Het monument

 

Vandaag was het dan zover, het monumentje van Mirthe was klaar en werd geplaatst. Vantevoren ging ik er al heen, om de plantjes rustig eruit te kunnen halen, zodat ze erna weer terug geplant konden worden. 

Terwijl ik bezig ben de spullen uit de auto te halen en wat spullen weg te brengen die niet door de keuring komen voor vervolg, zie ik iemand op de fiets aan komen. In eerste instantie herken ik haar niet, maar van dichtbij valt het kwartje. Ze zegt dat ze altijd even bij Mirthe langs gaat, wanneer ze haar zoon en man op zoekt. 

Ja, dat is ook zo, zij heeft het ook mee gemaakt. Inmiddels 20 jaar geleden verliet haar zoon het leven. Ik weet nog dat we elkaar de laatste keer spraken op de zwemles van Lars. Ze wist wat er met Mirthe aan de hand was en ik weet nog dat we het over het verliezen van een kind hebben gehad. Mijn grootste angst op dat moment, maar ik zag dat zij het had gered, dat zij het kon dragen. Mijn schouders zijn ook zo breed, dacht ik wel. 

We praten en zonder veel uit te leggen, praten we zo verder waar het verlies de oppervlakte raakt. Of juist waar het door de diepte heen gaat en de glans geeft van een geslepen diamant. Want dat zijn we, door het leven geslepen en stralend door de liefde die het slijpen vrij heeft gemaakt.

Grappig dat ik haar juist nu tref. Ze heeft dezelfde naam als mijn moeder.

Even later zie ik de steenhouwer die assisteert bij de plaatsing, aan komen rijden. Ik schep snel verder, maar hij maakt geen aanstalten om naar mij toe te komen. Hij wacht, in de vrachtauto. Hij heeft pauze zo blijkt, wanneer ik hem vraag of hij voor Mirthe komt. Hij beaamt dit. Springt uit de vrachtauto en stelt zich voor. Verdraait nog aan toe, dezelfde voornaam als de opa van Lars en Mirthe. Hoe bijzonder kan dat toch zijn?

Hij weet dat het nog een uur duurt voor de maakster van het kunstwerk er zal zijn. Maar hij had verschillende klussen op de begraafplaats gecombineerd en neemt nu dus de tijd voor pauze.

Ik ga naar een ex-collega om kaarsresten op te halen en dan snel door naar school om Lars op te halen. Onderweg zie ik de kleuters lopen, ze komen blijkbaar van de kinderboerderij, met Lars ben ik beide jaren mee geweest. En ja vandaag had ik natuurlijk mee gemoeten, natuurlijk, want Mirthe had daar bij moeten zijn. En naturlijk had ik dan mee gemoeten of in elk geval vrijwillig mee gewilt. Het is zo leuk met die kleuters bij elkaar. Hoe schril is dan het contrast dat ik met haar grafje bezig ben... het is pijnlijk duidelijk.

 Gelukkig mag ik eerder door rijden, dan de hele groep over moet steken bij de stoplichten. Dit was genoeg.

Ik haal Lars op, rij snel door naar Mirthe en daar picknicken we soort van, met croissantjes met kaas en een pakje drinken. Een klein feestje voor Lars die zo van picknicken houdt. De zon schijnt, wat willen we nog meer.

Even later zie ik de rode bus van Marjo aan komen rijden. We begroeten elkaar hartelijk. Ze overlegt met de steenhouwer en er wordt nog een laatste aanpassing gemaakt. Ondertussen mag ik de glasplaat zien en zelf mee dragen naar de tuin van Mirthe. Best een gewicht. Zou het net zo veel zijn als Mirthe had gewogen, vraag ik mij af? Het voelt even alsof ik haar draag.

Het plaatsen volgt, er wordt gegraven, gemeten, geboord, gelijmd en Geplaatst! Dan zand erover en zo is de betonplaat verdwenen onder de grond en verreist de Regenboog met haar mooie ladder zo uit de grond. Plantjes geplant, lantaarn gevuld met een Regenboogkaars en laat nou de kaars mooi kleuren bij de glasplaat. Wat een plaatje bij elkaar. 

Nu is het af. Van verre is te zien hoe stralend mooi haar plekje is. En wat een bijzonder meisje daar wordt herdacht. Mijn meisje, wat heb je het mooi gedaan!