Ken je dat? dat je niet meer weet waar je heen wilt? dat je niet meer weet waar je nou eigenlijk mee bezig bent? dat je niet meer weet wat voor zin het heeft om nog een actie te ondernemen? Dat je twijfelt aan al je vaardigheden? aan alles wat je verworven hebt? dat je ineens denkt dat je gewoon kleiner dan klein bent, niet eens zo groot als een zandkorrel? Onzichtbaar in de grote zandbak dat het speelveld is van het leven? en overgeleverd bent aan de speelgrillen van de kinderen die in de zandbak spelen?
Zo heb ik me toch weer gevoeld, niet ineens. Niet al de tijd, maar het sluipt erbij in en zo ineens zie ik dan niet meer waar ik heen wilt. Wil ik het mezelf makkelijk maken en mezelf wentelen in de rust van wat ik wel weet, dan is de uitdaging weg. Blijkbaar steek ik iets anders in elkaar. Blijkbaar moet ik het dan anders aan pakken. Blijkbaar heb ik een takel nodig om mezelf uit dat moeras van gemak te trekken, om te zien dat ik meer kan dan ik soms denk. Zo was het namelijk weer die afgelopen weken. De rust van januari en februari lieten me weer naar binnen keren. Mezelf weer afvragen waar ik nu sta en wat ik met mijn toekomst wil. Hoe past Mirthe in mijn toekomst? Hoe combineer ik dat met Lars? Hoe?
Zwoegend en zwetend heb ik me afgelopen aan de cijfers gezet. De cijfers die mijn leven en mijn bedrijf meetbaar maken. De cijfers waar ik soms zo'n grote afkeer naar heb, voornamelijk omdat ze nog niet laten zien wat ik wel zo graag zou willen. Voornamelijk omdat ze me doen vermoeden dat ik toch een tijdje langer de ondersteuning nodig heb, waar ik zo graag zonder zou willen! Zo graag, wil ik weer op eigen benen staan, na 3 jaar is het mooi geweest. Maar Rome is ook niet in 1 dag gebouwd en de beste ondernemingen doen het wel eens met een beetje steun hier en daar. Dus hoezo zou ik zelf ook niet nog even wat langer steunen, voor ik mijn vleugels spreid en een dijk van een onderneming neer zet. Waar ik niet alleen zelf van kan leven, maar tevens een plek kan bieden voor anderen om er hun steun te halen, in welke vorm dan ook. Sociale steun, emotionele steun, de verbinding vinden met het leven die even verbroken was. Dat is mijn droom. Een plek voor troost, voor rust, voor opbouwen, samen met mensen die de takel kunnen bedienen. Hoe mooi zou dat zijn?
Dat allemaal onder de vlag van SuperMirthe's Lichtpuntjes. Het is een grote droom, waar nog vele stappen in gezet moeten worden om dat bereiken. En waarschijnlijk zal ik nog vaker opgetakeld moeten worden, als ik door de bomen het bos niet meer zie. Maar ach, hoe vaker je zelf een lijntje uit gooit dat je even de takel nodig hebt, hoe makkelijk het opkrabbelen ook weer wordt. Steun is er altijd, schrijf ik, terwijl Nick en Simon op de achtergrond zingen: Pak maar mijn hand, je kunt het niet alleen.
En dat hoeft ook niet. Vandaag was een dag waarop ik weer trots op mezelf ben. Vandaag liet ik de ondernemers(coaches) zien waar ik vandaan kom en waar ik heen wil met de Lichtpuntjes, in een beeldende presentatie, waar de kaarsXXL ook aan te pas kwam. Eerst 1 stap, dan een volgende en nog 1 en nog 1 en nog 1, alles op zijn tijd. Het vertrouwen groeit, van mijzelf en van anderen in mij. Ik geloof in het pad dat ik bewandel. Het mooie is dat ook anderen aangestoken worden door het enthousiasme en blij zijn met de ommekeer die ik maak. Spannend zeker, maar ook zeker mogelijk. Realistisch en stralend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten