zeilen

De golven komen en gaan. Het is nooit klaar he? Nooit is dit traject dat rouw heet, ooit afgelopen, voorbij en af te sluiten als een hoofdstuk van mijn leven. Altijd is het onderdeel van mij en altijd is het aanwezig, misschien met een ander jasje, een andere waarde, andere kleur of andere emotie, maar het is blijvend, zoals je lijf een onderdeel is van je leven. Een soort van toegevoegd lichaam, een beetje wazig misschien, en vaak ook een belasting omdat het je anders doet gedragen dan je misschien wel wilde. Het beweegt niet afzonderlijk van je eigen oorspronkelijke lichaam.  Nee het is een soort van schaduw dat volgt waar jij bent. Stevig bevestigd met extra dik hechtdraad, zodat die nooit meer los komt. Soms kijk ik het recht aan, kan ik er mee onderhandelen, kan ik vertellen wat ik van dat lichaam wil. Soms luistert het, maar dan moet ik heel duidelijk zijn en dat is lastig hoor.
Soms is het alleen het weten dat het bij mij is. Dwarrelt het achter mij aan, terwijl ik mij weer in het leven leer te bewegen. Dat gaat wat anders dan zonder dit extra lichaam. Het voelt soms of ik meer wind vang dan voorheen. En dat is ook wel logisch, want het is een soort van zeil zoals een zeil op een zeilboot. Wanneer de emotionele wind hard waait, ja dat is niet moeilijk te raden he? dan vlieg ik alle kanten op. En deze zeilen hebben een eigen wil en willen graag gehezen zijn. Het kost wat moeite om ze te strijken en om bij harde wind niet alle kanten op te vliegen, maar koers te houden.
Leren zeilen bij windkracht 10 is altijd lastiger, dan op een mooie lentedag met een stevig briesje. Want wind heb je wel nodig natuurlijk, om de bewegingen en de krachten van dit zeil te leren kennen. Maar het is zelden een kalm lentebriesje wanneer je dit zeil aangemeten krijgt. Geen wonder dat velen in dit land van rouw, met moeite leren zeilen. Geen wonder dat het jaren duurt voordat de les geleerd is en het zeil van verdriet als een vertrouwd metgezel mee beweegt. Geen wonder. Hier zijn geen lessen voor, die je leren wat je moet leren voordat het noodzakelijk is, of wel?
Het is niet als autorijden, waarbij je eerst leert dat apparaat te besturen en de verkeersregels leert, voor je vogelvrij over de weg mag met je pas verworven rijbewijs. Hier is geen vaarles aan de orde, maar wordt je meteen een zeil aangemeten, wat veel te groot voelt, veel te onbeheersbaar is en altijd meer wind vangt dan je aan kan. Geen theorielessen die je de regels leert van hoe je je mag bewegen. Theorie is niet van toepassing, die slaat elke keer de plank mis. Praktijk is het enige dat je helpt en wanneer je in rustiger vaarwater beland, kan je de theorie er op na slaan om te weten of je het goed doet. Maar eigenlijk kan je het niet goed of fout doen. Het is altijd jouw manier en als jij je daarbij overeind kan houden, net genoeg om handelbaar te zijn, dan is dat al een hele prestatie. Dus in theorie heb je niks aan theorie en is het de praktijk die je nodig hebt, of je nou wil of niet. Je zal wel moeten, alleen dan kan je tussentijds om adem komen en je oorspronkelijke lichaam controleren op blessures. Want ook die krijg je erbij, elke storm weer, ze laten littekens achter. Ze laten weten dat je leeft of geleefd wordt.
De zeilen zijn gehezen en met moeite krijg ik ze waar ik ze wil hebben. Oefening baart kunst en ik hoef niet bang te zijn dat ik nog veel mag oefenen.