Gewoon een goed artikel, van een moeder met een gehandicapt kind. Waarin ze gewoon goed vertelt over hoe het leven kan lopen. Zeker hoe het kan voelen, als het leven anders verloopt dan je had gedacht, gehoopt of gedroomd. Zo mooi verwoord, dat ik er niets aan toe te voegen heb:
gehandicapt kind
Natuurlijk raken de woorden mij. Zeker dat ze zegt dat haar kind haar stralende middelpunt is...de woorden die ik ook gebruik.
En dit artikel: overleden kind haalde ik eerder deze week aan, maar geven ook zo mooi weer hoe het voelt, om je kind te missen. Keer op keer, wanneer je langs de leedlat wordt gelegd, die schijnbaar bestaat, volgens de omgeving. Het ergste is dat ik er zelf waarschijnlijk aan mee doe of heb gedaan. Alleen maar om de onmacht te verzachten van mij als toeschouwer van andermans verdriet, dat ik niet kan verhelpen of weg poetsen. Maar niemand kan zeggen wat erger is, je kan alleen zeggen dat je denkt dat het zo is, maar of de toehoorder daar werkelijk mee is getroost, valt nog te bezien.
Ook voor verdriet geld, dat het niet vervangbaar is, net als liefde, kan je niet de één voor de ander vervangen. Waarom zou je dan je kind kunnen vervangen met een nieuw kind? Waarom denken mensen dat het een troost is of een vervanging is, als je 'nieuwe' kinderen krijgt. Alsof dat de meetlat is voor het opnieuw op pakken van het leven. Maar ik geloof niet dat het zo simpel is of gesteld zou mogen worden. Was het maar waar.
Zoals deze moeder mooi beschrijft, is er geen houdbaarheidsdatum aan verdriet en is het zeker niet zo, dat je er beter mee kan om gaan, naarmate de tijd verstrijkt. Was het leven maar zo lineair en voorspelbaar, maar dan zou het ook erg saai zijn. Er is meer dynamiek dan je soms lijkt aan te kunnen en toch blijf je ademhalen en zet je de ene voet voor de ander: er is beweging, er is leven, anders dan voorheen, maar het is er wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten