meer tijd

Zo ineens realiseer ik mij vanavond, door een gesprek eerder vandaag, dat zo ongemerkt de tijd voorbij is gegaan. De tijd die langer is geworden. Voorbij aan dat moment.
Mirthe was 2 jaar, 10 maanden en 19 dagen toen wij te horen kregen dat ze ziek was, ernstig ziek. Volgende week is die dag, 3 jaar geleden. Wat betekend dat ergens de afgelopen weken de tijd na de diagnose ineens langer is, dan dat Mirthe in goede gezondheid heeft geleefd. Ik heb er niet bij stil gestaan. Pas nu dringt het tot me door.
Zo rond deze tijd, hingen de geboorteslingers bij de overburen voor het raam. Het meisje is rond deze tijd dus 3 geworden. Ik kan me haast niet voor stellen dat er zoveel tijd voorbij is gegaan, want het lijkt alsof er in de tijd van de gezonde Mirthe zoveel meer heeft gezeten. Dan in de tijd van dat meisje. Het is niet naast elkaar te leggen en het klinkt misschien wat stom, maar het is wel een dingetje, zo tussen neus en lippen door.
En ik weet dat iets minder dan 3 jaar, bijna niks is op een heel mensen leven, maar het is wel een ingrijpende periode op mijn leven geweest. Die bijna 2 keer 3 jaar. Waarvan ik mij die eerste 3 jaar maar nauwelijks besefte hoe waardevol die tijd was. Hoewel er altijd dat gevoel was, dat er iets wás, dat er haast was of in elk geval dat de kansen benut moesten worden waar die zich voordeden en waar het Mirthe betrof. Ergens stelde ik haar op de eerste plaats en gaf haar voorrang boven haar broer. Een gevoel dat ik toen niet begreep, maar wel enigszins toe liet. Het was niet te verklaren, maar zo belangrijk. Nu ben ik blij met het kunnen luisteren naar dat gevoel en dat ik er naar heb kunnen handelen. Want die tijd heeft een gouden glans gekregen, die verblindend is om naar te kijken. De schittering doet dan pijn aan je ogen, waardoor ze gaan tranen, vervuld van trots, liefde en verlangen naar.... die tijd.
Mijn lieve meisje, ze laat me weten bij mij te zijn, met zonnestralen, regenbogen en zo veel meer. Altijd trots. De tijd maakt het gevoel groter, de liefde sterker en het missen is verweven met dat stuk dat is geweest en het houden van en nog zoveel meer!
Zo ineens glipt de tijd voorbij, waarin we elkaar vast konden houden en dapper verder stapten in een wereld die te groot leek voor kleine mensen als zij en ik. Zo ineens is er meer tijd verstreken van rouw en verdriet, van hoop en liefde en leven in het nu. Zo ineens is de tijd groter dan die waarin vanzelfsprekendheid oneindig leek, waarin toekomst uitgestippeld lag langs een meetbare meetlat. Zo ineens is de tijd groter waarin de meetlat veranderde in een onleesbare en onlogische wirwar van onlogische gebeurtenissen en emoties die niet te begrijpen zijn.  Zo ineens is het enige meetbare voorbij geglipt in een onachtzaam ogenblik, omdat het leven me even had opgeslokt in zijn veelheid en grootsheid. De tijd... zo niets zeggend en tegelijk een makkelijk meetbaar begrip.

Bijna 4 jaar geleden. Mirthe was net 2 jaar en haar mama was een diploma rijker. Een plek waar zij mij vanuit de buik had heen gebracht, een diep verlangen in mij rakend om meer uit mezelf te halen. Mijn meisje, in haar mooie roze jurkje.