Het leven heeft relief. Het is gekenmerkt met diepe dalen en hoogte punten.Voordeel van een diepte punt is dat het alleen maar beter kan gaan. Nadeel van een hoogte punt hoe fijn die ook is, het kan alleen maar slechter gaan. De midden moot ergens op de grote vlakte is misschien wel het veiligste punt om te zijn. Je steekt nergens bovenuit en vangt daardoor niet zo veel wind. Maar behaal je daar wat je wil behalen? Streven we niet allemaal zo nu en dan naar de top? Niet zo zeer een top functie als leidinggevende in je werk, maar wel als topfunctie de leidinggevende van je eigen leven. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want zo afgebakend als je werk is en de eisen die daar doorgaans aan gesteld worden, is het niet in het leven. De verwachtingen die er aan je persoon worden gesteld hangt af van de personen en relaties om je heen. Je kind verwacht (onbewust wellicht) andere dingen dan je partner of je buurvrouw of je beste vriendin of kameraad.
Het landschap van mijn leven heeft vele dalen gekend. Natuurlijk ook hoogtepunten, maar die lijken altijd van te korte duur of misschien is dit een behoudenheid van mezelf. Want zoals gezegd: wanneer je hoog staat is de val des te harder, dus maar beter niet te vaak en te hoog staan. Hoewel ik merk dat dat niet voorkomt dat ik val, want dat gebeurt toch. Tijd voor een nieuwe strategie en maar gewoon zorgen dat ik zo hoog mogelijk kom en zo vaak mogelijk, want boven is het leuker dan beneden, ondanks dat me dat vertrouwder is. Tijd voor ontdekkingsreizen op nieuwe terreinen, minder grillig en mooier van kleur.
Die ontdekkingsreis is er 1 op gevoel en dat is lastig. Want hoe weet ik waar ik veilig ben? Dat weet ik dus niet en dat maakt ook dat ik nog steeds op dalen stuit waar ik liever ver vandaan blijf. Wel merk ik gaan de weg dat ik te veel bagage mee zeul. Beetje bij beetje verwijder ik stukken die nutteloos zijn, spullen die mijn wandelgang bemoeilijken laat ik achter voor anderen om van nut te kunnen zijn. En niet alleen spullen, maar ook is het zoeken naar nieuwe manieren van ontdekken, want waar zijn de hoogtes die ik wil bereiken? Misschien is het een kwestie van anders leren kijken, niet meer naar de grond, maar naar de horizon. Mezelf nieuwe dingen leren op onbekend terrein vergt veel van me. Ik weet dat het er ergens is. Dat ik beter moet zoeken en dat ik dan zal vinden wat het is dat ik zocht, maar vooralsnog ben ik onderweg, in dit nieuwe landschap, dit land van rouw, waar mijn zeil geregeld in de takken verstrengeld raakt omdat ik het toch niet op de juiste manier heb gevouwen, toch niet zorgvuldig heb overwogen om deze afslag te nemen of een andere, waar het zeil wel handelbaar is. Met dit zeil is elk vriendelijk ogend pad zelfs een jungle, voor je het weet raak je verstrikt en is elke stap een onmogelijk geworden beweging. Dwingt het je tot stil staan om eerst uit de knoop te raken voor je verder kan. Het is een vermoeiende gang, want je weet dat je anders zoveel sneller vooruit had gekund. Ook dit hoort bij de ontdekkingsreis, een oneindige ontdekkingsreis die je alleen begrijpt als je het aan de lijve ondervind. Het valt niet mee, bij lange na niet. Ik ben moe van al die paden die me takken toewerpen en mijn gang vertragen. Moe, zo moe. Ik weiger op te geven, maar o wat zou het fijn zijn om dat eens te kunnen. Om dat zeil aan die takken te laten hangen als een witte vlag van overgave.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten