Een kleine stap

Het gaat nauwelijks vanzelf. Keuzes die gemaakt worden, gaan gepaard met twijfel, dubben, wikken en wegen. Het is niet niks. Het is een grote stap, wanneer het bedrijf dat je je dochter cadeau doet, haar naam aan geeft, om vervolgens haar stralende licht mee te verspreiden, een ander adres krijgt. Het is alsof ik haar opnieuw een stukje los laat. Alsof ze in de kortste tijd volwassen is geworden of dat ze te veel zorg nodig heeft en er maatregelen getroffen moeten worden.
Het kan niet anders, het huis is te klein en de ambities te groot. De stap wordt gezet en volgende week is er de sleuteloverdracht. 50 m3 eigen ruimte, een luxe die ik niet eerder had. Medewerking wordt aan alle kanten verleend, hoe anders voelde dat kort geleden nog. Is het dat ik ben verandert of is het dat de wereld om mij heen is verandert? Doet het er iets toe?
Dat is natuurlijk wel van belang, ik maak mijn bedrijf en mijn doorzetting straalt af op het vertrouwen dat me wordt gegeven. Maar had ik het ooit kunnen durven dromen? Het voelt als groot, groter dan ik zelf, groter dan alles dat ik ooit heb gedaan. Een kleine stap voor sommigen, voelt als een mijlpaal voor mij. En tegelijkertijd voelt het als de beste stap die er gezet kan worden.

Wereldkinderkankerdag. Het is een mond vol. Een dag dat mijn Facebook overladen wordt door foto's van kanjers van kinderen, kleurrijke armbandjes en even kleurrijke Kanjerkettingen. Buiten schijnt de zon alsof die wat in te halen heeft. Stoepen worden geveegd en ramen gewassen. Niet hier hoor, nee hier zitten de kriebels er ook goed in, maar dat resulteert niet in de schoonmaak uitspattingen, zoals dat zich wel bij anderen ten toon spreid.
Een lumineus idee resulteert in een al even lumineus resultaat. Er is immers ern lumineus bedrijf dat zo langzamerhand meer en meer vorm begint te krijgen. Vandaag lijkt daar dan weer schot en te komen. Het lijkt veraf te staan van alles waar deze dag voor staat. Maar in alles zijn nog steeds de sporen die te herleiden zijn naar kinderkanker. Zonder dat, zou ik immers Mirthe niet hebben moeten los laten. Zou ik niet de behoefte hebben gehad aan een manier om haar voort te laten leven. Zou ik geen bedrijf naar haar hebben vernoemd. Ik zou veel dingen niet hebben gedaan, zonder de sporen die kinderkanker trekt.
En veel dingen zouden anders verlopen dan dat het nu doet. Nu is het heel gewoon dat ik mee denk over communicatie, verwijzingen en mijn ervaringen gebruik. Dat ik gebeld wordt of mijn kaarsen ook in ern winkel in het zuiden verkocht kunnen worden en het logo van het PMC mijn beeldscherm vult. Doodgewoon. Of niet?
Te bedenken dat ik nog maar vier jaar geleden huiverde bij het idee dat ern kinderoncologisch centrum nodig is. Dat ik er vier jaar geleden voor het eerst van hoorde in ern huiskamer in Assen, terwijl ik asn het werk was. Vier jaar geleden gad ik niet kunnen denken dat ik er iets mee te maken zou willen hebben. Nu knijp ik in mijn handen dat ik een bijdrage mag leveren.
Dus vandaag kijk ik naar de toekomst, met hoop en een hoop vertrouwen.

Gevormd door het leven en de dood

Soms is een moment van stilte het beste dat je jezelf kan geven. Weg van alle prikkels die je afleiden van je innerlijke onrust. Ik bezoek dan plekken die de natuur me geeft. Sommige plekken ken ik op mijn duimpje en sommige ken ik van een moment in mijn jeugd. Hoewel ik niet ver woon van de plekken van mijn jeugd, keer ik zelden terug naar die plekken en dat is nu juist zo fijn te doen.
Daar lopend denk ik aan hoe mijn moeder mij daarnaar toe nam. Hoe graag ikzelf mijn dochter daar naartoe had genomen. In zekere zin doe ik dat nu, maar je zal begrijpen dat ik het liever in andere vorm had gedaan. Ik loop langs de beek, die door mensenhandelen veranderd is, zodat het een natuurlijkere uitstraling heeft. Grappig, hoe dat wordt gedacht en hoe we voor de gek worden gehouden door onszelf. De natuur de natuur laten kan haast niet meer, liever ons ermee bemoeien om de natuurlijke uitstraling in elkaar te knutselen. Want meer is het niet, het is niet de natuur zelf. Het is de mens met zijn rare gedachtegang dat alles maakbaar is, zelfs de natuur.
Net zo raar als het idee van de eindigheid. Alsof het niet mag gebeuren, er niet mag zijn, want het is ondenkbaar dat we verder kunnen leven met de aankondiging of de vervolmaking van de dood. Dat we dat toch blijken te kunnen, wordt talloze malen verwezenlijkt, dag in, dag uit. De natuur heeft zijn antwoord klaar. De dood is er. De dood maakt ander leven mogelijk. De specht die in het dode hout van een boom huist, zou niet zonder de dode boom kunnen leven. Of de hulst, die op deze plek rijkelijk groeit en tot volwaardige bomen uitgroeit, laat zien dat het de dood koestert en accepteert als de loop van het leven. Het omhelst de afgestorven stam en vormt nieuw leven om die stam heen. De stammen houden elkaar overeind en blijven leven ondanks dat een deel van hen dat hen dat niet meer doet. Een mooi symbool voor hoe gezinnen verder leven, elkaar erdoor heen helpen, terwijl ze samen de stormen trotseren.
Op zulke stille momenten in de natuur, ervaar ik mijn dochter dichtbij mij. Ze laat me kijken naar het leven op een andere manier. Dat had niet gekund als ze hand in hand met mij door de natuur had gelopen. Zo leef ik met de dood en weet ik hoe zij mij vormt, dag in, dag uit.