het anders. Mirthe zal zeker mee zingen en aanwezig zijn, zoals altijd. Lars zal weer een volle tas mee nemen naar huis, waar hij dan best een tijd mee vooruit kan. De eerste maanden hoeven we geen snoep meer te kopen. Ik zal mee lopen en misschien af en toe even kijken of de soep dit jaar beter in de smaak valt: aardperen-pastinaaksoep. Hoe eigentijds en hip kan het zijn?

zondag 8 november 2015

Zondagochtend

Zondagochtend, de zon schijnt, ik hang de was op. Uitgeslapen, de koffie pruttelt, de kaarsrestanten staan te smelten, de kerkklokken luiden, half 10.
De mailbox laat een nieuw bericht zien. De app ook.
Moe maar voldaan na een intense dag gister, het symposium 'blijvend verbonden' heeft op mij ook een blijvende indruk gemaakt. Het hoofd is er vol van, het lijf ook. Zo fijn om weinig uit te hoeven leggen, maar te kunnen spreken met de Lichtpuntjes, met een blik, met het gevoel 'blijvend verbonden' te zijn. Wederom stralende gezichten gezien, bij de aanblik van de Lichtpuntjes, wat een groot cadeau, dat is ontbetaalbaar.
Na genietend van de nieuwe verbondenheid, nieuwe contacten of van digitale contacten, nu 'live' contacten te hebben maken. Installeer ik me achter de pc, lees het mail bericht, beantwoord de app, gooi ondertussen wat nieuwe kaarsresten in de blikken om te smelten, schenk de volgende laag in de mallen en schrijf verder aan het mail bericht, aan een lotgenoot, die ook deze zondagochtend gebruikt om te zorgen dat Samen voor Beter, de slogan van de VOKK gestalte krijgt, binnen het Prinses maxima Centrum. Want ja, zo gaat dat, de kanker in het lijf van je kind, gaat nooit meer uit je leven. Nooit meer, ook al heeft het leven het lijf van je kind verlaten. Ook op deze zonnige zondagochtend, houdt mij dat bezig.
Misschien moet ik dat los laten, zul je zeggen. Misschien wel ja. Maar misschien is er iemand in de toekomst wel heel blij met de inzet die ik en vele lotgenoten tonen met de VOKK als platform. Misschien ben jij of je kind diegene die daar profijt van zal hebben, zoals ik dat heb en mag ervaren op een dag als gister, door al die lotgenoten die dit pad al langer bewandelen dan ik. Ik ben hen heel erg dankbaar voor hun inzet en ik hoop dat jij dat nooit, nooit, nooit zal weten te waarderen. Als je begrijpt wat ik bedoel! Ik hoop jou nooit als lotgenoot aan te merken, maar weet dat er altijd iemand is, die ergens weet wat jij door maakt, in welke situatie je ook zit. Want alle lotgenoten gister, hebben een eigen uniek verhaal en een gemene deler: het verlies van een kind aan kanker, maar het pad dat ieder van ons bewandeld is uniek, is kenmerkend voor ons zelf.

