19 april de tijd begint al weer terug te gaan naar 3 jaar geleden. Het was vrijdag, na een lange werkdag die om 7 uur begon en om 17 uur eindigde, haalde ik Mirthe op van het kinderdagverblijf. Het zou nog een paar weken zijn en dan zou de vrijdag komen te vervallen om voor de zomerperiode helemaal te stoppen met de kinderopvang. Het was niet meer noodzakelijk en dan is het best een dure grap. Sinds deze week ging Mirthe naar de peuterspeelzaal, en daar kon ze zich goed genoeg uitleven met haar leeftijdsgenootjes. Deze week was er een keer getrakteerd en dat moest ze thuis aan Lars laten zien: mijn traktatie, mijn school!, zei ze vol enthousiasme.
Op de één of andere manier was de peuterspeelzaal meer aansluitend op wat ze nodig had dan de opvang. Voor ons een nieuwe ervaring, want Lars had meer dan genoeg aan de opvang en had geen behoefte aan de peuterspeelzaal. Maar Mirthe wilde alles zien en alles mee maken.
Mirthe's juffie voelde iets, het zat niet goed. Het was vreemd toen Mirthe uit bed werd gehaald. Het slapen ging heel goed, maar het uit bed ging was gek. Ze bleef maar op haar benen wankelen. Het kon niet meer aan de slaap liggen, die er uit moest zakken. Ze was al zeker een kwartier uit bed en nog bleef ze maar wankelen. De ervaren ogen zagen iets dat niet hoorde. Ja, helaas. Wij hadden het ook al benoemd, maar ja, nog geen tijd gehad om er iets mee te doen. Ze leek verder nergens last van te hebben namelijk. Ze vloog wel uit de bocht, struikelde over haar eigen voeten en over onzichtbare obstakels, maar dat was het wel. Het was dubbel om nu te horen dat het niet aan onze bevindingen lag, maar dat er nog iemand was die hetzelfde zag. Enerzijds fijn, want het lag niet aan ons. Maar anderzijds verontrustend, want dan was er wel echt actie nodig. Vrijdagmiddag, het is half 6 geweest. Weekend. Met een dubbel gevoel ga ik met Mirthe naar huis. Het knagende gevoel dat wakker werd geschud is duidelijk aanwezig. Ik sus het, zeg dat we er na het weekend mee naar de huisarts gaan...of in elk geval naar het inloopspreekuur van het consultatiebureau. Het knagende gevoel laat zich sputterend en morrelend tot stilte manen. Na het weekend, geef ons dit weekend. En ergens weet ik, dat Mirthe hier voor het laatst is geweest. Ik kan het niet verklaren, smoor ook die gedachte zo krachtig mogelijk. Niet voor het laatst. En zo is het weekend, met een twee daagse training voor de boeg. Heerlijk, een paar dagen over spiertesten en manieren om dyslexie te benaderen en beetje in gaan om de werking van onze prachtige hersenen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten