Ben jij de baas?

Twee blauwe ogen kijken tegen me op. Zijn moeder slaat haar hand voor haar mond, terwijl ze een lach smoort. Zijn zusje danst door de ruimte heen, zingend alsof ze oefent voor Idols. Om even later in de hoek bij een stapel dozen te spelen met de mooie paarse kaarsresten.
De twee ogen moet ik wel eerlijk beantwoorden, toch voel ik mijn wangen blozen wanneer ik 'Ja' zeg. Zijn ogen worden groter, van ontzag. Want dan ben ik immers de baas van zijn moeder...!
Zijn moeder was deze week thuis gekomen van haar werk, met haar eigen gemaakte kaars. Hij was meteen enthousiast en wilde wel graag zien waar zijn moeder dan werkte. Na overleg met mij, komen ze met hun drieën langs. Hij wil wel met mama kaarsen maken. Zijn zusje natuurlijk ook. Even later durven ze ook beiden met mij kaarsjes te maken.
Beiden vertrekken even later met de handen vol kaarsjes en de belofte dat hun moeder morgen de rest mee neemt, dat nu nog te heet is en moet uitharden.
De vergelijking met mijn kinderen voltrekt zich in stilte. Het meisje is zo oud als Mirthe was 4 jaar geleden, voor ze ziek werd. Het jongetje bijna zo oud als Lars toen zijn zusje ziek werd. Ik ben verbaasd over wat het meisje allemaal kan. En hoe snel het jongetje verbanden legt, tussen het geen hem wordt uitgelegd.
Het enthousiasme werkt ontwapenend, ik word er blij van. De vragen en de onbevangen blik waarmee alles wordt gadeslagen en onderzocht, is hartverwarmend. En dan die vraag met zijn grote ogen: ben jij de baas?
Ja, ik ben de baas van mijn eigen werk. Hoe leuk is dat?

Vandaag is het 30 maanden. Lang geleden dat ik jouw handje vast hield en jou kon verzorgen. De eerste keer dat ik mij af vroeg, hoe lang het nog zou duren, dat ik jouw naam zou mogen noemen. Hoe lang ik mij nog mama van Mirthe mocht noemen en hoe lang tot het een spanningsveld zou opleveren als ik toch jouw naam zou zeggen. Ik kon het mij niet voorstellen dat ik dat op een gegeven moment niet meer zou kunnen doen. Niet omdat ik het niet over mijn lippen zou kunnen krijgen, maar omdat het ongemak bij de omgeving tastbaar groot zou worden, wanneer ik het zou doen.
En zie nu, op deze dag, wordt mij gevraagd of ik de baas ben. Dan kan ik alleen maar dank je wel zeggen om wat er aan mogelijkheden zijn ontstaan in deze afgelopen 30 maanden. Het één vloeit over in het ander. Dank je wel Mirthe voor alles wat jij voor mij doet.

weer de uitersten van een wereld die al jaren op zijn kop staat

Ik ben amper een maand verder. De inrichting gaat nog gestaag verder. Zo komt er telkens meer logica in het geheel met het oog op samenwerken. Want dat is nu wel de bedoeling. Samen werken in het bedrijf dat jouw naam draagt! Wie had dat gedacht Mirthe. Wie had daarvan kunnen dromen? Ja ik natuurlijk. Dat dan weer wel. Als ik iets in jouw naam doe, dan doe ik dat graag goed en graag volledig in jouw eervolle herinnering. Hoe jij het leven leefde, hoe jij was en hoe jij iedereen voor je kon winnen. Ik heb van jou geleerd, Mirthe. Dat een open blik je veel meer geeft dan jezelf te bewapenen omdat het misschien wel eens verkeerd zou kunnen lopen. Een open blik geeft je meer kwetsbaarheid, maar het geeft je veel meer terug dan je had kunnen voorstellen.
En toch, realiseer ik me deze hele maand, wat een weg ik heb afgelegd sinds jij 2,5 jaar geleden jouw laatste dagen bij ons beleefde. Het is nog maar zo kort. Zelfs 4 jaar geleden nog maar, dat er nog niks van dit scenario denkbaar was. Dat ik voor het eerst van het Prinses Maxima Centrum hoorde in de huiskamer van een cliënte van mij. Wiens stiefvader uitkeek naar de dag dat hij daar zou gaan werken, want dat was hem al bekend.
En ik mij gelukkig prees dat dat een wereld was die ik niet kende, niet wilde kennen en nooit toe zou behoren... vrijwillig dan. Nee, wie wil dit vrijwillig? dan moet je wel gek zijn, dacht ik toen.
Nu bouw ik een bedrijf in jouw naam op. Dat opbouwen gaat gepaard met loslaten. Want alleen dan kan ik bouwen. Het opbouwen gaat gepaard met verbinden, want alleen dan kan ik bouwen. Het gaat zo dubbel op en zo hand in hand. Het is net het echte leven.
Terwijl ik dit opbouw, verken ik mijn mogelijkheden om me in te zetten voor de kinderen die me aan jou doen denken. Ik zet mijn ervaring in, hoewel dat voor sommigen een gevoelige snaar raakt, want ik sta immers symbool voor dat wat menigeen niet wil mee maken. Begripvol als ik ben kan ik daar best inkomen. Het weerhoudt me er echter niet van te doen, wat ik denk dat ik kan, om mee te denken in het proces van ontwikkeling waarin het PMC zich nu bevind. Al voelt het nog als verkennen, zo onwennig in dit opzicht. Me opnieuw een nieuwe identiteit aanmeten.
Een goede voorbereiding is wel wenselijk. Zo neem ik de stukken door, voor de komende vergadering van de cliëntenraad. Het is bijna 9 uur 's avonds. De deurbel gaat en ik heb net de deur bij de buren dicht horen gaan, vreemd op dit tijdstip.
Het blijkt weer een werver te zijn, in het overbekende knaloranje van Kika. Verbaasd over dit handelen, hoor ik het allervriendelijkste meisje aan. Ze zal studente zijn en vertelt me zeer overtuigend dat ze een actie houden om voor immunotherapie geld inzamelen. Wederom verbaasd (en iets geagiteerd) zeg ik dat dat toch al kan? Ja maar dat is voor volwassenen. Nee, zeg ik, dat kan voor kinderen ook. Ja, maar niet voor alle kinderen. Zucht, ik snap het al, zij is niet goed geïnformeerd en treft het niet met mij. Ik besluit haar geen verdere lezing te geven over wat ik weet, maar voel wel dat ik hier weer wat mee ga doen... Ten eerste omdat de info niet klopt. Ten tweede omdat het de tweede buurtactie is, sinds ik hier woon en dat is amper een half jaar.
Dit arme wichtje kon er ook niks aan doen, dat zij niet beter weet. Zij doet haar werk. Maar ik vind het niet ten goede komen van de goede naam van Kika dat er zo wordt gehandeld. Met die insteek informeer ik wederom Kika over het handelen van hun wervers. Terloops bied ik ook maar aan dat ik best met het bureau dat de training van de wervers verzorgd in gesprek wil gaan. Wordt vervolgd.
Door dit soort ervaringen merk ik hoe ik geraakt wordt. Dit is niet zo maar een verkoop actie. Dit is een actie waarmee ook aan mijn kind gezeten wordt. Zonder Kika had Mirthe helemaal geen kans gehad. Dat besef ik maar al te goed.

verkiezingen

Het was 7 jaar geleden op 9 juni de dag van de verkiezingen. Op zich niet bijzonder behalve dan dat het in juni was en daarmee een vervroegde verkiezing was. En ik zou het me zeker niet kunnen herinneren als het voor beide kinderen niet belangrijke dagen waren. Lars ging wennen op school, want na de zomer zou hij naar groep 1 gaan. Ik vond het maar niks, ik heb gehuild en gehuild, wat moest dat gaan worden...? Hoe zou hij het vinden in zo'n grote groep?
Mijn tranen waren niet alleen daarover. De hormonen hielpen goed mee. Ik liep al 10 dagen over tijd en er was al een afspraak gemaakt voor de volgende in het ziekenhuis. Het maakte mij niet meer uit, al zou ik graag thuis bevallen. Maar het belangrijkste was natuurlijk dat mijn meisje in mijn armen zou komen te liggen. Bij voorkeur zo snel mogelijk.
Om half 10 's avonds begonnen de weeën rustig te komen. Rustig dus toch naar bed, maar slapen kon ik niet meer. Beneden gaan zitten en voor de afleiding de tv aan. Had ik geluk dat het ook na middernacht nog live verslag was van de verkiezingen. Niet dat ik het volgde. En zodra het me irriteerde ging de tv uit.
Donderdag 10 juni om 12.10 uur kwam Mirthe ter wereld op een stralende dag.
Gek dat het nu maart is en ik toch weer aan die dag in juni moet denken. Het contrast is zo groot, in tijd en beleving. De enige overeenkomst is de verkiezingen. Dit keer heb ik wel gestemd en dit keer zal ik de uitslag wel horen zodra ik op sta morgen ochtend.
En wat ook gek is, voor mijn gevoel, dat het maar 7 jaar geleden is. Nog maar zo kort en werkelijk het gevoel alsof dat een ander leven betreft..,

Dromen en lange aanlopen...

Gek is dat. Jaren lang is deze dag voorbij gegaan. Van slechts enkele weet ik nog hoe ik me voelde. Maar sinds Mirthe voelt het zo veel anders. De dood is zo veel 'dagelijkser' geworden.
Mijn vader was geen onderdeel van mijn dagelijkse leven. Dat is hij nooit geweest. Zijn dood was een heel abstracte ervaring wat betreft het rouwen. Hij was niet meer of minder aanwezig. Het was meer het emotionele besef dat hij nooit meer vader zou gaan worden in de tijd die nog zou komen. Die kans werd met zijn dood onomkeerbaar door gesneden.
Nu is het al 17 jaar verder. In die tijd is veel gebeurt. Ik ben nauwelijks meer wie ik toen was. Al voel ik nog hoe ik die dag de telefoon op nam. Hoe ik van mijn moeder hoorde dat mijn vader niet meer leefde. Wat gezien de omstandigheden een bijzonder gebeuren was. Ik zie nog hoe nuchter mijn enebroer reageerde, die op dat moment net bij ons was. Hoe we wachtten op mijn andere broer, want zij zouden die avond bij onze vader op bezoek gaan in het UMCG. Ik voel nog hoe ik de keuze maakte met hen mee te gaan, nu hij was overleden. Ik had geen idee wat de bedoeling was. Ik had nog nooit eerder een overlijden van zo dichtbij ervaren. Ik had geen idee en deed wat mij het beste leek om te doen.
Het was zenuwslopend. Samen in de familiekamer met zijn vrouw en haar familie. Het was niet anders. Haar dochter legde mijn vader af. Ik vond dat zo knap en fijn tegelijk dat zij dat deed. Ik kon het niet, gelukkig werd die keuze mij niet gegeven.
Toen was het dinsdag 7 maart net als nu. Toen had ik een droom gehad, de nacht ervoor. De garage van mijn vader was altijd vol projecten waar hij mee bezig was. Dat konden wasmachines of tv's zijn, die buren bin hem voor reparatie brachten. Het was er donker en rommelig. Maar in mijn droom was het licht en schoon, bijna steriel. Zijn werktafel was vervangen door bistro stoeltjes en tafeltje. Heel mooi, maar duidelijk niet meer functioneel voor mijn vader.
Natuurlijk is de droom in het geheel helder, maar dat wist ik nog niet toen ik die dinsdag op stond. Ik was vrij die dag. Ik voelde me onrustig en ik wist niet zeker of de droom een boodschap was of misschien weer gaf hoe ik zelf tegen de situatie aan keek.
17 jaar geleden werkte ik bij de grootste kruidenier van het land. Ik had er al die tijd met plezier gewerkt, al wilde ik graag studeren. Ook dat werd na vandaag mogelijk. Nu ik niet meer aanspraak kon maken op een aanvulling van mijn vader, zoals dat volgens de toenmalige DUO zou moeten.
De situatie was veranderd en dus ging ik later dat jaar studeren: SPH. In het derde haar strandde ik, het rouwproces dat ik noet wilde aan gaan, haalde mij in. Ik ging werken op mijn voormalige stage plek en stopte met de studie.
Door een samenloop van omstandigheden pakte ik de studie weer op toen Lars 1 jaar was. Om 2 jaar later alsnog mijn diploma in ontvangst te nemen. Het is dan inmiddels september 2009. Ik ben net zwanger van Mirthe.
Kort na mijn terugkeer na het zwangerschapsverlof voel ik me niet meer op mijn plek. Wat ik wel wil is me zelf niet duidelijk. Ik moet stoppen met dit werk en besluit als zelfstandige in de zorg te gaan werken.
Mirthe werd ziek en ik stopte met werken. Wat betekende dat ik geen inkomen meer had. Gelukkig is er in ons land dan toch een vangnet. Zodat ik me kon concentreren op Mirthe. Na haar overlijden wil ik geen zorg meer. Liefst iets met coachen/ begeleiden maar niet meer dagelijks dezelfde routines.
En dan is het 2017 en heb ik een eigen bedrijf. Een medewerker die ik coach en ern nieuwe medewerker is aangemeld. Mijn SPH diploma komt na ruim 7 jaar eindelijk hief van pas. Wie had gedacht dat er zoveel voor moest gebeuren...

thuis, hobby, verhuizen, zaak en dat soort dingen

Al weken ben ik bezig met de stap die ik deze week heb gezet. Nou, eigenlijk maanden, als ik eerlijk ben. Want het is me al langer duidelijk dat werken in de woonkamer geen goed idee is. Het was pas dinsdag helemaal zeker, dat er woensdag verhuisd kon worden. Alles viel ineens op zijn plek. Woensdag 9 uur stipt op tijd. De deur ging open, lampen aan en ... we werden toe gejammerd door een kat die waarschijnlijk bij één van de buren zat ingesloten. De hele overdracht, bleef hij aanhoudelijk jammeren, zodat hij duidelijk gehoord zou worden in zijn vraag om vrijheid. De makelaar gaat er achteraan, zodra de overdracht is gedaan, iets minder dan 10 minuten later. Later op de dag zie ik de kat lopen. Hij schiet weer bij de buren naar binnen, maar de deur is open, dus hij zal er ook wel weer uit komen.
Het verhuizen is begonnen. Zware dozen en zwaarbeladen auto's rijden de vrachten naar de zaak. Dat klinkt goed he? De zaak. Tussen de grote loodsen op het bedrijventerrein, staat mijn loods waar ik maar een klein stukje van huur. Maar dat het zo klein niet is, blijkt wel wanneer de voorraad is overgebracht. Ineens lijkt de voorraad kaarsresten heel klein. Ik knik tevreden: hier kan ik nog wel even vooruit!
Het is nog een beetje behelpen, een beetje mijn draai gaan vinden. Maar ik heb thuis meer rust. Dat voel ik wanneer ik in de stoel zak en de moeheid toeslaat. Van alle inspanning die ik de afgelopen weken heb gehad. Nee, ook dat klopt niet, van de afgelopen maanden. Want het is al maanden druk en vliegen en rennen. Nu kan ik dat stuk wat meer inkaderen en kan thuis weer thuis worden.
Thuis... hoe doe ik dat eigenlijk? Ik heb al zolang niet het idee dat ik een thuis thuis heb. Misschien een idee om wat meubeltjes op te knappen ofzo. Om zo thuis meer eenheid te maken.
Iemand zei deze week tegen me, of ik me niet kaal voelde, omdat ik niet met de kaarsen bezig kon zijn terwijl ik met haar thuis zat koffie te drinken... Dat was één van de doelen. Maar nu mijn hobby mijn werk is, heb ik toch wel een nieuwe hobby nodig? Hmm, daar had ik nog niet over nagedacht...