donderdag 5 november 2015

kwetsbaar en intiem

Er zijn van die momenten in je leven, ze zijn kenmerkend, veranderend en zetten al je emoties op de kop. Het zijn van die momenten dat er een grote ervaring aan ten grondslag ligt. Iets dat niet alledaags is, dat maakt het zo groot.
Het krijgen van een kind, de geboorte, is zo'n moment. Maanden leef je ernaar toe, kijk je uit naar het moment dat je je kindje in je armen houdt. Het is niet het meest romantische moment, wat is er romantisch aan pijn en puffen en alsnog naar het ziekenhuis moeten? Nee, alles behalve rozegeur en manenschijn. Je kindje in je armen maakt veel goed, dat dan weer wel.
Maar zo'n geboorte gaat vaak gepaard met begeleiding van professionals, die opgeleid zijn om te doen wat ze daar doen: kindje ter wereld helpen komen. En dat doen ze goed. Het was voor mij zo'n ervaring dat ik mij heel kwetsbaar voelde, overgeleverd aan de handen van mensen die ik in geen enkele ander manier aan mij en mijn lijf had willen laten zitten. Het is best een intiem moment, waarin je niet je mooiste kanten laat zien, kermend van de pijn en huilend van alle emoties. Wetende dat zij dat vaker zien en mee maken, maakt het enigszins verdraagzaam, haha.
Daar zat ik vandaag eens over na te denken. Eén van de verloskundigen die aanwezig waren bij de bevalling van Mirthe, kwam ik later tegen bij hetzelfde kinderdagverblijf. Ze was in opleiding, dat was mij geheel duidelijk. De senior verloskundige legde haar (en mij) veel uit na en tijdens de bevalling, waar ik ook nog wat van leerde.  Het verbaasde mij dat ze ook al een kind had om naar het kinderdagverblijf te brengen, maar tegelijk snapte ik waarom ze zo goed had aangevoeld wat ik op dat moment, vlak na de bevalling, moest horen; je hebt het goed gedaan. Het verbaasde mij dat ze dat zo oprecht kon zeggen. Later bij het kinderdagverblijf snapte ik dus waarom. Gek hoe je kan voelen dat het uit eigen ervaring gedeeld kan worden.
Vandaag bleek dat ze het nog weet. Het was even graven terug in de tijd, 5 jaar verder, opleiding afgerond, veel bevallingen in de tussentijd gedaan en op een heel andere plek elkaar treffen. Onze zoons zitten allebei op judo, nu in dezelfde groep. Mirthe was één van haar eerste bevallingen, waar ze zelf nog niks mocht doen, vooral assisteren en leren.
Natuurlijk is het gek, om dan ook het vervolg te vertellen. Over die andere momenten die minstens zo intiem zijn, omdat je minstens zo kwetsbaar bent, op het moment dat je dochter uit haar cocon kruipt en een vlinder is geworden. Weer zijn daar de professionals bij, weer voel je je kwetsbaar. Alleen nu zijn de armen leeg en is er niet het roze wolkje dat de fysieke pijn verzacht van de naweëen. Weer wordt je begeleid door mensen die geleerd hebben voor hetgeen ze daar doen, van palliatieve zorg tot de uitvaartverzorging. Maar het went nooit, die schok bij de ander te zien. Hoe kan dat ook? zoiets verwacht je toch niet. 5 jaar later, ze had er gewoon nog moeten zijn, want zo lang geleden is 5 jaar niet, al lijkt 10 juni 2010 een eeuwigheid geleden.

woensdag 4 november 2015

Druk

Druk, druk, druk. Fotoshoot, inpakken, smelten, hakken, PR, bestellen, afstemmen, tekenen, nadenken, handelen, creeeren, knippen, plakken, schrijven, verbinden, loslaten, verkopen, verzamelen, ophalen, weg brengen, door sturen, versturen, om zetten naar nieuwe creaties, groeien en voorzichtig aan 'uitbesteden'. Het is een greep uit kernactiviteiten van deze dagen. Komende zaterdag staat het symposium van de VOKK op het programma en aan mij de eer om een tafel te vullen met SuperMirthe's Lichtpuntjes. Het is elke keer weer hartverwarmend om te ervaren hoe ze ontvangen worden, hoe ze geprezen worden om het gedachtegoed dat het Licht uitstraalt. Ik word er geregeld stil van, dat ik dit mag doen!
En het symposium is niet de enige plek waar ik de Lichtpuntjes mag presenteren. Op 28 november is er de uitvaartbeurs Memorés in de Nieuwe Kolk hier in Assen. En ja, daar ben ik ook! Een uitvaartbeurs is even hele andere koek, dan een zomermarkt, of een spirituele markt. Ik denk dat ik mijn driedelige pak maar uit de kast moet halen... Maar dat is niet het enige, het is veel meer dan alleen de Lichtpuntjes neer zetten, het is presenteren, van de Lichtpuntjes en hoe kan dat georganiseerd worden voor nabestaanden. Tijdens de uitvaart of een gedenkdag naderhand, waarbij Lichtpuntjes gecreerd kunnen worden. Het is best een heel proces van bewust ondernemen. En allemaal om Mirthe's licht verder te laten stralen, omdat ik dat kan, juist nu kan ik dat doen, veel meer en verder dan ik voor mogelijk had geacht.
Voor de beurs aan, is er de mogelijkheid om Mirthe's verhaal te zien, in het programma Bakkie Troost, 21 november rond de klok van half 7. De opnames waren een half jaar geleden, ik heb veel verteld, waarvan ik nu niet meer weet wat allemaal en ook niet weet wat er van wordt gebruikt in de uitzending. Zelf krijg ik het ook dan pas te zien, dus spannend vind ik dat wel.

maandag 2 november 2015

Bevestiging

Eén van de moeilijkste dingen, de moeilijkste weg die je maar kan afleggen, is de weg naar binnen. De weg naar je hart, je hart die zo wijzelijk vertelt wat bij jou en jou alleen past. Een ander kan je nooit vertellen wat jouw weg is, dat kan alleen jouw hart. In stilte kan je het horen, kan je de stem van je hart horen spreken. De enige bevestiging die je krijgt is die van je gevoel, dat het klopt wat je doet, dat je kracht geeft. Het is een bron, de bron van blijdschap, want zo vertelt je hart wat je ziel wil doen in dit leven. Dit is wat Hans Stolp erover schrijft:

Bevestiging, waar vind je die?
Bevestiging, de erkenning dat je goed bent zoals je bent,
waar vind je die? Waar vind je de mensen die zullen zeggen
dat je waardevol bent en dat je een uniek mens bent?
Waar vind je de bevestiging die overtuigend genoeg is om
de stemmen van afwijzing tot zwijgen te brengen?


Zoveel mensen geloven niet in zichzelf en wijzen zichzelf af.
Ze zien meer hun negatieve dan hun positieve kanten.
Ze zien wel hun onmacht, maar niet hun kracht kracht.
En daardoor hoeft iemand alleen maar naar hen te wijzen
en zij zien daarin al een gebaar van afwijzing. 

Wie eenmaal zo is geprogrammeerd dat hij alleen het negatieve,
het onvolmaakte en het onvolgroeide ziet, die hoort
en ziet overal afwijzing, ook als dat niet bedoeld is.
Voor zo iemand is het feitelijk nooit genoeg wat hij of zij
aan bevestiging van anderen ontvangt.
Altijd weer zijn de innerlijke veroordelende stemmen sterker
dan de bevestiging die van buiten komt. 

Ze lijken wel een bodemloze put en zijn dat in dit opzicht in zekere zin ook:
hoeveel bevestiging je ook geeft, het is nooit voldoende.
Wij mensen zullen moeten leren de bevestiging in onszelf te zoeken.
Wij zullen eerst zélf ervan overtuigd moeten raken
dat we goed zijn zoals we zijn.
We zullen eerst gehoor moeten leren geven aan die innerlijke stem,
die uit de kracht van de goddelijk geest in ons komt.
Maar zo vaak is de stem van ons ego, ofwel de stem van onze onmacht
en van dat gevoel van afwijzing,
sterker dan de stem van de goddelijke geest in ons.
En dus zullen we met onszelf aan het werk moeten gaan.

Wie lijdt onder dat gevoel van afwijzijng en onder dat tekort aan bevestiging, moet eens ophouden dat bij anderen te zoeken.
Maar op zoek gaan naar die innerlijke stem, die ons meer dan
wie ook kan overtuigen van onze innerlijke schoonheid,
van onze kracht en van onze begaafdheden.
Zoek niet langer bij anderen, wat je in wezen alleen maar in jezelf kunt vinden.
Zoek daarom de stilte, waarin je leert luisteren naar die innerlijke stem
en durf je toe te vertrouwen aan de complimenten die deze stem je geeft.
Hans Stolp
(Uit het boek: "Wat mijn hart je zeggen wil")

Ik was zo'n bodemloze put, probeerde iemand te zijn die voldeed aan de verwachtingen van de ander. Maar hoeveel en hoe vaak ik ook te horen kreeg dat het goed was, nooit was het genoeg om mijn onrust, mijn ongenoegen weg te nemen. Altijd was het een doekje voor het bloeden, maar nooit stelpte de wond. Het was niet de ander die dat kon verhelpen, het was ikzelf, mijn eigen lichaam die het bloeden zou moeten stelpen. Nu ik weet hoe ik dat moet doen, begeef ik mij geregeld op onbekend te terrein. Geen idee of mijn inzet van waarde is voor de ander of zelfs maar waardering oplevert richting mij. Geen idee, en het maakt mij niet uit. Niet in eerste plaats in elk geval, altijd stem ik eerst met mezelf af of het goed voelt om te doen, of het de moeite waard is om zo te handelen. En na te gaan, wat het mij kost als ik er niet naar handelen zal. Vaak is het de optelsom die mij doet besluiten om te handelen naar mijn gevoel. Niet altijd in dank van de ander. Doe ik het niet, raak ik mijzelf kwijt en dat is een prijs die altijd te hoog is, altijd. Het kan ook altijd anders, altijd is er een keuze om het zo te doen, of op een andere manier. De uitkomst kan er door verschillen, maar dat zal een subtiel verschil opleveren, wat van te voren (en ook achteraf) niet in te schatten is. Het enige dat telt is de manier waarop er gehandeld wordt, met welke intentie. Er zijn altijd andere betrokkenen en er zijn altijd verschillende ervaringen over dezelfde gebeurtenis, dat is niet anders. Het gaat altijd om de intentie en ook de intentie bij de gevolgen van die eerste/ eerdere handeling. Excuses mogen worden gegeven, dat doet niets af aan hetgeen er in gang is gezet. Maar stem altijd af met je hart of het klopt. Is er onrust? ga na waar die vandaan komt. Is er vrede? dan heb je hetgeen gedaan dat bij je past.