licht aanraken

Keer op keer raak ik aan de praat, keer op keer komen er bijzondere, unieke verhalen boven tafel. Zo mooi, zo bijzonder. Want elke keer worden dierbaren weer even genoemd, even geraakt in de aandacht, wordt hun naam hardop uitgesproken. We missen toch allemaal wel iemand, die ooit ons dagelijkse leven vulde. Missen door afstand, door verhuizing, door andere levens, door eindige levens. Hoe mooi is het dan, dat ze even uit de herinnering worden gehaald en even weer aan de oppervlakte komen, omdat ze worden gemist. Daarbij maakt het niet uit wat de lengte van het leven is geweest. Zelfs als het voor de wet niet heeft bestaan, door een onvoldragen zwangerschap. De ziel is wel degelijk aanwezig geweest, in levende lijve, verborgen, maar in levende lijve.
In het ene gesprek vandaag is een jong, onvoldragen leven onderwerp van gesprek, bij een ander gesprek is het de vader, die te jong overleed. Wel als opa, maar toch te jong. Wat is te jong? Gaat niet iedereen te vroeg, te jong, wanneer ze geliefd worden en niet gemist kunnen worden?
Toch durft de verzekeringsagent waar ik mee sprak, vandaag, ronduit te zeggen: mooi, het is mooi hoe je je dochtertje laat voort leven. Kijk, dat doet mij goed. Want niet velen durfen zonder omhaal te zeggen dat het mooi of leuk is, wat ik doe. Wanneer dat gezegd wordt, komt er snel achteraan dat het bijzonder is, misschien wel zingeving geeft, of een vorm van therapie is. Ik heb maar één doel: Mirthe's Licht verspreiden, het licht dat ze in mij deed ontvlammen, verder laten stralen. Welke woorden er verder ook worden gegeven...termen die misschien begrepen worden, maakt niet uit, hoe het ingepakt wordt. Dit is wat ik doe, waar ik veel meer uit haal dan welke zingeving, welke therapie me ooit zou kunnen geven.