Ik heb mijn zeiltje opgestoken. Het heeft mij doen waaien naar het zuiden van Frankrijk. Opladen an alles wat er is gebeurt de afgelopen tijd. En telkens weer realiseer ik mij dat het nodig is om mij te focussen. Dat het nodig is om doelen te stellen en daar een planning op te maken. Doelen stellen en planningen maken is iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Het is namelijk zo duidelojk dat het meetbaar is en daarmee zichtbaar of de doelen gehaald worden of niet. Doelen stellen geeft veranwoordelojkheid. Het maakt daarbij niet uit of de doelen voor alleen jezelf zijn opgesteld of ook betrokken kunnen worden op derden.
Doelen zijn afspraken die je maakt. Wanneer je ze zorgvuldig formuleert, zijn het afspraken waarmee je laat zien dat je jezelf trouw en serieus neemt. Je zegt ermee tegen jezelf, dat je er mag zijn, dat je jezelf zichtbaar maakt. Zeker wanneer je je doelen deelt met anderen. Want je doelen bespreken is ruimte vragen voor jezelf, het is aandacht die je vestigt op jouw proces. En daar heb je alle recht toe, dat verdien je, want jij doet er toe.
Het maakt je kwetsbaar, want daarmee laat je een stukje zien dat richting het achterste van je tong gaat. Nu ben ik zelf aardig bedreven geraakt om mij kwetsbaar op te stellen. Om vragen te stellen bij grote en kleine levenskwesties, die mij bezig houdden en me vaak tot diep in mijn wezen hebben geraakt en doen wankelen en twijfelen. Het is een proces dat mijns in ziens fundamenteel verbonden is met het ontdekken van wie ik ben en wat de zin is van mijn leven.
Hoe diepgaand dit proces nu ook geweest is, toch voelde ik mij de afgelopen maanden ongemakkelijk over het traject dat leidt naar een heel ander doelmatig plan: het ondernemersplan. Er hangen zoveel persoonlijke belangen aan vast in combinatie met een ingewikkelde constructie van overheidsregels dat het haast niet anders kan dan een druk te ervaren die door verschilen in belangen teweeg wordt gebracht. Gek genoeg, in elk geval tot mijn eigen verbazing, ben ik gaan merken dat het plan mij goed doet. Het is een enorme klus, die nog lang niet af is, maar het geeft me houvast, omdat het mij dwingt tot praktische keuzes en beloftes geeft die ik na moet leven. Het zijn beloftes aan mij zelf in de eerste plaats, waarmee ik zoveel anderen beloftes heb gedaan, waaronder mijn beide kinderen. En dat maakt deze worsteling de moeite meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten