Bijna was ik blij met de grote stok achter de deur om mijn doelen aan te scherpen. Om mezelf vast te leggen in een plan waar ik mijn toekomst in heb uitgewerkt. De stok is weg gevallen, een groot stop teken is in mijn gezicht gedrukt. Ik heb me niet aan de regels gehouden en nu wordt mij de toegang ontzegt. Doorgaan mag ik wel, maar ik mag niet meer deel nemen aan het groepsproces, de training en de begeleiding die daarbij hoort. Teleurstellend vind ik dat en dat heb ik betreffende toezichthouders op de regels laten weten. Ze ondermijnen enerzijds hun eigen doelstellingen en anderzijds is er dus geen uitzondering voor uitzonderlijke gevallen als ik. Want zo beschouw ik mezelf wel. De dubbele rouw die me de afgelopen 1,5 jaar ten deel is gevallen is best een pittig proces. Voor zover mij bekend is er geeneen die doet wat ik doe, in de omstandigheden die ik door maak. Toch is er geen uitzondering en moet ik mij conformeren aan de norm. De norm! Gatverdarre, wat ben ik daar allergisch voor geworden. Ik voldoe niet aan de norm, mijn leven voldoet niet aan de norm, dan had Mirthe nog geleefd.
Zwoegend en zwetend heb ik toch de afgelopen maanden mij ingezet om door de barrieres heen te breken en mij in de mal van de opgelegde norm te proppen. Helaas, door omstandigheden werd het me onmogelijk mij te houden aan de gemaakte afspraken. Omstandigheden die alles met mijn rouwen te maken hebben en daar is geen enkele ruimte voor, in de norm die gesteld wordt. Teleurstellend om zo wederom de harde maatschappij te voelen, waarin geen ruimte is voor de emoties die soms te hoog op spelen. Dezelfde emoties die mij hebben doen veranderen en mij nu boos doen worden om het gemak waarmee over dit belangrijke stuk heen wordt gestapt. De boodschap die ik hiermee tussen de regels door filter: je mag ondernemen, maar dan wel volgens onze regels, past het je niet, dan is dit de grens en trekken wij de handen van jou en je bedrijf af.
Prima, dan doe ik het wel weer zelluf, met de steun van mensen die begrijpen waar het om draait. Die de vonk voelen die ook in hun binnenste smeult en tot een stralende vlam ontsteekt. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, of tot een volwaardig bedrijf. Ik ga door en neem de lessen mee die me dit proces hebben geleerd: altijd bij jezelf blijven en altijd je eigen vorm behouden. De mal van de maatschappij is slechts op enkelen van toepassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten