Vandaag weet ik heel goed wat ik de afgelopen jaren op deze dag deed. 3 jaar geleden had ik net een goed gesprek gehad met mijn broer. De MRI van maandag, daar hadden we het natuurlijk over. Een scherpe vraag die hij stelde: maar wat zegt je gevoel, bracht me op de afgrond van een weten dat ik niet wilde weten. En dat zei ik hem, niet in die woorden, maar iets in de zin van: dat wil ik niet weten. In de hoop, dat de angst die mij om het hart sloeg bij de gedachte dat mijn gevoel gelijk had, in de hoop dat ik beren op de weg zag, zoals ik zo vaak doe. Waarbij achteraf vaak blijkt dat de angst voor de beren vele malen erger is dan de beren zelf. Maar nu ging het niet om mij, maar om één van mijn kinderen.
En wat ik wel vaker deed en doe, is zoeken naar een voorteken, dat me zou zeggen waar dit heen ging. Om mijn zinnen te verzetten ging ik toch op pad met de kids, op weg naar de verjaardag, van een jongen die eindelijk, na dit jaar, gewoon zijn verjaardag kon vieren zonder al die feestelijkheden. Alleen dit jaar nog even op een andere dag. En daar valt het niet te ontkennen. Het ligt niet aan Mirthe, ze weet heel goed haar 'klachten' te verdoezelen met gekkigheden. Het is het gesprek dat gaat over iemand die is overleden deze week. Aan een hersentumor, nadat ze vaak uit balans raakte, een MRI had laten maken en de conclusie van de groep is: een hersentumor is vaak dodelijk... Een waarheid die ik nu maar al te goed voel.
2 jaar geleden stonden Lars en ik, samen met zijn vriend en een vriendinnetje en hun moeders, op de vrijmarkt. Het is koud, maar goed weer. We verkopen goed en zelfs Mirthe komt langs met papa. Ze vindt het geweldig om Lars even te helpen en ze is na dit bezoekje weer een barbiepop rijker, die ze krijgt van de buren, die klaarbljikelijk graag klaar willen zijn met de markt.
Vorig jaar zijn Lars en ik alleen even op de vrijmarkt rond geweest. Blij dat hij was, want hij had toch een geweldige aanwinst in zijn gogo verzameling kunnen behalen. Op school is dat nog steeds wel een dingetje, dus ook vandaag is dat waar hij voor heen wil gaan. Het zijn niet de 2 bakken vol zoals vorig jaar, maar nu een handje vol. Het resultaat is dat hij heel blij is, ondanks de kou en de regen. Voor de rest van zijn budget kan hij goed terecht bij de speelgoedwinkel, die net open is, wanneer we op de terug weg zijn.
Het is niet meer wat het was. Vandaag tekent zich dat zo duidelijk af. Ik mis mijn meisje, geen oranje haren, geen vlaggetjes op de wangen gekleurd, geen stralende lach om de mooie pop of gewoon omdat ze genoot van de gezelligheid. 3 jaar geleden ging ik haar een beetje verliezen aan die ziekte die toen nog geen naam had. En nu verlies ik haar elke dag opnieuw en opnieuw en opnieuw. Bij alles wat we niet meer doen, het handje niet meer in de mijne, het lachen niet meer in mijn oren, het plezier niet meer in haar ogen... en dus stroomt het water uit mijn ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten