Ik log in op facebook en daar pronkt een foto die ik daar een jaar geleden op plaatste. Mirthe getooid met een kroontje en een vlaggetje. We vieren bij peuterklank alvast de kroning van onze koning de week erna. Een onderbuikgevoel zegt me dat wij daar niet aan mee doen. Net als dat onderbuikgevoel eerder vanochtend zei dat ik wel klaar ben met het werk bij de 16 jarige dame waar ik sinds een paar maanden werk. Het is intensief en het doet mij beseffen hoeveel rijkdom 2 gezonde kinderen mij geven. Iets dat de moeder van deze dame achterkwam toen de dag voor de bevalling bleek dat deze dame niet gezond was. Hoewel, ze was gezond alleen wel een beperking dat voor veel zorgen zou zorgen.
Ik zie in haar moeder een vrouw die vecht tegen een systeem dat niet mee wil veren met haar zorgen. Ze wil haar dochter beschermen tegen al de prikkels die er in een instelling heerst. Ze wil haar dochter het beste geven, maar tegelijk wil ze haar eigen leven terug. Een spagaat, want het lijkt maar niet samen te willen komen. Haar dochter thuis houden, betekent veel organisatie zelf doen, want dochter wil het liefst door een bepaald type zorgverleners worden begeleid. Anders wordt ze dwars en dat moet vreselijk zijn voor de moeder om te zien. Je wilt toch dat je dochter begrepen wordt. De strijdlust bij de moeder werpt een barriere op, met een wereld die haar weerstand voelt, maar niet bij machte is er wat mee te doen. Een strijd die al 16 jaar duurt, dat moet vreselijk zwaar zijn voor het gezin. Het respect dat ik daarvoor heb, zou ik graag willen overbrengen, maar ook dat komt niet door de barriere heen die om het gezin hangt.
Ik heb zelf ook een barriere. Ik wil de moeder wel vertellen van Mirthe, dat we morgen naar de huisarts gaan. En waarom, maar ik kan het niet. Dan voelt het allemaal echter en zo lang ik erover zwijg kan ik nog even doen alsof ik mijn moedergevoel niet voel tikken. Tikken van tijd die heel snel door zijn reserves heen lijkt te gaan.
De peuterklank doet mijn bange vermoedens wel aanwakkeren. Mirthe wil op de stoel zitten en durft echt niet mee te dansen met de andere kinderen. Het past niet bij hoe ze zich ontwikkelde, ze was zo dapper en sterk en voelde zich zo vrij.
Wat is er toch meisje? Wanneer de peuterklank voorbij is, lopen we met ons allen naar buiten. Nu rent Mirthe wel zonder mij achter de andere kinderen aan. Ik houd mijn hart vast. Ik vertel waar ik mee zit aan 2 andere moeders. Tja, de oren zouden wel logisch zijn, is de conclusie. En daar gaat weer de sirene, Mirthe is gevallen en ze is boos en dat zal het hele gebouw mogen weten ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten