Wat was ze toch altijd blij met haar grote vriend de Hamster van AH. Altijd moest ze daar toch even naast zitten, voor we de winkel verlieten. Het liefst al bij binnenkomst, als het aan haar lag, maar daar had ik dan geen tijd voor, of geduld, of zin in. Maar zelden lukte het me om ook bij vertrek te weigeren. Kijk maar naar dat blije, wereldwijze koppie. Hier zal ze net 2 zijn geweest.
En deze dan, gewoon even de stad in en dan de draaimolen zien, ook dat kon mama niet weigeren.
Dit zal een paar weken voor haar ziek worden zijn geweest. Waarschijnlijk al in ontwikkeling aanwezig.
Ach en Pieter Post, die kom je maar zelden tegen, dus als je dan in Kopenhagen bent, moet je er natuurlijk even naast gaan zitten. Wat was ze toch dol op die postbode!
Mirthe, ze hebben allemaal gelijk: het gemis wordt groter, het verdriet verandert, maar is altijd als een schaduw aanwezig.
Leuke post. Wat jammer nou dat ze ziek was geworden. Ik heb een zoontje van 3 en die wil ook altijd op zo'n ding. Hij zegt dan altijd, ''papa rijden, ik wil rijden.'' Als ik geen geduld heb zeg ik gewoon dat daar geen tijd voor is, maar dat hij met mijn auto terug mag rijden naar huis. Dat houdt hem even stil en vervolgens vergeet hij het toch. Soms wel leuk, je kinderen manipuleren.
BeantwoordenVerwijderen