En ach wat leerde ik ineens veel bij, toen 3 jaar geleden. Ik leerde hoe jouw spierballen gemeten werden, als je het toe liet, want zo'n bandje om je arm vond je maar niks. Om je been was een tweede optie wat je dan morrend toe liet. En wat wilden er toch veel mensen weten hoe sterk jouw spieren waren, hoe je liep, hoe jouw reflexen waren, hoe je speelde en wat praatten wij met veel mensen om te vertellen wat wij zagen.
Het verbaasde mij dat de belangstelling zo groot was, voor jou. Dat kon niet goed wezen. Je was immers een doorsnee meisje, van een doorsnee gezin, dan heb je toch geen VIP behandeling nodig? Maar nee, je werd koninklijk behandeld, geen wachtlijsten, geen spreekuur, je werd overal keurig tussendoor gedrukt. Zo bijzonder was je nou eenmaal wel geworden inmiddels. Met je eigen privé chauffeur en persoonlijk assistente (allias papa en mama) werd je overal heen gereden, gebracht, gedragen, begeleid. We deden net alsof we onder het gewone volk hoorden en wachtten tijden lang in de wachtkamer, want je kan natuurlijk niet verwachten dat alles meteen soepel verloopt. Nee, zoveel allures hadden we niet, dat zou wat zijn zeg.
Wachtend op een verlossend antwoord van één van die geinteresseerden, die zou zeggen: niks aan de hand met deze dame, gaat vanzelf weer over. De ene die durfde te zeggen dat dit een gevolg van een infectie kon zijn, kon ik wel wat doen. Hoe vaak hadden we al niet gezegd dat er geen infectie was geweest? Mijn moedergevoel speelde op: kijk toch eens goed. Gelukkig was er nog een geinteresseerde die wel wist, zonder jou te onderzoeken, dat er nog wat beeldmateriaal moest komen. Dus mochten we ergens volgende week wel terug komen voor de 'fotoshoot'. Tja dat krijg je he? als je een bijzondere status krijgt aan gemeten, dan wil iedereen alles van je weten. En dat wilden ze van jou, meis.
Het zinde mij niks, ik wilde je graag nog even beschermen tegen zoveel populariteit, daar was jij niet tegen op gewassen en ik evenmin. Ik had ze graag willen verjagen, die paparazzi in witte en groene jassen. Soms zelfs in cognito, die zijn het lastigste, want die weten het meeste en daar kan je dan niet meer omheen. Dat zijn de journalisten, die alles wat in beeld is gebracht omzetten naar verhalen en verslagen die voor enkelen te begrijpen zijn.
Alles wat ze konden bedenken, werd gevraagd, in een ongepland interview het liefst, of het werd gemeten, op weegschaal, langs de meetlat, met de stethoscoop en dus ook met beeldmateriaal, wat voor het blote oog verborgen is. Alles zouden ze van je weten, elke cel van je lijf werd onder de loep gelegd. Of nou ja, in elk geval digitaal vastgelegd. Om later daadwerkelijk uit je gehaald te worden om inderdaad onder de loep te leggen, dat heette het pathalogisch onderzoek. Miscroscopisch nauwkeurig, werd dat waar jij gastvrouw van was geworden, onder de loep gelegd.
Wat was je populair en wat werd er goed voor je gezorgd, zodra duidelijk was hoe bijzonder jij was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten