Het is een regenachtige dag. Wat op dit moment prima past bij hoe ik mij voel. Het verdriet is te groot voor woorden, te groot voor welk geluid dan ook, te groot om het droog te houden. Pff. Ook dat hoort bij het geweldige reizen door het Land van Rouw. Wanneer er ineens weer een realiteitsbeeld komt van wat er allemaal is gebeurd. Net alsof het ergens anders heeft plaats gevonden, maar niet in mijn leven, niet omwille van het leven van Mirthe.
De foto's van het mooie prachtige stralende meisje dat ze altijd is gebleven. Alleen was ze door de behandeling minstens 30 jaar ouder geworden. Wijs, doordringend en zeker niet voor één gat te vangen.
Dat soort herinneringen zijn een troost voor me. Dat Mirthe puur zichzelf bleef en geen last had van verwachtingen, tenminste niet wanneer het op omgangsnormen aan kwam. En dat ze genoot van het leven, van de dingen die ze wel (weer) kon en geen moment verspilt liet dat ze zich goed voelde.
Maar in het verdriet zijn die herinneringen soms ver te zoeken. Het gemis van haar handje in de mijne, haar lach in mijn oren, haar aanwezigheid in mijn leven... En toch, ze krijgt het weer voor elkaar, dat ik mijn verdriet even vergeet, wanneer ik een bestelling kom halen. De man achter de balie vindt de bedrijfsnaam blijkbaar te lang en kort het af: waar is SuperMirthe? SuperMirthe, zo noemde ze zichzelf en wat klinkt me dat als muziek in de oren! Ik weet/voel/hoor haar lachen. En dat is waar ik het voor doe, voor het plezier om alles wat wel ook hebben mee gemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten