Deze week is het wel weer duidelijk hoe de dagen 3 jaar geleden indruk op mij hebben gemaakt. Ik voel nog hoe de grond onder mijn stoel werd weg geslagen, toen het onaangekondigde bezoek zich meldde bij ons op de kamer. En duidelijk niet voor de gezelligheid kwam. De boodschap galmt nog na in mijn hoofd, in mijn hart, in mijn ziel. Daar op die kamer, op die stoel, bij het raam naast het bedje, werd alles ineens anders. Ineens bestond mijn gezonde dochter niet meer. Hoewel ze niet veel anders was dan enkele momenten daarvoor. De wetenschap van het monster in haar hoofd, met zijn vele vriendjes, veranderde de mogelijkheid om onbekommert op te groeien, in een veldslag, die zich in hetzelfde hoofdje zou moeten plaats vinden. Een werkelijkheid die ik niet kon bevatten. En die zich gelukkig ook niet meteen aan ons zou opdringen. Dat zou zich gedurende de komende dagen manifesteren. Zonder enige schroom of terughoudendheid werd de aanval ingezet op het monster. De gevolgen werden al snel meer dan duidelijk. De aanval werd in de vorm van de operatie ingezet, 2 dagen na het bericht. De gevolgen van deze aanval lieten zich zien in volledige uitvalsverschijnselen. Op elk gebied waarbij een beweging, coordinatie of enige aansturing voor nodig was, was weg. Opgesloten in een lijf waarmee alle verbinding lijkt verbroken. Dat moet vreselijk zijn geweest. En de enige manier waarop ze dat kon duidelijk maken was door een bloeddruk van een oude dame, zo hoog. Dat was de stress van zich niet kunnen uiten op welke manier dan ook, want zelf huilen was er niet bij die eerste dagen of weken.
En nu realiseer ik mij weer opnieuw dat er toen een rouwproces kwam waar ik geen ruimte voor had, want de realiteit was dat Mirthe me nodig had en er daarnaast nog zoveel was dat mijn aandacht nodig had. Afscheid nemen van het gezonde meisje heb ik niet of nauwelijks gedaan. Het zijn de herinneringen en de foto's van dat meisje dat me nu zo'n verdiet doen. Dat meisje is een ander meisje dan ik heb verloren en heb laten mee nemen door de dood. Dat meisje mis ik en ik had ik nog zo graag zoveel meer willen geven, meer willen mee nemen, meer willen vast houden. Er was nog meer-te.... voor Mir-the.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten