twijfels

Deze week heb ik plekken opgezocht, die ik lang niet heb gezien. Alleen, met Mirthe om mij heen, zoals altijd. Ik kwam op paden waar ik met haar niet meer zou zijn gekomen, het was nou eenmaal niet rolstoel vriendelijk. Ja, die plekken bestaan nog steeds, hier in het hoge noorden, waar niet alles is geplaveid met asfalt. Ik heb er veel herinneringen liggen aan de tijd dat ik zo oud was als Mirthe nu was geweest. Ik zie mezelf nog rennen vanaf de heuvel, die toen héél hoog leek. Klimmend over de wortels van de boom, die zo hoog uitsteken of op de boomstam van de pas omgevallen boom. De tijd heeft die stam aardig doen verweren, hij ligt er ook pas 30 jaar, of meer. Dit was een speeltuin voor mij en vaak ook voor vriendjes en vriendinnetjes als mijn moeder ons daarmee naartoe nam. Simpel, 10 minuten lopen vanaf huis, pick-nick mand en speelgoed mee, schoenen uit en lekker spelen in het zand. Verstoppertje, tikkertje, anne maria koekoek... Het heeft mij meer goed gedaan, dan ik toen besefte. Er weer terug te zijn en de bekende paden te vinden is mooi, het is een prachtig bos, met een beetje fantasie zie je zo de elfen voorbij lopen uit The Lord of the Rings. Die opnames hadden best daar gemaakt kunnen worden. 
Met Mirthe had ik er niet in de rolstoel kunnen komen. En nu weet ik waarom ik haar altijd overal mee naar toe wilde nemen, waarom ik zelden een kans liet schieten om haar te laten zien waar ik van hield. We hebben gewandeld in de bossen, we hebben gekampeerd, we hebben gereisd en we hebben in de trein gezeten. Vaak dacht ik dat ik beter kon wachten tot ze ouder was, dan zou ze het in elk geval kunnen herinneren. Het is maar goed dat ik niet altijd mijn verstand de boventoon heb laten voeren. Verstand en logica zorgen voor spijt, in dit geval dan. Het onderbuikgevoel, het moedergevoel...pff wat is dat ingewikkeld, als je weet waar het heen leidt en je hoofd daar niet bij wil...

De logica komt vele lichthjaren later, zoals nu wel blijkt. Mirthe was maar een korte tijd gegeven en wilde in haar tijd op aarde veel meer doen, dan mogelijk was. Maar wat wel mogelijk was, moest dan ook wel gedaan worden. Dat moedergevoel, onderbuikgevoel had het bij het rechte eind. Dat weet ik inmiddels al heel lang.
Inmiddels weet ik dat ik best op dat onderbuikgevoel mag vertrouwen, maar dat ook dat ik daar graag bevestiging van wil.

 Dat krijg ik dan wel op onverwachte plekken, uit onverwachte hoek, wat het ook weer leuk(er) maakt. Dan blijft de boodschap je immers beter bij, dan wanneer je het wel verwacht had. Kijk en dat houdt mij op de been. Bij tijd en wijlen is het zweten, zwoegen en ploeteren, en is van het verstand, logica en het onderbuikgevoel geen onderscheid te maken. Dan kan je alleen diep in en uit ademen en wachten tot de storm van twijfel gaat liggen. Omwaaien doe je niet zomaar, zoals deze laatste boom wel laat zien.