Er zijn dagen dat je beter kan stoppen met wat je doet op het moment dat je bedenkt, dat het allemaal wel lekker gaat. Acuut stoppen het liefst en op stoel gaan zitten bij zijn met het dan toe verrichte werk.
Je raadt al wat voor een dag het voor mij was. Ik rommel lekker wat aan en tegen alle plannen van zoonlief en ik in, gaan we samen in de tuin aan het werk. Het weer is prachtig, al snel kan de jas uit, het gewoon warm in de zon. Heerlijk! geef mij nog maar eens een enorme voorraad van zulke dagen en ik ben blij.
Wat begint met een paar takjes op ruimen, wordt al snel snoeien, spitten, scheppen, tegels leggen, nog meer scheppen, snoeien, containers vullen, kruiwagen vullen, want container is al snel vol, zand scheppen, nog wat spitten, want de bramen woekeren erop los en dan, bats, au. Met mijn vinger raak ik de uitstekende tak van een verdorde guldenroede. Mooie plant wanneer die bloeit in september, maar nu een verdorde tak, die makkelijk breekt. En zo beland er een mooie splinter in mijn vinger. Dat is niet goed en no way dat ik dat zelf kan verhelpen. Eerst wil ik nog naar de overbuurvrouw lopen, maar nadat de buurman er ook een blik op heeft geworpen, regel ik dat ik op de huisartsenpost terecht kan. Ik benoem al meteen aan de telefoon dat ik vermoed dat die eruit gesneden moet worden. De huisarts wil het eerst zo proberen eruit te peuteren. Lars moet lachen om het peuteren, want klinkt als neuspeuteren, haha.
Wat ze eruit krijgt is bij lange na niet alles, de splinter breekt af. Volgende stap is toch verdoven en snijden.
Mijn vriendin en Lars zijn allebei erg geinteresseerd in deze chirurgische praktijken, dus dat moet goed komen. Helaas doet Lars weer een ervaring op van lang wachten. Al met al zijn we 2 uur onderweg, waarvan een uur snijden en peuteren om de splinter eruit te krijgen, die grappig genoeg versplinterde tijdens verwijderen...
Lars vraagt bezorgd of het pijn doet. Door de verdoving niet, maar als die is uitgewerkt, benik bang van wel. De dokter denkt dat t wel zal mee vallen. En dat verbaasd me toch. Hoe kan het dat dat wordt gedacht? Met dat gewroet en geplulk is mijn vinger echt niet blij. Het is niet de eerste keer dat ik een arts dat hoor zeggen nadat er is gesneden. Een snee doet altijd pijn, logisch toch? zeker als er ook nog wordt gewroet.
Met nog een tetanusprik erbij, een recept voor de kuur, neem ik afscheid van dit fijne team. De assistent helpt me nog even relativeren. Dat dit nu even heel erg lijkt, maar in het niet valt bij andere situaties. Hmm, vertel mij wat, zeg ik. Er wordt niet op ingehaakt. Gelukkig maar, we hebben elkaar lang genoeg gezien en mijn verhaal duurt minstens nog een uur. Een blik in de wachtkamer leert dat het er niet rustiger op geworden is, geen tijd dus voor verhalen uit mijn verleden. Het is goed bedoeld, dat begrijp ik en laat ik het maar opvatten als een compliment dat ik er ogenschijnlijk zorgeloos uit zie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten