bye, bye

Alles lijkt al eens gezegd te zijn. Alles lijkt al eens onder de loep genomen te zijn. Zonder in herhaling te willen vervallen, lijkt het niet te doen om verder te gaan op deze plek. Ik kan oneindig putten uit de herinneringen rondom Mirthe. Of oneindig veel woorden besteden aan het gemis, het verdriet, de ontelbare keren dat er een onhandige situatie ontstaat, wat mij dan harder raakt dan ik zou willen (toegeven). Rouwen is een oneindig proces. De tijd zal het anders doen voelen, zoals ik nu begin te merken. Bijna alles hebben we drie keer meegemaakt zonder Mirthe. Bijna gaan we door naar de vierde keer, waarna de vijfde, zesde en zovelen meerdere keren zullen volgen. Elke keer zou ik de nuance kunnen zoeken of de vergelijking met de andere jaren. Maar maakt het wat uit? Het verdriet is een blijvende toevoeging aan mijn leven. Het derde jaar is geen garantie voor minder verdriet in vergelijking met het tweede of eerste jaar. Nee, het wordt anders. Ern soort van meer verdriet versus een oefening in het leven met het verdriet. 

Als het me weer overvalt, weet ik nu dat het weer zal wegebben. Niet zozeer omdat ik dat wil, maar omdat het nu eenmaal zo is. Dat vertrouwen neem ik mee in het 'nu' op weg naar mijn toekomst. 

Misschien is het jou als lezer al wel duidelijk, dat ik mijn weg vervolg en besloten heb om dit blog stil te leggen. Via andere kanalen, zoals Facebook, linked en de website van SuperMirthe's Lichtpuntjes, is mijn ontwikkeling wel te volgen, maar voor mij voelt dit stuk als 'klaar'. De tijd heeft me meegenomen naar andere uitlaatkleppen om mijn ervaringen te delen en mijn liefde voor Mirthe te kunnen tonen, middels bijvoorbeeld het Kaarsenatelier. Waar ik uiteraard super trots op ben! Lieve lezers, dank jullie wel voor het lezen, voor jullie steun en voor jullie hartverwarmende reacties. We zien of horen vast weer van elkaar op een andere plek 😉

Feestelijke herkenning

'Ik zag dat jouw zoon ook op die school zit. Mijn kinderen hebben daar ook gezeten. Mijn dochter was de eerste waar ze toen mee te maken kregen.'
Er gaat bij mij een belletje rinkelen. Jij bent de moeder van L? Ja, dat hebben ze me wel verteld. Mirthe was de derde en er is nog een vierde. Ze schrikt. Ik vraag hoe het met haar dochter gaat. De gevolgen worden telkens duidelijker en ook omvangrijker. Ook al was het 'maar' leukemie. Ze heeft de nodige beperkingen. Ze ging naar dezelfde school als waar M heen ging, het tweede kindje waar deze school mee te maken had. Haar dochter was wel onder de indruk, dat hij na zo lang toch ook is overleden. Gelukkig is ze goed opgevangen.
Verbaasd dat we elkaar ontmoeten. Zij dat ik van haar dochter wist en ik dat zij verschillende mensen kent die ik weer ken. Allemaal in de kinderkanker wereld. Toch is het weer een feest van herkenning, ook al is het verloop zo verschillend.
We hebben het ook over onze andere kinderen en hoe zij ervaren wat er in hun jeugd is gebeurt. Hoe zij zelf een manier vinden om ermee om te gaan. Hun manier. Dat het niet te voorkomen is dat ze vastlopen, maar dat je er als moeder voor ze kan zijn. Wat fijn om hier bevestiging in te krijgen. Geen garantie dat Lars ooit vast loopt, geen garantie dat hij er doorheen fietst, alleen mijn belofte dat ik er voor hem zal proberen te zijn.

Verbondenheid

Het is mooi, hoe er telkens meer verbondenheid ontstaat. Wanneer ik het bekijk vanuit mijn bedrijvigheid. Ideeen waar ik al tijden mee rond loop en geen idee van heb hoe ze aan te pakken, ontstaan ineens vanzelf. Zo zijn er twee bedrijven deze week, die laten weten met mij in gesprek te willen over inzameling. Dat is gewoon gaaf.
De gesprekken zijn dan wel uiteenlopend. Doorgaans is het gesprek rondom de kaarsen slechts een klein deel van het gehele gesprek. Er wordt geregeld een zijsprong gemaakt naar dat stuk wat er voor mij aan verbonden zit: de rouw en de liefde. Zonder liefde, geen rouw. Zo simpel is dat.
Een bijkomend effect van een eigen bedrijf, is de vindbaarheid. Ik ben vindbaar, zelfs voor familie waar de afgelopen jaren geen of sporadisch contact mee is geweest. Ze zijn in de buurt en willen me graag even opzoeken. En dat vind ik mooi. Ze hebben Mirthe eens ontmoet, toen ze 3 maanden was. Ze hebben mijn vader goed gekend. Behoefte aan die verbondenheid is er. Misschien wel meer dan ik toe wil geven. Familie, geeft een verbondenheid die diep raakt.