Licht op de Dood

Vandaag sta ik op. Ik heb wel weer een dag voor de boeg. Een bijna thuiswedstrijd in de Martinikerk van Groningen. De rit lijkt op de rit die we altijd naar het UMCG maakten. Alleen nu sla ik links af en niet rechtdoor. Nu rij ik langs de gracht en parkeer ik op straat voor het lossen van de spullen.
Het is vandaag anders dan in november op de beurs hier in Assen. Vandaag heb ik er vertrouwen in, zin in, om te stralen met de Lichtpuntjes. Ik ga weer mensen ontmoeten, die ik de vorige keer ook heb ontmoet en ik ga veel nieuwe mensen ontmoeten, dat staat ook vast. Toch weet ik dat het voor velen in mijn omgeving een drempel is: de dood schuif je weg. De dood vermijd je, zo veel mogelijk.
Dat blijf ik een raar fenomeen vinden. Nu ik de dood zo van dichtbij heb ontmoet, geloof ik dat de dood beter een deel van je leven kan zijn, dan je in de greep kan houden als angstig gebeuren.
De dood heeft uit mijn armen genomen wat mij het liefste is. De dood weet heel goed wat hij doet en wie hij neemt. De dood heeft de tijd, al is het misschien niet jouw tijd, want wanneer heb jij tijd voor de dood? Maar de dood doet dat wat eigenlijk iedereen zou mogen doen: de dood behandelt iedereen als zijn gelijke. Hij kijkt niet naar leeftijd, geloof, huidskleur, nee de dood discrimineert niet. De dood is niet af te kopen met geld, een gouden hart of op welke manier dan ook. De dood is er, op elke hoek van de straat, in elke vezel van het leven. Want wat leeft gaat ook dood. Ongeacht hoe volop je leeft of hoe behoudend je bent, de dood haalt je wanneer het zijn tijd is. Daarin heb je geen keuze. Daar zijn geen medicijnen tegen of middelen om de dood voorgoed uit te bannen. Hooguit uit te stellen, maar uiteindelijk wacht hij ons altijd op.
Het enige dat de pijn van de aankomende dood veracht, is de openheid waarmee hij wordt toe gelaten. De openheid waarmee de emoties er mogen zijn en de openheid waarmee wordt gesproken over de mogelijkheden om het afscheid vorm te geven. Want waar openheid is, is ruimte om keuzes te maken. Dat kan je niet alleen, daar heb je ook een omgeving bij nodig die dat begrijpt. Het zijn de keuzes die gemaakt kunnen worden, die maken dat de dood door de nabestaanden kunnen worden geaccepteerd.
En een uitvaartbeurs is een uitgelezen kans om te snuffelen. Om te begrijpen dat er keuzes zijn, vandaag al kan je keuzes maken. Vandaag al kan je bij jezelf na gaan hoe jij dat wil, je dood, je afscheid, je nalatenschap. Door wat je vandaag uitleeft/ voorleeft kan je een onmetelijke nalatenschap geven aan hen die je herinneren. En door wat je daarin deelt met hen om je heen. Zo hoeven ze niet te tobben over wat jij had gewild. Of hoef jij niet te tobben over wat je naaste zou willen, wanneer hij of zij eerder dan jij gaat.
Het mooie van een uitvaartbeurs voor mij, is dat ik er mensen ontmoet met bijzondere verhalen. Met bijzondere ervaringen en allen met een diepgang. Het is erg mooi en warm om daar deel van uit te maken. Het maakt de dood minder onheilspellend, minder grillig.
Het is mooi hoe we vandaag konden stralen: Mirthe en ik, wat was ze dichtbij vandaag, wat heeft ze een feest gevierd! We werden in de bloemen gezet en kregen mooie roze letters erbij :)