Valentijnsdag

Het is een dag van liefde, onbeantwoorde liefde of gemiste liefde, vertrouwde liefde... zo kostbaar die liefde, zeker wanneer die niet vanzelfsprekend blijkt te zijn.
Eerder had ik daar niet zo veel mee, met kaartjes versturen of bloemen geven of krijgen. Maar dit jaar heb ik het er al weken druk mee. Al weken ben ik aan het voorbereiden voor het idee dat ik nu weer in mijn hoofd heb gehaald. Het is nou eenmaal zo dat ik graag deel, vooral de Lichtpuntjes deel ik momenteel graag. Wel het liefst op plekken waarvan ik weet dat het zo welkom is.
En omdat ik met kerst al het Prinses Maxima Centrum voorzag van Lichtpuntjes, dacht ik dat nu met deze dag weer te doen, maar dan een andere locatie. Het werd echter niet 1 locatie, maar het werden er 4: Rotterdam, Nijmegen, Amsterdam en natuurlijk Groningen. Nou zou het makkelijk zijn om de postbode de bezorging te laten doen. Dat was in eerste instantie de bedoeling. Maar een stoere, dappere moeder stelde voor dat zij de Lichtpuntjes wel zelf naar Rotterdam wilde brengen en ach, ze wonen om de hoek van het Radboud in Nijmegen, dus die brachten ze ook wel. Wat dapper, wat mooi!
En ja Groningen, dat kan ik natuurlijk niet over laten aan de postbode. Dus belde ik voor een afspraak en afgelopen woensdag was de dag. Bij binnenkomst op de poli hoefde ik niet veel uit te leggen, de telefoon werd meteen gepakt en de verpleegkundigen kwamen in volle getalen, om mij welkom te heten. Wat een warm gevoel en wat vertrouwd. Het risico dat het te vertrouwd voelt en daarom de armen zo leeg, ja dat risico voelde ik natuurlijk wel. Wat mis ik Mirthe dan enorm! In plaats van haar wandelwagen te duwen of met haar aan mijn handen te lopen, draag ik de mand met Lichtpuntjes. Niet moeilijk om te raden wat ik liever doe, of wel soms?
De zaak is goed voorbereid: 3 mandjes staan klaar om met mijn verhaal erbij,  op de poli en op de beide afdelingen waar Mirthe heeft gelegen, te worden uitgedeeld. Na nog een bakje koffie te drinken en een korte samenvatting van het afgelopen jaar, is het mooi geweest. Tot een volgende keer, wellicht.

Vandaag was weer een mooie dag. Vandaag weer een bijeenkomst voor nabestaanden, welke ik in gezamenlijkheid met de uitvaartverzorgster van Mirthe en nog 3 dames organiseer. Het is nieuw, pas de tweede bijeenkomst, het moet nog inslijten dat dit er is. Toch is er weer een nieuwe aanmelding. En wat een bijzondere uitwisseling volgde er dan toch. We hadden nog uren door kunnen praten, over hersentumoren, behandeling en bejegening van verplegend personeel. Over rouw, de dood hoe grillig die kan zijn (wat ben ik dan weer dankbaar met de manier waarop Mirthe kon gaan) en over de omgeving die het al dan niet begrijpen kan, over het hebben van de behoefte om andere rouwenden te ontmoeten en herkenning, steun en troost te vinden. Over trauma's en emotionele blokkades die dit oplevert, maar ook vooral over de liefde die blijft, door de dood heen. Op een dag als vandaag zo nodig om dat ervaren, want wie denkt er aan liefde voor de overledenen op Valentijnsdag? Juist, de nabestaanden, het gemis is zo groot, het verdriet zo pijnlijk, de liefde nog groter. Dank je wel Mirthe, dat jij mijn leven verrijkt!