Vorig jaar schreef ik in dit stuk: hartenjagen hoe ik op het dieptepunt leek te zijn beland. Alleen wist ik toen niet dat ik ook wel weer opkrabbelen kon. Ik had geen idee waar ik de ladder naar boven kon vinden of de kracht kon aan boren om weer op te staan.
Deze boom kwam ik toen tegen en het afgelopen jaar zoek ik haar regelmatig op. Ik heb toen Mirthe's naam erin gezet en anderen volgenden het voorbeeld, al is dat amper nog te zien.
Een jaar verder en de boom laat zien dat de tijd wat doet met haar wond.
Nu die niet zo vers is, raakt die minder zichtbaar, hoewel die nog
duidelijk aanwezig is, raakt die toch gecamoufleerd. Zeker vanuit dit
perspectief gezien, lijkt de boom zich stevig staande te houden. Dat de
tak wordt gemist, lijkt haar niet eens zoveel schade te hebben
berokkend.
Of toch niet? wanneer je beter kijkt, de boom van de zijkant aanschouwt, dan is het wel degelijk duidelijk hoe zichtbaar het gemis is en zal blijven.
Wat en waar er ook weer groei zal komen, nooit kan iets de verloren tak vervangen. Daar waar de wond zit, zal nooit een nieuwe tak groeien. Dat zou tegennatuurlijk zijn. Zo zal Mirthe altijd gemist worden, zoals elk kind dat de aarde verlaten heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten