Het is een doorsnee woensdag. Niet anders dan andere, niet zonniger, of bewolkter, heel gewoon. Misschien iets warmer dan de doorsnee novemberdag. Het enige verschil is dat datum op de kalender: 11-11. En 11-11 betekent in de regio waar ik woon: kinderfeest!
Ik weet nog hoe ik me vorig jaar voelde: beroofd. Het was het eerste kinderfeest sinds het vlinderen van Mirthe. Gatverdarre wat viel me dat toen vies tegen! Ik dacht dat ik het wel trok. Ik zou soep maken voor de buurtmoestuinen. Gezamenlijk delen we elk jaar met Sint Maarten soep en warme chocomelk uit, aan de zingende kinderen en hun mee lopende ouders.
Ik zou gewoon met Lars mee lopen langs de deuren, eindeloos luisteren naar dezelfde 2 of 3 liedjes dat het repertoire rijk was van hem en zijn vriendjes.
'sint maarten, sint maarten,
er liepen 2 tomaten
de ene had een petje op,
de ander had een kale kop'
En elke keer gegiebel om hun eigen grappen of een geirriteerde opmerking omdat de ander toch had mogen kiezen en er een ander liedje werd gezongen... In ik elke keer slikken, me groot houden en mee sleurend naar de volgende deur. Wat voelde dit fout. Het jaar ervoor had Mirthe volop mee gedaan in de feestvreugde, ondanks de bestraling die ze op dat moment onderging. Zij zorgde wel dat haar tas gevuld werd en anders zorgden Lars en grote vriend er wel voor. Mirthe's tas was minstens zo vol als van de twee zingende jongens.
Ik had geen zin in dit feest en het was de eerste nog maar van vele die nog komen gingen. Ik kon er ook niet aan ontsnappen, Lars geniet er zo van, het is zijn jeugd, zijn herinneringen worden elke keer nog verder aangevuld. Ondanks alles moet hij vooral ook mooie herinneringen hebben. Dat kan dan toch niet wachten tot ik mij beter voel? Pff, een onmogelijke opgave zoals dat vorig jaar ineens over mij heen trok. De confrontatie van een gemis en een verdriet, dat te groot voelde om in mijn lijf te passen. Te groot om te kunnen verteren en te kunnen bevatten. Halverwege de ronde langs de deuren haakte ik af, bekaf sleepte ik mij naar huis, terwijl Lars nog wel even door ging onder begeleiding van de vaders.
De volgende dag kreeg ik de vraag of ik de soep, die uitgedeeld had moeten worden, zelf nog terug wilde hebben, want er was niet veel van gegeten. Eigenlijk smaakte die nergens naar en dat heeft alles te maken met hoe ik mij voelde: het leven smaakte nergens naar! Ik at zelf omdat het moest, omdat ik me anders nog beroerder voelde, niet omdat ik er zin in had.
Dit jaar is het anders. Mirthe zal zeker mee zingen en aanwezig zijn, zoals altijd. Lars zal weer een volle tas mee nemen naar huis, waar hij dan best een tijd mee vooruit kan. De eerste maanden hoeven we geen snoep meer te kopen. Ik zal mee lopen en misschien af en toe even kijken of de soep dit jaar beter in de smaak valt: aardperen-pastinaaksoep. Hoe eigentijds en hip kan het zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten