kenmerkende dagen

Een jaar geleden wachtte ik in spanning de middag af. We hadden een afspraak op de begraafplaats. Een beetje ongebruikelijk, zo leken ook de begraafplaatsmedewerkers te denken, want alles werd spik en span in orde gemaakt. Tussen de hagelbuien door, was het lang genoeg droog om de opnames in eens te maken, voor Bakkie Troost.
Nu merk ik dat de tijd een rekbaar begrip is. De tijd wordt op spanning gezet als een elastiek dat de herinneringen aan ons leven samen verder en verder weg trekt. Tenminste, dat voel ik gebeuren, omdat ik in het nu leef. Nu met de herinneringen van toen. Ergens zal een keer het elastiek het begeven, zal het knappen, tenzij er een nieuw stuk bij aan wordt geknoopt. Misschien dat dat kan, ik weet het niet. Het elastiek van de tijd tussen toen en nu wordt verder en verder opgerekt en het besef komt elke keer binnen druppelen dat er niks gewoons aan is, aan wat wij hebben mee gemaakt. Ik zou er niks aan veranderen als ik kon, maar het is niet gewoon.
3 jaar geleden gingen we nog een keer naar de kinderboerderij. Mirthe's voorhoofd werd gesierd door een laatste aanwinst, dat werd veroorzaakt door dat toen nog ongedefinieerde ding in haar hoofd.

2 jaar geleden, wat deden we toen? Ik zou het niet meer weten. Vast een wandeling in de buurt, naast alle gewone dagelijkse dingen die we deden. En vorig jaar was dus op de begraafplaats.
Vandaag is het weer vakantie, die mei vakantie. Er staan leuke dingen op het programma, maar ook de gewone dingen die nou eenmaal horen bij het dagelijkse leven, zoals de btw aangifte, kaarsen maken, de was ophangen en boodschappen doen. Het valt soms nog niet mee, maar het hoort er nou eenmaal bij.