Met hard werken en vooral niet veel nadenken, ben ik op deze kerst afgegaan. De tweede is niet makkelijker dan de eerste, ook niet moeilijker, wel anders en toch net zo pittig. Als je dat kan volgen is het knap, want ook hier ontbreekt elke vorm van logica, net als al dat andere dat verweven is met gemis, verdriet en je doet bevinden in het land van rouw.
De wanhoop en eenzaamheid die ik vorig jaar zo sterk ervaarde, is er nu niet. Het verdriet, het gemis, van wat was, van haar plezier, van haar hulp bij het versieren, van haar verwondering over de hele gebeurtenis. Niet meer samen koken, niet meer wegwijs maken in deze wereld, niet meer vertellen over kerst, baby Jezus en de drie wijzen uit het oosten. Al die dingen die ik dacht voor mijn dochtertje te doen, anders dan ik dat met mijn zoon ervaar. Hoewel hij ook graag koekjes bakt.
Kerst, het s overleven ten top, met al die gezelligheid van gezinnen die ogenschijnlijk compleet zijn. Maar wat weet ik daarvan, net zo min als zij van mijn gemis weten.
Bijna is deze tweede kerst voorbij, de tweede zonder Mirthe. Hoewel, helemaal zonder is het natuurlijk niet. Ze is niet helemaal dood, ze leeft voort, daar waar ik haar voel, maar niet kan zien. Daar waar ik weet wat ze me vertellen wil, daar waar ik me verbonden met haar voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten