3 jaar geleden pakte ik mijn tas in, een lunch met een zelfgebakken broodje. Ik gaf de kids en mijn vriend een kus en tot vanmiddag. Mirthe vond het weer niet leuk. En dat was wel vreemd, want het was maanden lang goed gegaan. Dan begreep ze dat ik weg ging en wel weer terug zou komen. Ze rende dan naar het raam, klom in de vensterbank en drukte haar vettige handjes op het raam. Nu niet, ze staat wel voor het raam, maar het is dit keer weer hartverscheurend huilen. Misschien dat ze toch iets onder de leden heeft, dat te maken heeft met hoe ze zich de laatste tijd gedraagt. Maar nu had ze geen koorts, niet spugen, niet veel bijzonders behalve dan het wankelen en nu ineens het huilen weer.
Natuurlijk ging ik wel gewoon weg en haalde mijn mede cursist op. We verrokken naar Groningen, zuid, om daar de cursus te volgen, waarbij ook de functies van de hersenen aan bod kwamen. Kleine hersenen...zorgen voor de aansturing van elke beweging, zorgen voor de balans... zou het dan toch daar....? Nee, weer die gedachte die zich als een opdringerig iets vanzelf vormt. Weg ermee, is niet aan de orde.
Dat was nog maar 3 jaar geleden. Iets langer dan dat Mirthe gezond leek te zijn, in dat eigenlijk maar korte leventje. Hoe had ik kunnen denken dat ik 3 jaar later, naar de praxis zou gaan, voor wat tuinaarde. Dat ik met mijn favoriete roze tuinhandschoenen mét vlinder, mijn schepje en mijn harkje de plantjes van een tuintje van 60x120 cm zou halen. Wie had gedacht dat ik een kunstenares zou vragen een kunstwerk te maken dat in alle opzichten eer zou doen aan dat mooie meisje dat 3 jaar daarvoor huilde omdat haar moeder iets voor zichzelf ging doen. Wie mij had kunnen vertellen dat ik vol trots vandaag het kunstwerk laat plaatsen en daar een mooi tuintje omheen zal maken, die had ik voor onwijs gek verklaart.
De zon breekt door, laat het een mooie dag met zon en liefde zijn. Het zal in elk geval vol kleur zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten