Het zal niemand zijn ontgaan. De Sint is toch weer, ondanks de mist, aangekomen in het land. Natuurlijk moesten wij onze opwachting ook weer maken aan de waterkant. Op de vertrouwde plek en toch is het elk jaar weer een verrassing hoe de organisatie de boel heeft georganiseerd. De ene keer staan daar de hekken opgesteld, deze keer toch niet. Zo houden we het in elk enerverend. Al snel wordt de boel opzweept door een speedboot met sirenes. De brug gaat er 2 of 3 keer voor omhoog. En terwijl we de optocht aan de vaart, afwachten, zie ik een bekende in 1 van de huizen. Haar vader komt meteen naar me toe, hij heeft nog Kaarsresten voor me, maar wat was nu ook al weer het adres? Als doorgewinterde zakenvrouw tover ik mijn visitekaartjes te voorschijn. Hij houdt de paraplu vast, terwijl ik er 1 uit het hoesje peuter (zo doorgewinterd ben ik nou....). Hij komt het van de week wel brengen. Heel, heel fijn. Ik heb de hele week gewerkt om de voorraad weg te werken, terwijl ik een paar keer per week, weer nieuwe krijg. Dat is mooi, zo blijft het overzichtelijk :) en tegelijk word ik onrustig als ik de lege dozen zie, maar dat word ik ook als ik volle dozen zie... Dus soms negeer ik de dozen voor het gemak en mijn rust.
Even later komt ook de bekend die ik eerder al zag, naar me toe. Hoe het gaat en of het mogelijk is dat ze Lichtpuntjes bij me besteld. Wat leuk, natuurlijk! Ze laat nog weten welke ze wil en dan heb ik weer een bestelling erbij. Dat gaat lekker zo, de ene is nog niet klaar of de volgende komt binnen!
Zo stormen we op de kerst af.
Inmiddels sjeest de speedboot nog een paar keer langs, wat voor veel bekijks zorgt. De muziek is nu hoorbaar, nog even en de pepernoten worden bezorgd. En hoe... Lars leegt zijn handen keer op keer in zijn zakken en zo stromen zijn zakken binnen de kortste keren over van de pepernoten. Hij blij.
De optocht vordert snel over de weg, terwijl achter ons ook al de boot met Sint voorbij komt, gevolgd door nog een paar boten met pieten. Dan op het einde van de optocht, alsof het weer zo moest zijn, blijft er een wagen bij ons stil staan....net als vorig jaar is het de wagen met Dora, dit is geen toeval, Mirthe was er ook nu gewoon weer bij. Apetrots op haar stoere, vrolijke broer, die zijn mama weer eens even op de proef stelt.
Lars doet het goed de laatste weken. Maakt grapjes, is vrolijk en ja bij mij daagt hij uit, is brutaal en luistert niet meteen als ik hem waarschuw. Lijkt mij een gezonde ontwikkeling voor een 9 jarige grote broer. Aan mij om orde op zaken te houden en hem te laten uit proberen binnen kaders die in mijn ogen passen bij zijn ontwikkeling en leeftijd. Maar ja, dat is opvoeden, toch?
Zo is ook deze intocht fijntjes verlopen, een stuk fijner dan vorig jaar, ondanks het weer dit jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten