Ik word wakker, blij dat het 6 december is! 6 december.... Ik was eerder een keer heel blij dat het 6 december was. Dat had niets met de Sint te maken. Dat jaar zou die op 7 december komen, precies zoals het ons paste, fijn zo'n flexibele Sint. Dat jaar was het om Mirthe, om haar behandeling dat ik de vlag zou hebben uitgehangen, als we die hadden gehad. De 7,5 maand voor deze 6 december hadden we geleefd zoals we nog niet eerder hadden mee gemaakt: tussen hoop en vrees, om haar leven.
Dat heeft mij voorgoed veranderd, dat traject en alles wat erna nog stond te gebeuren. Het lijkt een eeuwigheid geleden! 6 december, nog maar 2 jaar geleden dat we voor het laatst naar het ziekenhuis zouden gaan voor behandeling, de laatste bestraling. Om dat te vieren namen we cakejes mee, Mirthe was er maar wat trots op! Nog voller beladen, gingen we weer naar huis. Want overal waar we kwamen kreeg Mirthe een cadeautje, op de bestraling, op de Pacu, zelfs op de poli, waar we ongepland toch even langs moesten, voor een sondewissel. De wandelwagen volgeladen, Mirthe opgetogen, met gierende banden naar huis. Dag ziekenhuis, da-ag, da-ag behandeling! Nu konden we gewoon weer de rest van ons leven oppakken. Dat het niet zo gemakkelijk zou gaan, was al snel duidelijk, want waar begint de rest van het leven, wanneer het einde zoek is?
Toch was het een dag om gevierd te worden, met alle feestdagen voor de boeg. Dat is niet veranderd, niets veranderd. Daar heb ik nog steeds geen zin in. Hoe gaan we het dit jaar doen? Het liefst met de kop in het zand en wachten tot voorbij is...of toch niet? Nee, eerst werken, werken, werken. Volgende week zaterdag eerst de kerstmarkt in het Nobelcentrum hier in Assen. Woensdagavond weer verkoop op het schoolplein en dan...komen die dagen wel heel dichtbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten