Einde van het jaar

Het einde van het jaar kruipt dichterbij. Het ontgaat me niet. Ik vond het vorig jaar vreselijk en onvoorstelbaar dat ik ook nog afscheid moest nemen van het jaar waarin Mirthe weer een toekomst werd gegeven en die vervolgens ontnomen werd. Niet in dat prachtige, maar zieke en beperkende lijfje van haar. De kanker ging met haar lijfje ten gronde. In zekere zin, want mijn leven is nog elke dag doordrongen van de kinderkanker. Onzichtbare sporen trekkend in mijn leven...hoewel ik ze behoorlijk zichtbaar maak.
Als je het over goede voornemens wil hebben bij de start van een nieuw jaar, had ik mij al meteen na Mirthe's dood voorgenomen haar op een nieuwe manier voort t elaten leven. Hoe, had ik geen flauw benul van.
Nu loopt het eerste volledige jaar zonder Mirthe, ook ten einde. Het is het langste jaar van mijn leven geweest. Tergend lang, intensief en stormend van alle emoties. Die eerste keer dat ik mij werkelijk realiseerde dat dit jaar was aangebroken, klinkt stom, maar werkelijk zo ervaarde ik dat. Het was 2 januari, ik voelde me meer gebroken dan de weken en maanden ervoor. Vreselijk om ook in het jaartal te zien dat de tijd gewoon verder gaat. Alsof ik daarmee verder van Mirthe zou komen te staan.  Inmiddels weet ik beter. Inmiddels kan ik iedereen vertellen dat ik nog steeds hand-in-hand leef met Mirthe. Anders, het is heel anders, maar een grote troost.
Het tweede jaar breekt bijna aan. Veel plannen en ideeën heb ik vooruit geschoven naar januari, of daarna. Ik heb het druk gehad, niet meer of minder dan ik had aan gekund. Reden genoeg om nieuwe keuzes te maken die passen bij mij en passen bij mijn manier van leven. En aansluiten op dingen die ik de laatste tijd in gang heb gezet. Zo hoef ik mij de eerste 14 weken van het jaar niet te vervelen en doe ik wederom mee aan een vervolg op de eerdere ondernemerscursus. Stel jevoor zeg, dat ik mij ga vervelen!
Nu eerst dat verrassingspakket af maken, voor die mensen die het nu zo goed kunnen gebruiken. Ook dat blijft door gaan.