Een week van huis heeft me weer wat houvast gegeven op de persoon die ik ben, waar ik voor sta en waar ik heen wil. Er zijn de afgelopen 3 jaar zoveel dingen veranderd dat het soms moeilijk is om voor te stellen wie ik was. En moeilijk te bevatten om te vatten wie ik nu geworden ben. Het is fijn om te ervaren dat de persoon die ik nu ben wordt gewaardeerd. In de totale omvang van mijn wezen. Ik kan het niet beter beschrijven dan dat.
En elke dag laat Mirthe weten dat ze er is. Of ik nu daar of hier ben, waar ik ben is zij. Zo lees ik een hapiness van 2013. Het zal er 1 zijn van het voorjaar, want daar gaan een aantal artikelen over. Een beetje doelloos lees ik een artikel over de Japanse levenskunst, over iets dat Shinto heet. Dat geen vaste leefregels heeft maar waar elke Japanner mee wordt groot gebracht. Het is een liefde voor de natuur, respect voor zijn levenskracht en de destructieve krachten waarmee dit soms botst met het leven van de mens. Maanden na de tsunami leven mensen nog zonder huis, maar weinigen die zwelgen in dat wat was en nu niet meer is. Het is zoals het is, dat is leven. En er wordt het beste gemaakt van de omstandigheden. Iets waar wij westerlingen waarschijnlijk wel wat van kunnen leren.
Elk voorjaar is er feest wanneer de eerste bloesems in volle bloei hun pracht en glorie laten zien. Elk voorjaar is die bloesem de roze Japanse kers, ook wel prunus genoemd. Terwijl ik dit lees, staan deze bloesems in de omgeving waar ik dan ben, in volle bloei en is al bijna voorbij. Thuis stond onze Japanse kers te popelen om tot bloei te komen. Op het schoolplein staat er nog een kleine boom te popelen om haar bloesem te tonen, wat haar veel moeite lijkt te kosten. Ik lees het artikel verder en vind het verbijsterend dat in Japan deze mooie sierlijke boom elk jaar zorgt voor picknicks en feestelijke activiteiten om te vieren dat het nieuwe leven zich aankondigd. De boom staat in Japan voor: Leven. En ik voel Mirthe dansen, trots op haar roze boom, die op het schoolplein voor haar is geplant. En symbool staat voor het leven dat zij verliet.
Gister bij thuiskomst scheen de zon. En onder het genot van een kopje thee, bewonder ik de volle bloei pracht van onze Japanse sierkers. De eerste bloesems sneeuwen al naar beneden, maar het overgrote deel is prachtig roze! Zoals elk jaar, maak ik ook nu weer foto's. Wat ben ik blij met deze boom, waarvan ik tot vorige week niet wist dat deze zo'n diepe betekenis heeft voor een oude cultuur als die van Japan. Mirthe is waar ik ben, no doubt about that.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten