Ik loop naar de kast, ik zoek een boek, maar kan het daar niet vinden. Mijn oog valt op de rug van een boek dat ik niet herken. Ik kijk er bevreemd naar, pak het nieuwsgierig uit de kast. Op de kaft staat in hippe motieven LOVE, met een elastiek blijft die gesloten. Het is een schrijfboekje, maar niet 1 die ik meteen herken. Bij nadere bestudering zie ik op de voorkant in mijn eigen handschrift staan: Mirthe Kok. Dan begint het mij te dagen. Dit was Mirthe haar eerste overdrachtschriftje van de kinderopvang. Van de eerste periode, toen ze 3 maanden was tot iets meer dan een jaar. Toen stopten we de opvang omdat het kon met de werksituaties van Chris en ik. 10 maanden later, vlak voor Mirthe haar 2de verjaardag startten we het toen weer, omdat het nodig was. Dit schriftje was dus van de eerste periode en ik kijk er zo gek tegenaan...ik was al vergeten dat die bestond. Het boekje van de tweede periode heb ik nog wel geregeld in handen gehad. Daar zitten foto's in, in het eerste niet.
Gek, hoe je sommige dingen vergeet. Door bladerend lees ik weer hoe eigenzinnig Mirthe kon zijn, niet willen slapen, niet willen drinken (behalve bij mama) en toch ook heerlijk tevreden kunnen zijn. Maar dat slapen, was wel een dingetje. Ze had twee Nijntjes, die mee gingen maar bed. Het waren allebei speeldoosjes, de voetjes kon je draaien om ze op te winden. Allebei moesten ze altijd aan, het maakte niet uit dat ze niet synchroon speelden, voor Mirthe dan (ik vond het altijd maar een lawaai en het klonk nergens naar). Dat heeft ze nog lang prettig gevonden ook nadat ze was geopereerd en zich na weken weer verstaanbaar kon maken, gaf ze te kennen dat dit voort gezet diende te worden!
Ik zie haar nog op de kinderopvang rond lopen met onder elke arm een Nijntje, wat overigens voor haar KOnijn was, geen Nijn... Ook daarin was ze zo jong al eigenzinnig. Tja karakter had ze genoeg en dat liet ze weten.
Haar mama is net zo goed eigenzinnig, dat had ze toch niet van een vreemde. Al is haar mama aan het ontdekken hoe dat eigenzinnige karakter gestalte te geven, want die eigenzinnige kant heeft zich lang miskent gevoeld. Dat miskende gevoel ebt nu, juist nu, langzaam aan weg en maakt plaats voor de eigenzinnige versie. Mirthe heeft me die kant weer wakker doen schudden. Een kort leven zegt niks over de waarde of uitstraling ervan. Ze heeft het zelf geweten en elke seconde optimaal gebuikt, misschien was het wel daarom dat ze geen tijd had voor middagslaapjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten