Verdriet heeft een sneeuwbaleffect. Wanneer je het eenmaal hebt mee gemaakt, komt het bij elke aanraking of nieuwe ervaring met verdriet, gewoon mee. Soms wordt de sneeuwbal een beetje kleiner, doordat het smelt van de warmte. Soms groeit die gestaag door omdat er aan het rollen geen einde lijkt te komen. Het gemis wordt met de tijd groter...
Het is echter niet zo dat je niets kan doen om te voorkomen dat de sneeuwbal te groot wordt om te hanteren en van vernietigende omvang zal worden. Het juist de warmte die je in je hebt, die ook moet gaan groeien, zodat er iets van het verdriet, het pijnlijke verdriet kan smelten. En je weer vrij kan ademen.
Bovendien is verdriet helemaal niet erg. Dat vind ik niet, in elk geval. Verdriet is immers de andere kant van de medaille die Liefde heet. Het is wel een probleem als het te pijnlijk is, als het niet begrepen wordt. En veel begrip voor dat tomeloze verdriet is er lang niet altijd. Dat is jammer, want het proces van verdriet behoort goed door leeft te worden, om niet te kunnen groeien tot die vernietigende sneeuwbal. Dat door leven van de pijn, het voelen van het verdriet, het ervaren van de emoties, hoe onlogisch en stormachtig ze je ook heen en weer slingeren, het is nodig ze te ervaren, ze toe te laten en ze te gaan begrijpen. Dat is het begin van het helen, dat je jezelf gaat begrijpen, dat dit er nu eenmaal bij hoort.
Vervolgens is het belangrijk te beseffen dat je nooit meer dezelfde kan zijn, wat op zich een verlies is, want misschien was je wel heel blij met degene die je altijd bent geweest. Maar dat kan niet, je kan niet onveranderd blijven onder een verlies dat je zo veel verdriet doet. Begrijpen dat je bent veranderd, of je dat nou wil of niet, is een grote stap in het helen, wat soms wel jaren kan duren. Afhankelijk van eerdere ervaringen met verdriet, of je al vaardig bent in het smelten van de sneeuwbal. Oefening baart kunst, ook in het omgaan met je eigen verdriet. En je zal gaan ontdekken wie je nu bent, nu je verdriet hebt ervaren. Je zal gaan ontdekken wat nog wel bij je past en wat niet. Je zal nieuwe vrienden maken of oude verliezen, je zal keuzes gaan maken in wat je voldoening geeft en wat niet meer. Net als dat je weet dat je misselijk wordt na het eten van een bord spaghetti, wat je vervolgens niet meer zal eten, zo zal je ook om gaan met ervaringen die je tegen gaan staan. Belangrijk om dat te doen wat bij je past en niet op wilskracht door te gaan. Dat laatste is een recept voor depressie, zwaarmoedigheid en verbittering.
Begrip vinden voor jezelf is het grootste cadeau dat je deze kerst aan jezelf kan geven. Zonder oordeel kijkend naar jezelf, dat het ook anders zou kunnen. Het is zoals het is. Zo doe ik het, zo ga ik door mijn verliezen heen en neem ik mijn verdriet als een cadeau mee. Ik kan houden van, dus heb ik verdriet wanneer dat houden van een andere vorm gekregen heeft. En het maakt dat ik mij rijker voel met alles dat ik ervaren mag, zowel ontvangen als geven en gewoon: zijn.
Want weet je wat die rijkdom voor mij is? Ik heb een dochter, onzichtbaar voor velen, maar ze gaat altijd met me mee. Ik hoef nooit te wachten tot de school uit is, om haar te spreken of te voelen. Ik hoef niet te bellen om haar te vertellen wat ik mee maak. Ik hoef geen treinkaartje voor haar te kopen, ze reist ongezien, maar duidelijk met mij mee. Waar ik ook ga of sta: wij leven hand in hand, verbonden door Liefde, dat is pure rijkdom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten