gebroken

Al maanden ga ik door het leven als zijnde gebroken.
Gebroken in 2 delen,
hoewel ze ooit 1 waren, zijn ze onverenigbaar
Gebroken.
2 delen, ooit versmolten
Nu alleen verbonden door herinneringen

De 2 delen dragen beiden een naam
De Oude Ik
En de Nieuwe Ik

De breuk heeft ook een naam:
Rouw

Ik zie mijn Oude Ik,
Als was ze een vriendin
Als was ze iemand die ik heb gekend
Als iemand die ik niet bereiken kan

Met de ogen van de Nieuwe Ik
Kijk ik naar haar
Als op afstand
Onbereikbaar
Ik hou van haar
Ze heeft me ver gebracht

En hoewel ze een deel van mij is,
Moet ik haar los laten.
Zij weet niet wat ik voel
Zij weet niet wie ik ben
Al waren we ooit 1

Liedeke


Laatst zat ik aan de keukentafel met de vplk die de palliatieve zorg van Mirthe fantastisch heeft begeleid. We konden zonder een woord te spreken elkaar begrijpen. We hebben gehuild, we hebben gelachen, die dagen. Zelfs terwijl we Mirthe's lijfje wasten en aankleedden om haar op te baren. Daar hadden we het over, laatst aan de keukentafel.
Ze had haar ervaringen die ze met met ons had opgedaan,  gedeeld in haar team als scholing van haar team. Die op zijn minst ongelovig hadden gereageerd, want hoe kan er gelachen worden bij zoiets verdrietigs? Ik snap die reacties wel, de Oude Ik had net zo gereageerd. De Nieuwe Ik kan het alleen weten omdat ze het heeft mee gemaakt. De Oude Ik vond de dood eng, de Nieuwe Ik weet dat die ook mooi kan zijn.