17 maanden = 1/3

2x 17 maanden geleden ging er een wereld voor mij open. De deur naar deze wereld stond wagenwijd open om ons te verwelkomen. Boven deze deur stond het in koeienletters: Welkom in de wereld van Kinderkanker. In vrolijke neon letters werden we onthaald. Vanuit de deurpost scheen een blinkend helder licht ons tegemoet. Verblindend, zoals de stralende ochtend zon weerkaatst op het natte asfalt. Een levensgevaarlijke situatie, want geen zonnescherm was voorhanden om enig zicht op de weg voor ons te kunnen onderscheiden. Tastend in het stralende duister, liepen we onzeker naar die deur, aangemoedigd door een onzichtbare kracht, een weten dat we daar moesten zijn. Op de drempel bleef ik vertwijfeld staan: Nee, dit moest toch een vergissing zijn, niet jij, niet ik, niet wij, niet ons gezin kon behoren tot deze wereld. Door de twijfel overmeesterd trachtte ik te ontsnappen met jou verstopt onder mijn jas, de poging mislukte. Nog voor ik het realiseerde had ik een laatste zetje gekregen en tuimelden we door dat verblindende licht, glijdend, vallend, stuiterend, het was een vreemde gang die ons plotsklaps deed neer knallen op een onvaste ondergrond.
De ondergrond was zacht, vochtig en onregelmatig. Bij het wennen aan het licht begonnen de contouren van onze nieuwe omgeving zich af te tekenen. De ondergrond bleek de meest vruchtbare bodem te zijn voor de Liefde en het Licht dat jij nu zo hard nodig had. In vol tempo zorgden we dat er hele productielijnen, fabrieken en ontwerpers van Liefde en Licht aan het werk werden gezet.
Samen met al die nieuwe gezichten die zich in deze wereld bevonden en de vele nieuwe termen die we er leerden, alsook de nieuwe handelingen die er op en om jou werden verricht, moesten we zorgen dat alles mee zat. Van protocollen en medicijnen had ik geen verstand, maar wel van Liefde en Licht. Als iets jou kon genezen dat moest het wel dat zijn! Dus kom op kweken die Liefde en dat Licht!
Meer en meer raakten we vertrouwd in deze, eerst zo vreemde, wereld. Deze wereld waar geen dag het zelfde was en ons samenzijn allerminst nog vanzelfsprekend was. Deze wereld begon mij beter en beter te passen, nauwsluitend, zat die gegoten alsof die voor mij was gemaakt. Het moest, want alleen zo konden we nog langer samen zijn. Deze wereld was ons nieuwe thuis, onze nieuwe realiteit. Zonder zouden we niet meer kunnen.

1 x 17 maanden geleden voltrok zich wederom een open stelling van een deur naar een wereld die net zo verblindend was: de wereld van de Rouw. Nu wist ik al iets meer van mezelf staande te houden wanneer alle vastigheid zich aan mijn greep had onttrokken. Nu wist ik dat ik mezelf staande kon houden, al lonkte de diepte van het diepste verdriet om mij op te slokken, in de leegte die geen straaltje zonlicht door zou laten. De eenzaamheid, het gemis, het niet meer vast kunnen houden of horen klinken van jouw geklets. Niet meer jouw nieuwe avonturen kunnen horen of jou kunnen verrassen met een leuke bezigheid. In deze wereld ontdekte ik wederom dat de bodem onder mijn voeten vroeg om zaden van onze Liefde. Een Liefde groter en dieper dan ik ooit eerder had gekend of had ervaren. De Liefde die de dood overstijgt en doorsijpelt tot in elk porie en vezel van mijzelf en mijn bestaan. De Liefde die doorsijpelt in alles wat ik doe, in alles wat ik zeg, in elke lach die ik schater en elke traan die ik laat vloeien.

Vandaag is het de dag die op de kalender maar eens in de 4 jaar bestaat, schrikkeldag. Zoals jij 4 jaar hier was. 4 jaar en een beetje erbij, een seizoen extra.

Over 1 x 17 maanden is het dan 29 juli 2017 en dan ben je net zo lang dood als dat je als gezond meisje je leven leefde. Want je was 34 maanden en een beetje toen je die diagnose kreeg.

Over 2 x 17 maanden zitten we op 51 maanden dat je leven bij ons eindigde, op 29 december 2018. Nog 19 dagen erbij en dan is het precies even lang, dat je leefde en dat je dood bent. Het lijkt nog oneindig ver weg. Zoals jouw leven, hoe kort het ook werkelijk was, toch oneindig lang lijkt te zijn geweest.
Hoe zal ons leven er dan uit zien? Ik heb geen idee. Zoals ik bij elke deur die ik ben doorgegaan had gedacht dat het niet mogelijk was, om de wereld weer te vertrouwen, zo weet ik niet hoeveel werelden er nog voor mij open zullen gaan. Ik kan uitrekenen dat ik dan bijna een volgende decennia van mijn leven zal betreden. Ik kan uitrekenen dat Lars dan 12 is en ik kan bedenken dat hij zijn eerste jaar op het voortgezet onderwijs is begonnen. Ik kan bedenken dat hij graag naar de school achter ons huis zou willen gaan, wat zeer waarschijnlijk wel aan hem besteed is, knappe kop als hij is. En nu al droomt hij van 10 minuten voor tijd op te staan om zo de school in te rollen met de slaap nog in de ogen en het ontbijt nog in de hand.
Ik kan heel veel bedenken over wat ik dan bereikt wil hebben met de Lichtpuntjes en mijn ervaringen als Vlindermoeder. Maar ook dat is allemaal tasten in het onzichtbare. Toekomst plannen heb ik zelden gemaakt, zeker niet tot voorbij het komende jaar, dus die gewoonte hou ik maar gewoon in stand. Aangezien niet veel van de meest waarschijnlijke toekomstplannen waarheid zijn geworden.
Er zullen zeer waarschijnlijk nog vele malen 17 maanden in mijn leven voorbij trekken. En ach, dat vul ik zo mooi en fijn mogelijk in, moment voor moment, dag voor dag, dat is groot genoeg.