Ik voel een grote dankbaarheid voor en een grote verbondenheid met Mirthe. Overal waar ik kom, in alles wat ik doe, komen dingen weer samen, als cirkeltjes die in elkaar overlopen. En zonder toeval is de timing elke keer weer perfect. Er ontstaan samenwerkingsverbanden waar eerder een client-begeleider/verzorger, werknemer-werkgever, moeder van patiënt-arts, relaties bestonden, wordt het nu ondernemer-ondernemer, begeleider-begeleider, projectmedewerker-projectmedewerker, het is werkelijk heel bijzonder. En in alles voel ik de subtiele, voor mij bijna tastbare aanwezigheid, van Mirthe. Zo had ik vandaag een, in ondernemerstermen genoemd, netwerkgesprek met Mirthe's fantastische uitvaartverzorgster. We kunnen elkaar vinden in de plannen die we beiden hebben voor de toekomst. Daar komt zeker een vervolg op. Na samen de minuut in stilte te hebben genomen voor Parijs, nemen we afscheid. Met de belofte binnenkort contact te hebben, in elk geval opde beurs volgende week.
Zo ben ik in ondernemerstermen gezegd dus aan het netwerken. Contacten die ik onder de verdrietigste omstandigheden heb opgedaan, worden nu heel waardevolle samenwerkingsverbanden. Het is de afgelopen maanden al vaker voorgekomen dat oude verstandhoudingen veranderden naar andere vormen van verstandhoudingen. Waarbij ook oude contacten waardevolle vervolgen krijgen. Zoals vervolgens gebeurde:
Ik rij weg en besluit naar de Appie te gaan. Ik vraag me meteen af waarom, want heb geen boodschappen nodig, hoewel er altijd wel iets te verzinnen is natuurlijk. Mirthe vindt toch dat ik moet gaan. Ik kan maar beter naar haar luisteren, want dat heb ik gister beloofd voor ik ging slapen. Het is bij dit verhaal handig om te weten dat ik ooit bij de Appie heb gewerkt. De bedrijfsleider van toen, is nu bedrijfsleider in het filiaal waar ik vaste klant ben. Ik zie hem regelmatig lopen, maar sinds ik weet waarom ik hem eigenlijk wil spreken, loop ik hem schijnbaar elke keer mis. Klinkt vaag, maar een tijd terug trof ik hem elke keer en dacht ik, er is iets wat ik je wil vragen, maar ik weet niet wat...logisch toch?
Dat ik hem kan vragen of hij kans ziet via het bedrijf in te zamelen, komt Chris dan als idee mee...hoe kon ik dat nu over het hoofd hebben gezien? Dus bij elke keer boodschappen doen, kijk ik of ik hem zie, natuurlijk niet. Zo gaat dat altijd, toch? Nu denk ik erover om via de counter een afspraak te maken, maar weer denkt Mirthe daar anders over.
Mirthe vindt dat ik maar beter even bij de betaalautomaat kan pinnen. Ik luister natuurlijk, stel je voor dat ik bij het afrekenen te kort kom, dan kan ik maar beter zeker weten dat ik de boodschappen kan betalen, die ik niet hoef te halen, haha. En zo moet ik eerst even wachten, tot de pinautomaat vrij is, dan ben ik aan de beurt, doe de pas erin, kijk over mijn schouder en tada, daar loopt de beste man precies langs mij heen. Hij ziet mij, groet mij en ik vraag straight to the point, of ik hem kan spreken. Natuurlijk, na enige uitleg, wisselen we gegevens uit en ... wordt vervolgd! Zo leuk om mensen bereid te vinden met je mee te denken, te helpen en mee te werken. Ze zijn overal, het is de kunst het juiste moment en de juiste mensen te vinden, om je vragen te stellen. Het juiste verhaal helpt misschien ook nog wel...
Dus weer een geslaagde dag, met ook weer nieuwe tassen vol kaarsresten die staan te wachten op een nieuw leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten