Net als de rest van de week is het vandaag op tijd op staan. Vanaf 8 uur mogen we de stand inrichten. Het is praktisch in de achtertuin, dus reistijd is er niet. Het is dat er een omleiding is anders waren we er met 5 minuten, nu zijn het er wel 7.
Lars gaat mee naar de Nieuwe Kolk, om daar samen met de auto door zijn vader te worden opgehaald. Gelukkig vindt Lars niks aan de dood eng of vreemd. Ik weet wat mij te wachten staat, denk ik. Toch is het even een slik moment wanneer ik zie in hoeveel getale de lijkenkisten uit geladen worden, hoeveel nette pakken er rond lopen en sjouwen met allerlei entourage, zo gek als je het kunt bedenken. Naast alle grote auto's, busjes, komt er ook een lelijk eendje aangereden, daar steken wij dan niet zo gek tegen af, met ons rode autootje.
Tijd om uit te laden. Blij met het 'hondje' waar alle dozen opgestapeld kunnen worden, rijden we richting laadperron. Lars loopt gewoon mee, blikt of bloost niet van de lijkenkisten of wat dan ook, dat hij hier voor ogen krijgt.
Meteen vanaf het laad perron komen we in de zaal, we lopen door naar de toegang tot de zaal, want daar in de doorloop is mijn stek voor vandaag. De stand heeft niet meer, niet minder om handen dan een tafel van 1 bij 2. Prima, daar kan ik best mee uit de voeten. Al moet ik zeggen dat ik meer showruimte heb gehad voor minder geld (zelfs voor geen geld). Hoe dan ook, uitpakken, want dat is de bedoeling natuurlijk. Een bescheiden deel van de voorraad komt te voorschijn. Mijn vriendin komt ook aangelopen en helpt mee met opbouwen. Lars is inmiddels al vertrokken met Chris, voor een gezellige dag.
Hier en daar komen bekenden al even gedag zeggen of de Lichtpuntjes bewonderen. De mond tot mond reclame werkt ook, via via weten mensen van de Lichtpuntjes en komen kennis maken, enthousiast over het gedachtegoed erachter. Voorstellen tot samenwerken en vragen naar de mogelijkheden. Al met al is de stand ruim op tijd ingericht. Erg blij ben ik met die prachtige banner, die een mooie eye cathcher is voor vandaag. Vanaf de ingang blinkt Mirthe de beursgangers tegemoet.
De dag verloopt zo enthousiast als die begon, met veel gesprekken, veel interesse en veel 'o ja, dat heb ik gelezen in de krant'. De beurs is een goed bezocht, boven verwachting van de meesten, waren er aan het begin van de dag sceptici, onder de standhouders, aan het eind van de dag is iedereen opgetogen over de opkomst.
Ik heb de dag 'overleefd', ben erg blij met het resultaat, wat zich vooral uit in de stapel visitekaartjes. Kennismakingsgesprekken en beloften om elkaar later weer te treffen om dit enthousiasme om te zetten naar uitvoering. Uitvoering van workshops, rouwverwerking, herdenkingsbijeenkomsten of andere waardevolle aanvullingen in het Land van Rouw. Uitnodigingen voor samenwerking en deelname aan volgende beurzen.
Gek hoe het leven kan keren en wendingen neemt, die je dan niet verwacht. Want hoe kom ik op een uitvaartbeurs terecht, terwijl ik zelf nog zo volop in de rouw ben? Een kleine terugblik vind ik wel gepast.
Mirthe heeft een prachtig plekje op de begraafplaats, mooi aangekleed zoals dat vorige week in de uitzending te zien was. Maar wel een tijdelijke aankleding. Voor de uitzending hebben we plantjes gepoot, daarvoor was het een mengelmoes van knuffels, kaarsjes en dergelijke, weinig eenheid. In februari, toen beplanten niet zoveel zin had, zijn we gaan zoeken naar een permanentere aankleding van haar 'tuintje': een grafmonumentje.
Het is zoeken, naar dat unieke, persoonlijke monumentje. Na een zoektocht, kwamen we uit bij een paar kunstenaars. De ene in de randstand, de andere in het noorden, maar werkzaam in het hele land. De ene reageerde al snel, dat ze was gestopt. De andere reageerde na een iets langere tijd. We spraken af om te bellen. Een eindeloos gesprek, waarin zij het woord 'lichtpuntjes' in de mond nam. Natuurlijk vertelde ik daarop meteen over de Lichtpuntjes. We kwamen tot een afspraak, bij ons thuis, waarbij ze meteen een grote tas vol kaarsresten mee nam! Onder het genot van koffie en koek, spraken we eerst uitgebreid over de kaarsen, dat ze veel te goedkoop waren, dat ze in de uitvaart op hun plek zouden zijn en dat zij met 'iets' bezig was te organiseren in Assen... Ja, daar zou ik goed tussen passen. Dat 'iets' had natuurlijk met de uitvaart te maken, maar ik had geen idee wat ik mij daarbij moest voorstellen. Voelde ik mij nog niet klaar voor ook. Het was toen maart, ik had 2 planken in de kast gevuld met kaarsen... de eerste mooie Regenbogenkaarsen net gemaakt. Hooguit 6 op voorraad...en nog niet veel vertrouwen in eigen kunnen.
De volgende keer dat we elkaar zagen, was het ontwerp klaar. Het was zomer, samen zijn we naar de begraafplaats gereden en hebben we gekeken hoe het ontwerp tot zijn recht zou komen. Mooi, wordt het zeker, kleurrijk, stralend en zacht, precies zoals Mirthe is.
Gek hoe een balletje ergens begint te rollen en dan zijn eigen pad kiest om toch op dat punt uit te komen, wat nog meer beweging brengen zal.
Het voelt warm, welkom en verrijkend, terugkijkend op dit proces, maar ook terug kijkend op weer een stralende dag. Vandaag ga ik proberen daar van bij te komen, morgen opladen, overmorgen weer een lange enerverende dag, waarbij ik van plan ben, de helft van onze provincies te doorkruizen. En dat op de dag dat SuperMirthe's Lichtpuntjes haar half jarig bestaan viert. Alles staat die dag in dat teken, van stralen en groeien. Nu eerst bij komen en opladen dus.
O ja, de lezing van Manu Keirse was inspirerend! Een oproep om vooral kinderen te leren omgaan met verdriet, rouw en verlies. Iets meer hierover op Mirthe's blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten