Lars doet het goed. Lars is een wijze jongen aan het worden. Vanochtend had hij de taakverdeling goed voor ogen: als jij nou gaat krabben, ga ik mijn tanden poetsen. Hmm, slim bekeken. Zou het leeuw zijn, goed in delegeren?
Op andere gebieden gaat het ook goed. Hij is druk met zijn sociale leven. Hij gaat vaker en meer met andere kinderen spelen. Gelukkig wonen een aantal vriendjes van school hier in de buurt en ook dat werpt zijn vruchten af, hij loopt zelf wel heen en weer terug. Het is loslaten, zo schijnt. Het is regelmatig gesprek van onderwerp met ouders van zijn vriendjes. Niet iedereen beseft dan misschien dat ik een kei ben in los laten, maar dat ik soms de keuze maak om dat nog even niet te doen. Zolang het Lars ook past dat we het zo doen, vind ik het wel even prettig zo. Hij wordt snel genoeg ouder en wijzer en zelfstandiger. Maar vraag me niet om hem losser te laten dan nodig, die comfortzone houd ik graag nog even zoals die is.
En tegelijk betekend dat natuurlijk dat ik wel mijn beloftes als moeder moet na komen. Zo stond er al geruime tijd op de agenda dat ik een kinderfeestje zou plannen. Tja, hij is immers nog maar een half jaar geleden jarig geweest...Belofte maakt schuld en ik houd niet van schuld, dus de telefoon gepakt en binnen 5 minuten was het geregeld. Gek he? dat je zo lang tegen iets kan aanhikken en het dan zo hebt geregeld... Ik zag er gewoon als een berg tegen op. Vanmiddag is het dan zo ver. Sjokkend loopt Lars van de auto naar het schoolplein. Heb je geen zin vandaag? vraag ik. Hij kijkt me aan, ik ben zo moe. Zenuwen hielden hem wakker vannacht. Kan je wel bowlen dan? Duh, natuurlijk wel!
Ik bereid me nog even psychisch voor op de wervelwind van vanmiddag. Wat is het moeder zijn toch een enerverende ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten