Vandaag is het 1,5 jaar geleden dat mijn zeiltje werd aan genaaid. Dat ging niet zonder slag of stoot, want het is best pijnlijk gebeuren. De enige verdoving is de emotionele schok, wat door het trauma zelf veroorzaakt wordt. De fysieke pijn van de ingreep volgt enkele momenten later. Het algehele ongemak van dat extra lichaam, dat zeil, dat nu mee wappert en elke beweging verstoord, is langzaamaan duidelijker geworden.
1,5 jaar leren bewegen in een wereld die totaal anders is geworden. Een leven waarbij het ineens moeilijk is geworden normaal mee te komen met de rest van de wereld. Dat kan niet anders, dat zeil trekt je alle kanten op, als je er niet op bedacht bent. En ook als je er wel ook bedacht bent, maar Dan ontbreekt het simpelweg aan kracht of vaardigheid om in te grijpen.
De kracht groeit. De vaardigheid ook. Een windvlaag kan makkelijk ondervangen worden. Of brengt in elk geval geen onverhoopte blessures met zich mee. Maar 1,5 jaar is nog niet zo lang, het heeft nog niet alle uitdagingen bevat, wat er nog wel gaat komen. Er is immers een hele toekomst verdwenen, die zich wel afspiegeld in de vriendjes en vriendinnetjes die groter, wijzer en ouder worden. Alle gewone groei momenten zijn weg. Dat waren ze die dag bijna 3 jaar geleden al. Maar ook alle niet gewone groei momenten zijn weg. Ook dat spiegelt zich af, in het vriendinnetje uit die periode. Ik ben plaatsvervangend trots op haar. Ze doet het zo goed, net als haar vader, moeder en grote zus. Ze gaan de uitdagingen tegemoet van leven na een hersentumor en dat zijn er vele. Helaas, maar waar.
Mijn uitdagingen liggen in het bestieren van dat zeil. Terug kijkend kan ik zeggen dat er vooruitgang is geboekt. Vooruitkijkend hoop ik maar dat de vaardigheid zich uitbetaald en me helpt op te krabbelen na de volgende windhoos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten