'Mooi', Zegt Lars, terwijl hij kijkt naar mijn foto. Hij draait het blad om te zien waar mijn foto dit keer in is opgedoken. De Attent, het zegt hem niet zoveel. 'Goed gedaan', vervolgd hij en gniffelt. Hij kijkt mij aan: 'Ik zie twee tranen.', zegt hij iets verwonderd. 'Ik mis Mirthe.' Ja dat begrijpt hij en lijkt hij afdoende te vinden. Een knuffel en hij vervolgd zijn spel.
Het blijft niet bij die 2 tranen. Het besef, het gemis, er zit zoveel in die paar tranen. Ik had het stuk al gelezen in de online versie en toch is het anders om in handen te hebben. Het zijn bovendien mijn eigen woorden, dus mij ook niet vreemd. Toch raakt het mij. Het is gek om in een paar honderd woorden te beschrijven wat je de afgelopen jaren hebt mee gemaakt en hoe je daarmee omgaat. Probeer het maar eens, dan heb je iets te doen met de feestdagen, mocht je je vervelen :)
De feestdagen...de kerstvakantie...niets lijkt meer op hoe het was. Het voelt niet meer hetzelfde, het is niet meer hetzelfde. Al was ik nooit zo'n fan van de feestdagen, ik voel het toch als een verantwoordelijkheid naar Lars toe om de jeugd die hem rest zo fijn mogelijk te laten verlopen. Hij heeft vakantie, dus tijd om dat ook zo te laten ervaren. Er zijn al zoveel van zijn vakanties in het water gevallen. Geen grootse dingen dit keer, maar wel quality time. Chocomelk drinken bij de Hema, eten bij de Ikea, naar het schelpenmuseum en sterren kijken bij heldere avond vlak voor kerst met bijna volle maan bij de Sterrenwacht (wat echt jammer was volgens de sterrenman...want dan zie je de sterren niet...). er staat nog meer op de planning. De vakantie is nog niet eens halverwege. Ik hou hem bezig en ook mijzelf, afleiding voor er weer een nieuw jaar aan breekt. Het tweede jaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten